บทที่17
จ้าวเว่ยมั่นใจแล้วว่าท่านตาคงไม่อยากให้นางมีชีวิตรอด อำนาจมันน่ากลัวจริงๆ พี่น้องร่วมสายเลือดแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกัน ฆ่าล้างทุกชีวิตที่ขวางหน้า แม้กระทั่งท่านตาแท้ๆ ของพระองค์ยังไม่อยากให้พระองค์มีชีวิตรอด มือบางยกแขนขึ้นมองดูหยกที่ห้อยไว้ที่ข้อมือ ของแทนใจที่ซ่งเว่ยหลงมอบให้ก่อนเดินทางไปประจำการที่หยิ่งตู มือบางยกหยกจรดริมฝีปาก กระซิบแผ่วเบาผ่านรูเล็กๆ คนโบราณกล่าวไว้ว่าหากอธิษฐานหรือกระซิบผ่านรูนี้จะสามารถสื่อสารไปยังอีกโลกหนึ่งได้
“ซ่งเว่ยหลง เจ้าได้ยินข้าหรือไม่ ข้าไม่อยากตาย ข้าอยากมีชีวิตรอด ท่านแม่สละชีวิตเพื่อข้า แต่ข้ากลับต้องมาตายด้วยน้ำมือของท่านตาของข้าเอง เว่ยหลงเจ้าได้ยินข้าไหม หากมีโอกาสอีกครั้งข้าจะไม่ใจร้ายกับเจ้าแล้ว ข้าจะไม่แกล้งเจ้าแล้ว ข้าจะรักและดีกับเจ้าให้มากๆ ข้ารักเจ้า ซ่งเว่ยหลง” ร่างบางทิ้งตัวไปกับเสาเรือ กำหยกในมือเอาไว้แน่น ครั้งสุดท้ายที่คุยกันพระอง
