บทที่5
582 คำ
บทที่5
นาเดียอาศัยอยู่ในกระท่อมกับหญิงชรามาหลายวันแล้ว ฝนตกเกือบทุกวัน จึงยังไม่สามารถเดินเข้าเมืองไปได้ อีกทั้งเธอก็ไม่กล้าเดินไกลออกจากกระท่อมมากนัก เพราะกลัวหลงทาง แม่เฒ่าม่านม่านคือที่พึ่งเดียวของเธอในตอนนี้ ‘ป๊าม๊า เมื่อไหร่จะหาเดียเจอ’ ผ่านมาหลายวันแล้วก็ไม่มี เฮลิคอปเตอร์บินค้นหาหรือป๊าม๊าคิดว่าเธอเสียชีวิตแล้ว
“แม่เฒ่าเดินเข้าหมู่บ้านหรือในเมืองไกลไหมคะ”นาเดียตัดสินใจถาม เริ่มร้อนใจกลัวทุกคนจะคิดว่าเธอตายแล้วและหยุดการค้นหา
“หมู่บ้านที่ใกล้ที่สุดก็เดินเท้า 1 ชั่วยาม หากจะเข้าเมืองก็เดินเท้า 2 ชั่วยาม” หญิงชราล่ะมือจากกอป่านที่กำลังปั่นเป็นเชือกเอาไว้สานเสื้อกันฝน หันมาตอบหญิงสาวที่เธอช่วยมาจากชายหาด
“ชั่วยาม? แม่เฒ่า เมืองที่ว่าชื่อเมืองอะไรคะ” นาเดียรู้สึกแปลกในคำแทนเวลาของหญิงชรา แม้ตอนแรกจะแปลกใจที่หญิงชราพูดภาษาจีน ก็เพียงคิดว่าคงเป็นคนรุ่นเก่าแก่ของเกาะ ต้นตระกูลเดินทางจากเมืองจีนมาตั้งรกรากที่เกาะแบบเธอและครอบครัว ยังใช่ภาษาของบรรพบุรุษในการสื่อสาร แม้เสื้อผ้าจะแปลก แต่เธอก็เพียงคิดว่าในเกาะห่างไกล นาเดียมีเพียงชุดที่ติดตัวมากับสร้อยคอที่สวมใส่เท่านั้น มีเสื้อผ้าที่แม่เฒ่ามอบให้เปลี่ยนก็นับว่าดีเท่าไหร่แล้ว
“เมืองนี้ชื่อว่า หยางไห่ เป็นเมืองท่าเรือสำคัญของแคว้นเว่ย หมู่บ้านที่ข้าและเจ้าอาศัยอยู่นี่ชื่อว่า หมู่บ้านซาทัน”
หยางไห่ เกาะของประเทศไทยมีชื่อนี้ด้วยเหรอ
ร่างบางทรุดลงไปนั่งกับพื้นพยายามนึกว่าเกาะที่ว่านี้อยู่บนส่วนไหนของแผนที่ ไม่คุ้นชื่อเลยสักนิด หรือเธอลอยหลุดออกมาไกลจากอ่าวไทย หลุดออกมาไกลถึงทะเลจีนใต้ เธอมีชีวิตรอดมาขนาดไกลขนาดนี้เลยงั้นเหรอ แล้วคนอื่นๆบนเรือล่ะ
“แม่เฒ่าหนูถามอีกซักนิด ตอนนี้หนูอยู่ที่ประเทศจีนใช่หรือเปล่า”
“คนในหมู่บ้านนี้มีแต่ชาวประมง ข้าว่าจะพาเจ้าเข้าเมืองไปหาคนช่วย แต่ก่อนจะเข้าไปในเมืองเจ้า แทนตัวเองว่าข้าเถอะ หากไปคุยกับคนอื่นเขาจะมองว่าเจ้าเสียสติและคงไม่มีใครช่วยเหลือ และประเทศจีนที่เจ้าพูดถึงคืออะไร ข้าก็ไม่เข้าใจ” หญิงชราหันกลับไปสนใจขยี้ป่านทำเป็นเชือกต่อ
“ปีนี้คริสต์ศักราชที่เท่าไหร่” เสียงหญิงสาวตรึงเครียดชัดเจน กลัวและหวั่นในคำตอบที่แม่เฒ่าจะบอกเธอไม่น้อย มือบางเย็นเฉียบจนเกือบจะแข็ง
“เจ้าคงหมายถึงรัชศกงั้นเหรอ ปีนี้รัชศกพระเจ้าจ้าวหลงปีที่ห้า”
นาเดียปวดหัวจี๊ดขึ้นมาทันที เธอขาดยาระงับประสาทมาหลายอาทิตย์แล้ว ยังต้องมาเจออุบัติเหตุและสถานการณ์กดดันทำให้สมองตึงเครียดจนถึงขีดสุด ร่างบางอ่อนยวบยาบพิงกำแพงกระท่อมสลบไป มือบางกำล็อกเก็ตเอาไว้แน่นตามสัญชาตญาณในการเอาตัวรอดราวกับสิ่งนี้คือสิ่งเดียวที่จะช่วยเธอเอาไว้ได้
- ผู้เขียน
