6
2067 คำ
ห้าคืนที่ผ่านมา ลู่ซินเหว่ยนอนที่เรือนหลังนี้ อาการไข้ของนางดีขึ้นมากแล้วแต่เป็นเพราะลักลอบออกจากเรือนในยามวิกาล บางวันช่วงเช้าจึงอ่อนเพลีย จนเสิ่นฉุนเป็นห่วง
แม้เกาะเผิงหนาน อาจอันตรายรอบด้าน แต่นางเชื่ออย่างลึกๆ ว่า สิ่งที่รับรู้มาจากการซื้อข่าวสารจากสมาคมลับ ย่อมมีความจริงอยู่บ้าง คนของโฮ่วหรงเข่อปะปนอยู่บนเกาะเผิงหนาน และเขากำลังว่าจ้างต่อเรืออยู่ เช่นนี้การหาตัวเขาคงไม่อยากเกินความสามารถนาง นอกจากนี้ของใช้หลายอย่างที่นางลักลอบขนขึ้นเรือถูกส่งมาถึงมือแล้ว ฝ่ายสายลับพวกนั้น คราแรกหายหัวกันไปหมด ก็ค่อยๆ โผล่มาทีละคน ซึ่งมีทั้งขันทีเฮา (เฮาตั๋ว) นางกำนัลจาง รวมถึงองครักษ์เงาผู้หนึ่ง ที่ไม่เปิดเผยนาม
คืนนี้หญิงสาวแต่งชุดรัดกุม ไม่ได้ปกปิดใบหน้า หากทาผิวให้เข้ม และปลอมเป็นบุรุษ ด้วยความห่วงอี้อ๋อง นางจึงบอกตัวให้เองเอาชนะทุกอุปสรรค อีกทั้งยามนี้ นับว่านางสบายใจได้เปลาะหนึ่ง เมืองหลวงยังไม่มีข่าวแต่งตั้งรัชทายาทขึ้นครองราชย์แทนอี้อ๋อง และเปลี่ยนรัชศกใหม่
ร่างบอบบางเดินไปยังตรอกเล็กๆ ทางทิศตะวัน และสวรรค์เข้าข้างแล้ว ลู่ซินเหว่ยพบเบาะแสบางอย่าง เนื่องจากขันทีเฮาโบกไม้โบกมือให้นาง ฝ่ายนั้นรับบทหนักทีเดียว ด้วยปลอมตัวเป็นนายโลม ทว่ายังไม่ทันเดินไปถึงตัวอีกฝ่าย เสียงหนึ่งก็รั้งลู่ซินเหว่ยไว้
“เอ น้องชาย ไฉนเราถึงคุ้นหน้าเจ้า”
ลู่ซินเหว่ยพยายามตั้งสติ ไม่ตื่นตระหนก คนที่ทักนางคือ อู๋ซีหลุน ท่าทางเหมือนกำลังตรวจตราความเรียบร้อยทั่วไป
“คือ ข้ามากับเรือสินค้า ได้สองสามวันแล้ว พักแถวๆ นี้ รอออกเดินทางในอีกห้าวันข้างหน้า จึงใช้เวลาที่มีอยู่ ขายของที่นำมาด้วย และแลกเปลี่ยนความรู้กับผู้อื่น”
นางชี้ไปยังตรอกเล็กๆ ซึ่งรู้ว่า เป็นพื้นที่ของพ่อค้าเร่ที่มากับเรือสินค้านั่นเอง
“ว่าแต่เจ้าค้าขายสิ่งใด!?”
ลู่ซินเหว่ยคิดอยู่ประเดี๋ยวก็โพล่งขึ้น ในสิ่งที่นางชำนาญ
“ภาพวาด กลอน ทั้งหมดล้วนเกี่ยวกับตำราอุ่นเตียงใต้หมอน และหนังสือของปรมาจารย์ชื่อดัง ที่เป็นผู้เขียน เรื่องท่วงท่าแห่งรัก ซึ่งรู้กันเฉพาะในวังหลวงเท่านั้น!” หญิงสาวเป็นคนรักสนุก ชอบเรื่องเหล่านี้มาตั้งแต่ได้ฟังมาม่า(แม่บ้านใหญ่)กับขันทีชราเล่าให้ฟัง
ซึ่งนางมักเพ้อฝันถึงบทละครพลอดคำหวานของชายหญิง และบทอัศจรรย์ในหนังสือภาพอยู่สักหน่อย เขียนอ่านและวาดรูปก็ชำนาญ จึงไม่ใช่สิ่งเหนือความคาดหมายเมื่อนางติดปีกแล้วบินออกจากวังหลวง เพื่อนำตราเคลื่อนทัพมามอบแก่โฮ่วหรงเข่อ ผู้เป็นแม่ทัพฝีมือฉกาจ ซึ่งเขาอยู่ระหว่างการพักผ่อน ถึงอย่างนั้นโฮ่วหรงเข่อก็เป็นผู้เดียวที่อี้อ๋องไว้ใจได้ในยามนี้ เพราะเขาสามารถรวมทั้งทัพม้า ทัพเรือ และสำนักกระบี่เพื่อให้ความช่วยเหลือยามมีภัยร้ายแรงต่อราชสำนัก
“ดี เช่นนั้นนำภาพสำคัญมาให้ข้าชมเป็นขวัญตาสักหน่อย”
ลู่ซินเหว่ยพยักหน้ารับรู้ และแบมือขอเงินจากอีกฝ่าย
“สองตำลึงเงิน เป็นข้าชมภาพตัวอย่าง”
อู๋ซีหลุนถึงกับทำตาค้าง “น้องชาย เจ้าบอกราคาผิดหรือไม่”
“ฮ่าๆ ๆ มิได้ นี่คือ การซื้อขายที่ยุติธรรมที่สุด ภาพของข้า บันทึกขึ้นจากอดีตท่วงท่าของพระสนมคนงาม หลายต่อหลายคน ไฉนจะมีราคาเท่าป้ายประกาศจับคนได้เล่า”
ลู่ซินเหว่ยกล่าว และมองอู๋ซีหลุนอย่างประเมิน พอเห็นเขาล้วงไปในถุงผ้าเล็กๆ และหยิบตำลึงเงินออกมา นางก็ยิ้มย่อง พวกโจรสลัดช่างมีเงินทองล้นเหลือ
“พี่ชาย เราสมควรทำการค้ากัน”
จากนั้น อู๋ซีหลุนก็ชมภาพในตำราใต้หมอน สีหน้าเขาจากเคร่งเครียดเป็นผ่อนคลาย และดวงตาหวานเชื่อมขึ้นพิกล
“น้องชาย นอกจากตำราพวกนี้ เจ้ายังวาดภาพได้ใช่หรือไม่!”
“มิผิด นั่นคือความสามารถของข้า ที่มากกว่าการขายตำรา หรือหนังสือของผู้อื่น!”
“ดี... เช่นนั้น ข้าจะเปิดห้องในโรงเตี๊ยม ให้เจ้าวาดภาพข้า กับสาวงามสักสามสี่คน เรื่องนี้เจ้าเป็นธุระได้หรือไม่”
ลู่ซินเหว่ยอึ้ง และอ้าปากค้าง นางกำลังหาเรื่องใส่ตัวอีกแล้ว การตามหาโฮ่วหรงเข่อยังไม่คืบหน้า ตอนนี้ยังริจะเป็นคนวาดภาพสัปดนขายอีก
“คือ... ขะ ข้า ไม่มีเวลามากมายเพียงนั้น” เมื่อลู่ซินเหว่ยปฏิเสธ สายตาของอู๋ซีหลุนจึงเปลี่ยนไป และเขาเอ่ยเสียงเหี้ยมว่า
“เจ้าดูมีพิรุธ ไหน หนังสือเข้าเกาะเผิงหนานของเจ้าอยู่ที่ใด!”
อู๋ซีหลุนแสดงท่าทางราวกับนายท่าตรวจคนเข้าเมือง ยามนั้นลู่ซินเหว่ยอยากจะมีปีกจริงๆ นางจะได้บินหนีหายลับไปอย่างรวดเร็ว ในยามนั้น หญิงสาวเตรียมถอยหนี ตกอยู่สถานการณ์เช่นนี้ นางจะให้อีกฝ่ายค้นตัว หรือจับคุมง่ายๆ ไม่ได้ อีกอย่างแม้นางเป็นคนต่างพื้นที่ แต่หลายคืนที่ผ่านมาได้สำรวจเส้นทางอย่างละเอียดพร้อมทำแผนที่เอาไว้ จุดใดซ่อนตัวได้ จุดใดใช้เป็นพื้นที่เก็บของและอาวุธที่นางกำนัล และองครักษ์เงาเตรียมสำหรับนาง ทั้งหมดอยู่ในหัวนางแล้ว
ทว่ายังไม่ทันได้เคลื่อนไหวไปที่ใดตามใจคิด ลู่ซินเหว่ยก็ถูกล้อมหน้าล้อมหลัง จู่ๆ คนของอู๋ซีหลุนก็ปรากฏตัวอย่างไม่ได้นัดหมาย
ฝ่ายอู๋ซีหลุน แรกเริ่มดูเป็นชายที่ไม่เคร่งครัด ทั้งยังชอบพูดจาสนุกสนาน หากในยามนี้ เขาเหมือนจะถอดแบบมาจากหัวหน้าไม่ผิด ประเมินแล้ว ลู่ซินเหว่ยต้องยอมรับว่า พญายมซานเกอ สอนลูกน้องเชื่องจริงๆ
“ไอ้น้องชาย กระวนกระวายเช่นนี้ กลัวสิ่งใด ก็แค่ส่งหนังสือเดินทางมาให้ข้าดู”
อู๋ซีหลุนเตรียมสั่งให้คนค้นตัวหญิงสาว ทว่าลู่ซินเหว่ยรีบยกมือขึ้นห้าม ใจหล่นหายไปแล้ว แต่สติยังมีอยู่ จึงรีบเอ่ยขึ้น
“คะ คือว่า... ข้าลืมไว้ที่ห้องพัก”
ลู่ซินเหว่ยแก้ตัวไปน้ำขุ่นๆ และอู๋ซีหลุนพยักหน้างึกงักตาม เขาเชื่อหรือไม่ เรื่องนี้ยากจะคาดเดา กระทั่งเขาเอ่ยออกมานั่นแหละ
“ลืม แล้วเจ้าไม่รู้หรือว่า หนังสือเข้าเกาะเผิงหนาน มันสำคัญมาก”
“ขะ ข้าย่อมทราบ เช่นนั้น เพื่อไม่ทำให้พี่ชายขัดใจ หรืออารมณ์เสีย ตำราภาพนั้นข้ามอบให้พี่ชาย เป็นสินน้ำใจดีหรือไม่”
อู๋ซีหลุนเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง ตั้งใจจับพิรุธหญิงสาว สีหน้าเขาขรึม ไม่มีแววล้อเล่น
“กระทำเช่นนี้ เรียกได้ว่า เป็ยนการติดสินบนข้า”
“โอ้ มิใช่ ข้าเพียงแต่อยากมอบให้พี่ชาย หากยังไม่พอ ยังมีภาพวาดชายหญิงบนหลังม้า และภาพสาวน้อยกับกัวซาหัวเห็ดด้วยนะ พี่ชายรู้หรือไม่ ทั้งสองภาพนี้ ราคาไม่ต่ำกว่า ห้าสิบตำลึงเงิน และเป็นภาพต้นฉบับจริง มิใช่การวาดเลียนแบบขึ้น”
ลู่ซินเหว่ยหาทางรอดเต็มที่ จึงเสนอของสัปดนให้อีกฝ่าย
“ฮึๆ ๆ น้องชาย ข้าชอบใจที่เจ้ามอบของดีให้ แต่เรื่องวาดภาพ ข้ายังไม่ลืม” อู๋ซีหลุนหมายถึง การวาดภาพเริงสวาทของเขากับหญิงงาม
หญิงสาวเหงื่อแตก และมองหาทางหนีทีไล่ ซึ่งเป็นตอนนั้นเอง ขันทีเฮาโผล่เข้ามา โดยข้างกายเขา มีบุรุษร่างสูงใบหน้าขึงขังสักหน่อย แต่ก็หล่อเหลาจนคนที่อยู่บริเวณนั้นเทียบไม่ติด
ชายผู้นี้ หากว่าไปแล้วคุ้นตาลู่ซินเหว่ย นางมองเขา มองจนขันทีเฮาต้องขยิบตาเตือน
“โอ้ คุณชายท่านนี้ ได้นัดพ่อค้าเอาไว้แล้ว อย่างไรพี่ชายทั้งหลายคงไม่ถือสา ให้เขาทำงานวาดรูปข้าเสร็จเรียบร้อย จากนั้นจะรีบส่งตัวพ่อค้าไร้หัวนอนปลายเท้าไปเรือนพักผ่อนของท่านทุกคน ดีหรือไม่” ขันทีเฮากล่าว และส่งถุงเงินให้ทุกคน
“ฮ่าๆ ๆ นายโลมผู้นี้ มาจากเมืองหลวงใช่หรือไม่ เห็นว่าเจ้ามีชื่อเสียงมาก” อู๋ซีหลุนถาม
เฮาตั๋วแสดงท่าทางได้หวานอ่อนช้อย พร้อมหัวเราะด้วยจริต
“ข้าต่ำต้อยนัก และคืนนี้ได้รับใช้คุณชายแสนใจดี ผู้มีกล้ามแกร่ง ข้าก็ดีใจเหลือเกินแล้ว”
อู๋ซีหลุนมองไปยังคนที่ยืนข้างกายเฮาตั๋วด้วยรู้ว่าชายคนนี้ มาทำการค้ากับคนบนเกาะเผิงหนาน และเป็นลูกค้ารายใหญ่เสียด้วย ผิดแต่อู๋ซีหลุนไม่ถูกชะตาหนัก ทั้งที่ซานเกอบอกว่า อย่าได้ล้ำเส้นอีกฝ่าย ด้วยคนผู้นี้เป็นพยัคฆ์ซ่อนเล็บ คือสัตว์ดุร้ายที่ยามนี้หลับใหล ด้วยต้องการพักผ่อน
“ใต้เท้าโฮ่ว... ขอให้มีความสุขกับการตัดแขนเสื้อขอรับ”
คนที่ถูกล้อเลียน ยกยิ้มตรงมุมปาก และส่งเสียงตอบเข้มจัดว่า “ฮึๆ ๆ เจ้าสนุกปากที่ได้กล่าวดูแคลนผู้อื่น ตัวข้าไม่ถือสา ทว่าหากทำให้คนงามขัดใจ น้องชายคงเดือดร้อนแน่”
อีกฝ่ายกล่าว และมองไปยังเฮาตั๋ว
“โอ้ ใต้เท้าโฮ่ว คนกันเองแท้ๆ อย่าหมางใจเพราะเรื่องโง่เขลาเลย ข้ามันไม่ดี ปากพาซวย เอ้า ตบปากให้สาสมกับการพูด พล่อยๆ ก็แล้วกัน”
อู๋ซีหล่นเอ่ยพร้อมใช้มือข้างหนึ่งตบปากตนพอเป็นพิธี ซึ่งฝ่ายโฮ่วหรงเข่อโบกมือไล่เขาไปให้พ้นๆ หน้า ด้วยรำคาญลูกตาเต็มทน กระทั่งจุดนั้นไม่เหลือหูตาของซานเกอแล้ว ลู่ซินเหว่ยก็ดึงสติกลับคืนได้
“ทะ ท่าน คือแม่ทัพโฮ่ว!”
นางชี้ไปที่คนตัวสูง และเขาพยักหน้ารับ
“อันตรายโดยแท้องค์หญิงเก้า ท่านออกจากวังหลวงเช่นนี้ รู้หรือไม่ ภัยย่อมตามถึงตัวได้ง่ายขึ้น”
ลู่ซินเหว่ยสูดลมหายใจลึก แน่นอนเพียงไม่กี่วันที่ผ่านมา นางประสบหายนะมากมาย แต่สุดท้ายก็ทำสำเร็จ ยามนี้ได้พบแม่ทัพผู้ที่จะสามารถรวบกองทัพไปช่วยอี้อ๋อง
“ขะ ข้าจำเป็นต้องพบแม่ทัพโฮ่ว เรื่องนี้สำคัญยิ่ง” แม่ทัพหนุ่มถอนลมหายใจแรงๆ เขาอยู่เกาะเผิงหนาน และเดินทางไปหลายที่ในบริเวณใกล้เคียง ที่สำคัญยามนี้ไม่อยากขึ้นเรือรบ หรือนั่งบนหลังม้า จับดาบ หอก เข่นฆ่าผู้ใด กระนั่นเมื่อเห็นว่า หญิงสาวตรงหน้าเหนื่อยยากดั้งด้นจากวังหลวงมาพบเขา จึงเอ่ยว่า
“โปรดนำสิ่งที่ท่านได้รับจากฮ่องเต้ แสดงต่อข้าเถิด”
ลู่ซินเหว่ยยิ้ม และล้วงเข้าไปในอกเสื้อของตน นางได้ปิ่นทองผสมโลหะ ด้านบนสุดซ่อนตราเคลื่อนทัพรูปจวีหรูเอาไว้
“สิ่งนี้ สมควรมอบให้แก่แม่ทัพโฮ่ว!”
มือใหญ่ฉวยปิ่นมา และถอดสลักออก เพื่อพินิจรูปสลักจวีหรู* ซึ่งลักษณะเหมือนกระต่ายแต่ตัวเท่าหนู มันมีใบหูใหญ่ คือสัตว์ในตำนาน ที่ร้องเสียงคล้ายสุนัข เป็นเสียงดังน่าเกรงขาม นิสัยดุร้าย กล่าวกันว่าจวีหรูปรากฏตัวขึ้นเมื่อใด จะเกิดการรบพุ่ง !
ดวงตากลมโตมองแม่ทัพหนุ่ม ด้วยเห็นเขาเงียบไปเกือบอึดใจใหญ่ๆ
“เร็วสิ... นำอีกฝั่งของท่านออกมาประกบกัน”
ยามนั้นโฮ่วหรงเข่อขมวดคิ้วมุ่น และเขาทำในสิ่งที่ทั้งลู่ซินเหว่ย และเฮาตั๋วต้องตกใจ จนแทบสิ้นสติ มีดสั้นเล่มหนึ่งจ่อไปที่ลำคอระหงของลู่ซินเหว่ย จากนั้นโฮ่วหรงเข่อกล่าวด้วยเสียงเหี้ยม ดุดัน
“โปรดตอบตามความจริง องค์หญิงเก้าอยู่ที่ใด แล้วเหตุใด เจ้าถึงปลอมตัวเป็นนาง!”
- ผู้เขียน
