ภายในถ้ำดังกล่าว (วังเปี้ยนฝู) ลู่ซินเหว่ยมิได้สำรวจมาก่อน เนื่องจากตอนแรกน้ำขึ้น และนางมองผ่านเลยไป ทั้งสนใจแต่เกาะหลักเผิงหนาน เนื่องจากต้องวางแผนเคลื่อนกองกำลังทางเรือ พร้อมสำรวจหอส่งสัญญาณคบเพลิง เกาะเล็กนี้จึงอยู่นอกสายตาหญิงสาว
กระทั่งซานเกอ พานางเดินข้ามน้ำมาอย่างสบายๆ ลู่ซินเหว่ยจึงรู้ว่าวังเปี้ยนฝู มียามน้ำขึ้นและลงในแต่ละวันเป็นเวลา โดยมีระยะทางห่างจากเกาะเผิงหนาน ราวๆ ห้าลี้( 2.5 กิโลเมตร) ความกว้างของทางเดินคือหนึ่งจั้ง (3.33 เมตร)
เมื่อมาถึง เกาะดังกล่าวก็ไม่ได้มีความน่าสนใจ ภายนอกเป็นภูเขาหิน มีต้นไม้หนาทึบ หาดทรายสวยก็จริง แต่ดูเหมือนไร้สิ่งอื่นใด กระทั่งซานเกอเปิดประตูกลนั่นแหละ ดวงตากลมโตก็ตะลึงกับทุกสิ่งอย่างที่อยู่ในถ้ำ
เมื่อชายหนุ่มพานางไปนั่งยังเตียงหยก ส่วนแขนข้างขวาของนางบาดเจ็บจนได้แผล หญิงสาวต้องยอมรับว่านางเจ็บจี๊ดพร้อมอาการปวดระบมกำเริบขึ้น กระนั้นก็ไม่อยาก
