2 เสียงที่คุ้นเคย
1099 คำ
หลายปีต่อมา
“ดึกมากแล้วนะน้องเบย์ ทำไมถึงยังไม่กลับบ้านอีก”
“คืนนี้เบย์ทำโอทีแทนกายน่ะค่ะพี่มิล” เธอหันไปตอบกลับเจ้าของประโยคนั้น
มิล พี่คนสนิทที่เธอเคารพและรักเหมือนพี่สาวแท้ๆ คนหนึ่ง ทุกคนที่นี่รู้จักในนามของแม่เล้า เพราะมิลทำหน้าที่ช่วยประสานผู้หญิงสวยๆ ให้กับเสี่ยรวยๆ ที่เข้ามาใช้บริการหาความสุขกับสาวสวย
“กลับเถอะ เดี๋ยวพี่ให้เด็กมาทำต่อเบย์เอง” มิลขยับเรียวปากสีแดงสดพูด สายตาดุจนางพญาจ้องมองเบลินดาด้วยความสงสารปนเอ็นดูในเวลาเดียวกัน
หลายเดือนก่อนเบลินดามาขอทำงานด้วย ซึ่งเจ้าตัวก็รู้ดีว่ามันคืองานอะไร แต่ก็ดึงดันจะทำให้ได้เพราะต้องการใช้เงินจำนวนมากเพื่อเอาไปใช้หนี้ให้ทางบ้าน ด้วยความสงสารและเอ็นดูจึงรับเบลินดามาทำงานด้วย โดยให้ทำในหน้าที่อื่นที่ไม่ใช่งานอย่างว่า
“ใกล้เสร็จแล้วค่ะพี่มิล”
“พี่เห็นเบย์ทำงานโดยไม่มีวันหยุดพัก ถามจริง ไม่เหนื่อยบ้างเหรอ?”
“เหนื่อยค่ะ แต่เบย์ต้องทำ” เธอเงยหน้าขึ้นไปตอบด้วยรอยยิ้ม
“ถ้าเหนื่อยก็พัก เกิดเป็นไรขึ้นมาจะทำยังไง ร่างกายของเบย์ไม่ได้ไหวตลอดเหมือนใจเบย์หรอกนะ”
“ขอบคุณพี่มิลมากๆ นะคะที่เป็นห่วง แต่เบย์ยังไหว”
“อืม พี่ไปก่อน ทำงานเสร็จแล้วมาหาพี่ เดี๋ยวจะให้คนไปส่งบ้าน กลับบ้านตอนกลางคืนคนเดียวมันอันตราย”
“ค่ะ” เธอตอบกลับสั้นๆ ด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะหันมาหน้าที่ของตัวเองต่อ
หลังจากเสร็จจากตรงนี้ เบลินดาออกมาทำหน้าที่เสิร์ฟเครื่องดื่มให้แขกข้างนอก โดยมีแมสก์สีดำปกปิดครึ่งหน้าเอาไว้เพราะเป็นกฎของทางไนต์คลับสำหรับพนักงานเสิร์ฟไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย
เธอเดินมาเก็บเครื่องดื่มในโซนวีไอพีของไนต์คลับ ระหว่างกำลังเช็ดทำความสะอาดโต๊ะ สายตาเหลือบเห็นชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังนั่งจูบกันอยู่โต๊ะของโซนวีไอพีในมุมหนึ่งโดยมีผู้หญิงนั่งบนตักผู้ชาย
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอเห็นภาพนี้ ยอมรับว่าตอนแรกตกใจเล็กน้อย พอนานวันก็มองเป็นเรื่องปกติและเริ่มชิน ไม่ทันจะชักสายตากลับ สายตาคมเข้มของผู้ชายคนนั้นก็พลันมามองเธอทั้งที่ยังจูบกับผู้หญิงบนตักอยู่
“!!!!” หัวใจเธอกระตุกเบาๆ ในวินาทีสบตากับเจ้าของนัยน์ตาดำขลับทรงเสน่ห์ หากแต่กลับเต็มไปด้วยความเย็นชา เขายังคงไม่หลบสายตา ไม่รู้อะไรทำให้เธอยืนสบตากับเขาเนิ่นนานขนาดนี้
รู้สึกคุ้นเคยแววตาคู่นั้นอย่างบอกไม่ถูก…
ยิ่งมองยิ่งคุ้นเคย ราวกับเคยเห็นที่ไหนมาก่อน ไม่อยากคิดไปเองว่าแววตาคู่นั้นคือของคนที่เธอเคยมอบหัวใจให้ เธอตัดสินใจเป็นฝ่ายหลบแววตาเย็นชาคู่นั้น ก้มหน้าหยิบถาดเครื่องดื่มขึ้นแล้วหมุนตัวเดินออกไป
แต่ทว่า…
ปึก!
เคร้ง!
ชายคนหนึ่งที่เมามายเดินเซมาชนโดยที่เธอไม่ทันสังเกตเช่นกันว่าเขาเดินมา ทำให้ขวดเปล่าของเครื่องดื่มและแก้วกระทบกับพื้นจนแตกละเอียด
“เดินยังไงวะ! ไม่แหกตาดูคนรึไง” ชายเมาต่อว่าเบลินดาด้วยความไม่พอใจ
“ขอโทษค่ะ…” เธอก้มหน้าขอโทษเพราะไม่อยากให้เกิดเรื่องใหญ่ ก่อนจะย่อตัวลงเพื่อเก็บเศษแก้วที่กระจายเกลื่อนพื้น
หมับ
“อ๊ะ!” เธออุทานเสียงหลงเมื่อถูกจับทึ้งเส้นผมให้เงยหน้าขึ้นโดยชายขี้เมา “ปะ…ปล่อยนะคะ”
“ขอโทษอย่างเดียวมันพอเหรอ?”
“แล้วคุณต้องการอะไร”
ชายขี้เมากระตุกยิ้มมุมปาก ก่อนจะเอื้อมมือไปถอดแมสก์ของเบลินดาออก ทำให้ใบหน้าสวยหวานปรากฏต่อสายตา นั่นยิ่งทำให้ชายขี้เมาพึงพอใจในความสวยของหญิงสาว
“สวยเหมือนกันนิ ถึงว่าทำไมที่นี่ให้พนักงานเสิร์ฟใส่แมสก์ตลอดเวลา เพราะปกปิดความสวยไว้นี่เอง”
“ฉะ…ฉันเจ็บ ปล่อยฉันก่อนนะคะ”
“คืนนี้ไปต่อกันไหมคนสวย?”
“ฉันเจ็บ…” เธอพยายามแกะมือชายขี้เมาที่จิกทึ้งเส้นผมตัวเองอยู่ออกด้วยความยากลำบาก เพราะเขาจับแน่นจนเส้นผมจะหลุดออกจากหนังศีรษะเธออยู่แล้ว
ตอนนี้สายตาบางคนเริ่มมองมาที่ชายขี้เมาคนนี้และเธอ แต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาช่วย เพราะชายคนนี้เป็นนักธุรกิจชื่อดังและมีอิทธิพล มิหนำซ้ำยังมีลูกน้องตามประกบตลอด
“ปล่อยผู้หญิง…”
เสียงนี่มัน…รู้สึกคุ้นหูพิกล วินาทีที่ได้ยินเสียงนั้น หัวใจที่นิ่งสงบของเธอก็พลันเต้นแรง ภาพในอดีตที่จัดเก็บไว้ในความทรงจำถูกขุดขึ้นมาฉายในหัว
เธอมองไม่เห็นเจ้าของเสียงนั้น เพราะเขายืนอยู่ข้างหลังเธอ ทั้งที่ยังไม่เห็นหน้า แต่หัวใจของเธอกลับรู้สึกคุ้นเคยกับน้ำเสียงนั้นเหลือเกิน…
“มึงเป็นใคร มาแส่อะไร”
“ก็แค่เห็นแล้วมันขัดตา”
ตึกตัก ตึกตัก
นี่คือเสียงหัวใจของเธอที่กำลังเต้นระรัวจนแทบจะหลุดออกมาจากขั้ว ถึงไม่เห็นหน้า แต่วิธีการพูดรวมถึงประโยคที่อีกฝ่ายเปล่งออกมา ช่างเหมือนกับ…เขาคนนั้น
“ถ้าไม่อยากเดือดร้อน ก็อย่ามายุ่ง”
“แค่ไม่ชอบเวลาเห็นผู้หญิงโดนรังแก”
“ไอ้นี่แม่งวอนซะ…”
“นายครับ! อย่าครับ…” ลูกน้องของชายขี้เมาเข้ามาปรามพร้อมดึงตัวเจ้านายที่ปรี่ไปกระชากคอเสื้อเจ้าของประโยคนั้นออกมา
“อย่ามาห้าม กูจะเอาเลือดปากมันออก!”
“กลับเถอะครับนาย คนๆ นี้ไม่ใช่คนที่นายควรมาต่อกรด้วย” พอลูกน้องชายขี้เมาพูดจบ ก็ได้กระซิบบางอย่างให้เจ้านายของตนได้รับรู้ พอชายขี้เมารับรู้ ใบหน้าก็เริ่มถอดสีอย่างเห็นได้ชัด
“ขอโทษ ผมไม่คิดว่าจะเป็นคุณ…คุณอลัน”
“….” ชื่อที่ชายขี้เมาเปล่งออกมา ยิ่งทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงหนักกว่่าเดิมหลายเท่า อลัน จะใช่อลันคนเดียวกับที่เธอคิดถึงมาตลอดหลายปีหรือเปล่านะ…
ภาวนาขอให้ใช่เขา คนที่เธอเฝ้ารอมานานหลายปี หากไม่ใช่เขาอย่างที่คิดไว้ เธอคงผิดหวังมากไม่น้อย เพราะตอนนี้…เธอกำลังคาดหวังให้เป็นเขา
- ผู้เขียน
