13 เราเคยรู้จักกันด้วยเหรอ
1537 คำ
หลายชั่วโมงต่อมา
“อ๊า!” อลันปลดปล่อยออกมาอีกครั้งอย่างสุขสม หลังจากบรรเลงเพลงรักกับเบลินดามาร่วมหลายชั่วโมง แก่นกายขนาดใหญ่ถูกดึงออกจากร่องรัก
มาเฟียหนุ่มมองน้ำรักสีขาวขุ่นที่ไหลย้อนออกมาจากร่องรักหยดลงผ้าปูที่นอนสีดำ เขาถอดเครื่องป้องกันออกแล้ววางลงบนเตียง ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าขนหนูมาพันรอบเอว ส่วนเบลินดานอนหมดแรงหายใจหอบเหนื่อยอยู่บนเตียงนอน
“….” เธอค่อยๆ ดึงร่างกายบอบช้ำของตัวเองขึ้นมานั่งพิงหัวเตียงพร้อมดึงผ้าห่มสีดำมาคลุมเรือนร่างเปลือยเปล่า นั่งกอดตัวเองบนเตียงนอนขนาดใหญ่โดยมีสายตาคนใจร้ายจ้องมอง
“ถ้าอยากเจอพ่อ ก็รีบไปแต่งตัว”
“พี่อลันจะพาเบย์ไปหาพ่อจริงๆ เหรอคะ” เธอถามอย่างหวาดระแวง นับตั้งแต่เขาเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงออกมา เธอก็มองว่าเขาเริ่มไม่น่าเชื่อถืออีกต่อไป
“กลัวว่าฉันจะลวงเธอไปฆ่ารึไง”
“เปล่าค่ะ…”
“แล้วเมื่อไหร่จะลุกไปแต่งตัวสักที”
“เบย์ลุกไม่ไหว” บทรักที่ลากยาวมาหลายชั่วโมงทำให้เธอเหนื่อยล้าและปวดร้าวไปทั่วร่างกายจนไม่มีแรงทำอะไร ในขณะที่เธอหมดแรง เขายังคงปกติทุกอย่าง
มาเฟียหนุ่มถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยหน่าย สองเท้าตวัดตรงไปหาเบลินดาแล้วดึงผ้าห่มสีดำออก ก่อนจะช้อนร่างบางขึ้นในท่าเจ้าสาว
“ว้าย!!” เธอใช้แขนโอบกอดลำคออลันเอาไว้ทันทีที่ร่างกายลอยขึ้นอย่างกลัวตก สายตามองใบหน้าหล่อเหลาของเจ้าของการกระทำ “พี่อลันจะทำอะไรคะ”
“บอกไม่มีแรงไม่ใช่เหรอ ก็จะพาไปล้างตัวนี่ไง”
“มะ…ไม่เป็นไรค่ะ ให้เบย์นั่งพักอีกหน่อยเดี๋ยวก็คง…”
เบลินดาพูดไม่ทันจบประโยค อลันก็ตวัดสองเท้าเดินตรงไปยังห้องน้ำหรู วางคนตัวเล็กลงอ่างอาบน้ำ ซึ่งข้างๆ เป็นกระจกใสที่สามารถมองเห็นวิวในยามค่ำคืนของตัวเมืองได้อย่างชัดเจน
“….” เธอนั่งชันเข่าหนีบขาเข้าหากัน แล้วใช้แขนทั้งสองโอบกอดตัวเองเพื่อปกปิดหน้าอกจากสายตาอลัน
“ปิดทำไม มากกว่าเห็นฉันก็ทำมาแล้ว” เขาขยับเรียวปากพูดขึ้นระหว่างเปิดน้ำใส่อ่างให้เบลินดาด้วยความหงุดหงิดกับการกระทำของเธอ
“เดี๋ยวพี่อลันหื่นขึ้นมาอีก” เธอเอ่ยพูดตรงๆ
“หึ ถ้าฉันจะหื่น ต่อให้ปิดไว้มิดแค่ไหนฉันก็สามารถจับเธอกินได้อยู่ดี”
พอได้สัมผัสอีกมุมนึงของอลัน ทำให้เธอไม่สามารถกลับไปมองเขาเหมือนเดิมได้อีกต่อไป ภาพชายหนุ่มฮีโร่ที่เคยช่วยเหลือในอดีต ทว่าในวันนี้กลับกลายเป็นปีศาจร้ายไปเสียแล้ว
“พี่อลันออกไปสิคะ เบย์จะอาบน้ำ”
มาเฟียหนุ่มไม่พูดอะไร เขาหยัดกายขึ้นแล้วหมุนตัวเพื่อเดินออกไป แต่ทว่าต้องชะงักสองเท้าลงเมื่อเบลินดาเอ่ยบางอย่าง
“เบย์สามารถใช้ของใช้ส่วนตัวของพี่อลันได้ใช่ไหมคะ”
“อยากทำอะไรก็ทำ” เขาตอบกลับเสียงเรียบ แล้วตวัดเท้าเดินเดินออกมา ปล่อยให้เบลินดาใช้เวลาอาบน้ำอยู่คนเดียว
เขาเดินไปหยิบบุหรี่มาคาบไว้ในปากแล้วใช้ไฟแช็คลนปลายกระบอกจนควันสีเทาลอยคลุ้งกระจายทั่วบริเวณ จากนั้นเดินออกมายังห้องทำงานที่เชื่อมต่อกับห้องนอน มือเอื้อมไปเปิดลิ้นชักหยิบเอกสารบาอย่างออกมานั่งอ่าน
เอกสารในมือคือประวัติของเบลินดาที่เขาให้คนสืบมา ตอนมัธยมเธอเคยเรียนโรงเรียนเดียวกับเขา หลังจากนั้นก็ตัดสินใจไม่เรียนต่อ เธอออกมาทำงานหาเงินไปใช้จ่ายในครอบครัว เพราะช่วงเวลานั้นครอบครัวเบลินดาค่อนข้างวิกฤต
จากครอบครัวที่เพียบพร้อมไปด้วยทุกอย่าง ต้องมาพังทลายลงโดยฝีมือของคนเป็นพ่อ ส่วนแม่เบลินดากำลังเตรียมทำเรื่องหย่าแล้วย้ายกลับไปดูแลธุรกิจของครอบครัวที่เซินเจิ้นในประเทศจีน
“….” เขาวางประวัติเบลินดาลงแล้วพ่นควันบุหรี่ออกมา หน้าจอโทรศัพท์ที่สว่างวาบพร้อมโชว์ข้อความขึ้นมาทำให้เขาเอื้อมมือไปหยิบมาเปิดอ่าน
‘จะกลับไทยเร็วๆ นี้ คิดถึงนะพ่อหมีขั้วโลกเหนือจอมเย็นชา’
เขาพิมพ์ตอบกลับเจ้าของข้อความ ก่อนจะดับบุหรี่แล้วหยัดกายขึ้นเดินกลับเข้ามาในห้องนอนอีกครั้ง เพื่อดูว่าเบลินดาอาบน้ำเสร็จหรือยัง
แกร๊ก
ทันทีที่เขาเปิดประตูห้องนอนเข้ามา เบลินดาก็เปิดประตูห้องน้ำออกมาพอดี เธอไม่พูดอะไร เดินกะเผลกผ่านหน้าเขาออกไป
“พี่อลันไม่ได้ทำอะไรพ่อเบย์ใช่ไหม” ระหว่างหยิบเสื้อผ้าที่วางบนพื้นมาสวมใส่ ริมฝีปากสีระเรื่อได้ขยับถามเขาด้วยความอยากรู้
“เห็นฉันเป็นพวกคนใจร้ายขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ใช่ค่ะ พี่อลันเป็นคนใจร้ายและอันตราย”
“หึ…” ไม่ได้เถียงกลับเพราะคือเรื่องจริง เขาเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อทำความสะอาดร่างกาย โดยไม่ตอบคำถามของเบลินดาที่เธอเอ่ยถามไปก่อนหน้านี้
เบลินดาเดินออกมาหาเสื้อผ้าตัวเองที่ถูกถอดไว้ห้องทำงาน เมื่อสวมใส่เสร็จ สายตาเหลือบเห็นเอกสารบางอย่างพร้อมรูปซึ่งวางอยู่บนโต๊ะ
“นี่มัน…รูปเรานิ” เธอพึมพำคนเดียว มองรูปตัวเองอย่างอึ้งๆ
เริ่มสงสัยแล้วว่าทำไมอลันถึงมีรูปตัวเอง เขาคงไม่ได้ให้คนตามสืบเรื่องราวของเธอหรอกนะใช่ไหม เธอถือรูปแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องนอนเพื่อรอถามเขา
หลายนาทีต่อมา
อลันเปิดประตูห้องน้ำออกมาในสภาพสวมใส่เสื้อคลุมสีดำ สาบเสื้อที่แหวกออกทำให้เห็นแผงอกกำยำที่มีกล้ามเนื้ออัดแน่นอยู่
“มันหมายความว่ายังไงคะ?” เธอเดินตรงไปหาเขาพร้อมชูรูปตัวเองให้เขาดู
“ก็ตามที่เห็น”
“พี่อลันให้คนแอบถ่ายรูปเบย์เหรอคะ” เธอเริ่มไม่พอใจกับการกระทำของเขา
เขาทำแบบนี้ถือว่าเกินไปมากพอสมควร อีกอย่างไม่รู้ด้วยว่าเขาให้คนแอบสะกดรอยตามเพื่อถ่ายรูป มิหนำซ้ำยังมีประวัติของเธออย่างละเอียดยิบด้วยอีกต่างหาก
“พี่อลันให้คนตามสืบเรื่องของเบย์และครอบครัวด้วยใช่ไหมคะ?”
“ฉันมีสิทธิ์ที่จะรู้ประวัติของลูกหนี้”
“แต่ว่านี่มันเกินไป”
“อย่างนั้นเหรอ” มาเฟียหนุ่มตอบกลับอย่างไม่สะท้าน ก่อนจะเดินเลี่ยงออกไป แต่กลับไม่วายถูกเบลินดาเดินมาขวางแล้วใช้มือทั้งสองผลักเข้าแผงอกจนคนตัวโตเซเล็กน้อย
ผลัก
“ทำแบบนี้ทำไมคะ?”
“มันผิดตรงไหนที่เจ้าหนี้อยากรู้ประวัติลูกหนี้?”
“ถึงขั้นต้องสืบละเอียดขนาดนี้เลยเหรอคะ”
“แล้ว?” เขาเลิกคิ้วถามกลับ ก่อนจะขยับเรียวปากพูดอีกประโยค “ถ้าไม่พอใจที่ฉันให้คนตามสืบเรื่องของเธอ เธอจะเดินออกไปจากห้องนี้ตอนนี้ก็ได้ ฉันไม่ว่า”
“….” เธอก้าวถอยออกห่างจากอลัน เพราะตอนนี้เขากำลังเดินไล่ต้อนเธอ นัยน์ตาดำขลับที่ไม่สามารถคาดเดาอะไรทำให้เธอเริ่มหวาดกลัว เธอหยุดเคลื่อนไหวร่างกายเมื่อแผ่นหลังแนบชิดผนังห้อง
มาเฟียหนุ่มยกมือขึ้นมาดันผนังห้องเอาไว้ สายตาคมเข้มจ้องมองคนตัวเล็กตรงหน้า
“ฉันไม่ว่าถ้าเธอจะเดินออกไป แต่อย่าลืมว่าคนที่จะต้องชดใช้ทุกอย่าง…คือใคร”
เธอรู้ว่าเขาหมายถึงใคร ยอมรับว่าตอนแรกโกรธมากที่เขาให้คนตามสืบเรื่องตัวเอง แต่ทว่่ตอนนี้ความโกรธได้แปรเปลี่ยนเป็นความหวาดกลัวแทน
“เคยเห็นกับตามาแล้วไม่ใช่เหรอ?”
“….”
“ถ้าไม่อยากให้คนข้างหลังเธอเดือดร้อนแทน…ก็อย่าอวดดี เพราะฉันไม่ได้ใจดีขนาดนั้น”
“ทำไมพี่อลันถึง…เลวขนาดนี้” เธอกล้ำกลืนฝืนพูดด้วยความเจ็บปวด เขาจะรู้บ้างไหมว่ากำลังทำให้ความรู้สึกดีๆ ที่เธอมีต่อเขาลดน้อยลง “ไม่เหมือนพี่อลันคนเดิมที่เบย์เคยรู้จัก”
“เราเคยรู้จักกันด้วยเหรอ”
คำพูดแสนเย็นชาที่หลุดออกมาจากปากชายคนที่รักทำให้เธอยิ่งรู้สึกปวดหัวใจไม่น้อย อยากร้องไห้ออกมาเสียตอนนี้ หากแต่ไม่สามารถทำได้
“ทำไมฉันถึง…ไม่เคยรู้จักเธอเลย”
“ช่างมันเถอะค่ะ มันเป็นอดีตไปแล้ว” เธอเบือนใบหน้าไปอีกทางเพื่อซ่อนความเจ็บปวดจากเขา พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาตอนนี้ “คนที่เบย์รู้จักในอดีตเหมือนพี่อลันมาก แต่เบย์คงคิดไปเองทั้งหมด”
“….”
“พี่อลันไม่มีส่วนไหนเหมือนกับเขาคนนั้นเลย…สักนิดก็ไม่มี” นอกจากใบหน้าและแววตาเย็นชา อย่างอื่นก็ไม่มีส่วนไหนเหมือนกับรุ่นพี่ที่เธอเคยมอบหัวใจให้คนนั้น
- ผู้เขียน
