26
เมืองแมนขับเรือประมงออกห่างเกาะของตนประมาณสิบกิโลเมตร แต่ไม่ได้ขับเป็นทางตรง เขาขับอ้อมมาทางด้านหลังของเกาะ อริศรามองทะเลที่มองไปทางไหนก็มีแต่น้ำ เกาะบ้านไม้ห่างสายตาไปทุกที เกาะอื่นก็เป็นเพียงเกาะที่ไร้คนอยู่อาศัย ซึ่งก็อยู่ห่างเป็นกิโล หากตนตกน้ำไปมีแต่ตายกับตาย
“เอ้าถึงแล้ว” เมืองแมนบอก หลังดับเครื่องยนต์ “ไปเอาสมอเรือลงทะเลทีสิ”
“ไม่เอาหรอก เดี๋ยวคุณผลักฉันตกน้ำอีก”
“เออเอาลงเองก็ได้” เมืองแมนยอมง่ายๆ เขาเดินออกจากห้องขับเรือ เดินไปท้ายเรือหยิบสมอเรือโยนลงทะเล ถ่วงเรือไม่ให้เรือลอยออกไปไกล “คราวนี้เธอก็ทอดแหหาปลา แหอยู่โน่น”
สาวร่างสมส่วนเดินไปมองแหที่วางอยู่ข้างเรือ ก่อนก้มลงหยิบมันขึ้นมา เดินมาหาเมืองแมนที่ยืนพิงกาบเรือ
“แล้วทอดแหยังไงคะ ฉันทำไม่เป็น”
“ไปยืนริมเรือสิ ฉันจะสอนเอง” อริศรามองเขาอย่างไม่ไว้ใจ ไม่รู้ว่าเมืองแมนมีแผนแกล้งตนหรือไม่ คำขู่ในคืนนั้นก้องในหู คำขู่ท
