2 ประสงค์ร้าย
1183 คำ
สุดท้ายคนขับรถก็ยอมเอ่ยขอโทษ แต่รุ่นพี่ไม่ยอม บอกว่าต้องจ่ายค่าทำขวัญให้เธอด้วย ผู้ชายคนนั้นมองเธอสายตาไม่ชอบใจ แต่ก็ยอมควักเงินจ่าย เกวลินบอกว่าไม่เป็นไร แต่รุ่นพี่บอกว่าไม่ได้ ในเมื่อเธอไม่ผิดคนผิดก็ต้องรับผิดชอบ เธอได้แต่ขอบคุณด้วยอาการที่ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
แล้วสายชลก็พาเธอไปทำแผลที่ห้องพยาบาล ตอนนั้นไม่รู้สึกเจ็บแม้แต่น้อย เพราะใจมันพะวงอยู่กับรุ่นพี่ ไม่สนใจบาดแผลตัวเอง หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา เธอก็คลั่งรักอย่างหนัก เล่าให้นิรดาฟังทุกวันสามเวลาหลังอาหารจนเพื่อนรำคาญ ยิ่งนานวันอาการคลั่งของเธอก็มีแต่มากขึ้น
ความบ้ารักของเธอยังไม่จบแค่นั้น ตามสืบจนรู้ว่าสายชลทำงานที่บริษัทนี้ เธอก็มุ่งมั่นจะสมัครเข้าทำงานที่นี่ให้ได้ และยังดึงเพื่อนสนิทให้มาด้วย แล้วก็สมหวัง ทุกวันนี้ถึงแม้จะไม่ได้คุยกันบ่อยอย่างที่คาดหวัง แต่อย่างน้อยเธอก็เห็นหน้าเขาทุกวัน
“ก็...สวยดี” สายชลเอ่ยชม ยิ่งทำให้เกวลินเขินหนัก
“ขอบคุณค่ะ”
“คืนนี้พี่ขอเทคแคร์สาวสวยนะครับ”
ใบหน้าสาวเบ่งบานด้วยความสมหวัง ในที่สุดพี่สายชลก็มองเห็นความสวยเธอแล้ว แต่เกวลินก็ต้องยิ้มเก้อ เมื่อคนที่คุยกับเธอ และยังขยับเข้ามายืนซ้อนหลัง เป็นวุฒิ ไม่ใช่สายชลอย่างที่คิด
เกวลินขยับออก ก็ถูกวุฒิกักตัวไว้ เธอเงยหน้าขึ้นมองหาสายชล เห็นเขากำลังก้มหน้าคุยกับวรรณวิสา ไม่ได้หันมามองที่เธออีก
“ไม่ต้องไปสนใจไอ้ชลมันหรอก มาดื่มกับพี่ดีกว่า”
“เอ่อ...ค่ะ” เกวลินยื่นแก้วเครื่องดื่มในมือขึ้นแตะกับแก้วเหล้าที่วุฒิยื่นมา ก่อนจะยกขึ้นดื่ม แล้วเบี่ยงตัวหลบทันที โดยที่วุฒิไม่ทันมอง เธอก็ขยับตัวเข้าไปใกล้สายชลแล้ว
ที่มาเที่ยวคืนนี้ก็เพราะสายชล รุ่นพี่สุดที่เลิฟของเธอคนเดียว คนอื่นไม่ต้องเสนอตัว...ไม่ชอบ!
“พี่ชลคะ”
“ครับ”
“ขอชนแก้วหน่อยนะคะ” เกวลินรวบรวมความกล้า ยกแก้วคอกเทลขึ้นแตะเบาๆ กับแก้วเครื่องดื่มของรุ่นพี่ ก่อนจะยกขึ้นดื่มด้วยหัวใจพองโต
ไม่เคยคิดมาก่อน ว่าจะได้ชนแก้วกับสุดที่เลิฟ คงจะดีกว่านี้ หากได้มาดื่มด้วยกันแค่เพียงสองคน
“เอ้าพวกเรา ชนแก้วกันหน่อย” เพื่อนชายอีกคนที่ยืนถัดไป ส่งยิ้มมาให้ และเชิญชวนดื่ม แต่เธอไม่สนใจ เพราะในสายตามีเพียงรุ่นพี่คนเดียว
เกวลินขยับเข้าไปยืนข้างสายชล เอ่ยชวนรุ่นพี่คุย แต่แพราะเสียงดนตรีดังกลบ จนแทบไม่ได้ยิน ชายหนุ่มจึงก้มหน้าลงมาใกล้ เอียงหูฟัง ใบหน้าสาวร้อนผ่าว เกร็งจนแทบจะเป็นตะคริว เมื่อรอยยิ้มเธอมันหุบไม่ลง
พอเขายื่นแก้วเครื่องดื่มมาแตะกับแก้วคอลเทลสีหวานของเธอ เกวลินก็ยกดื่มราวกับเป็นน้ำหวาน ตัวเบาหวิว ล่องลอยเท้าแทบไม่แตะพื้น หัวใจเต้นระรัว
คืนนี้ล่ะ เธอจะสารภาพรักพี่สายชล
เกวลินโยกตัวเบาๆ ไปตามจังหวะเพลงอย่างสุขใจ สายตาก็คอยแอบชำเลืองมองคนข้างกายตลอด บางครั้งก็ประสานสายตากันพอดี มือก็ยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นจิบแก้อาการเขิน จากแก้วเดียว ก็เริ่มเป็นสอง เป็นสาม
ไม่นานเธอก็เริ่มรู้สึกสนุก เต้นตามจังหวะดนตรีที่ดังกระหึ่ม มีชายหนุ่มในกลุ่มเข้ามาขอชนแก้ว แต่หญิงสาว
ไม่สนใจ ยังคงตั้งหน้าตั้งตาชนแก้วกับสายชลคนเดียว
“ยัยเกล เป็นไงไหวเปล่า” นันทิยายื่นหน้าเข้ามาถามสาวรุ่นน้อง ที่เริ่มจะดื่มหนักมากเกินไป
“หวายยย…ค้า” ปากบอกว่าไหว แต่น้ำเสียงยานคางจนฟังแทบไม่รู้เรื่อง ทำให้สาวสวยอีกคนที่ยืนร่วมโต๊ะมานาน เหลือบตามอง และเหยียดยิ้มอย่างดูถูก
“สา ฉันว่ายัยเฉิ่มเนี่ยมันจะอ่อยพี่ชลมากไปแล้วนะ”
“ช่างเขาเถอะ ไม่มีอะไรหรอก”
“ไม่มีอะไร!!”
“อือหื้อ”
“เธอไม่เห็นเหรอ มันเลื้อยจนแทบจะปล้ำพี่ชลอยู่แล้ว ถ้าทำได้”
“ช่างเถอะ ยังไงฉันก็มั่นใจว่าพี่ชลเค้าไม่ใช่คนมักง่าย”
“ใช่...คนอย่างพี่ชลคงไม่แลยัยลูกเป็ดนี่หรอก...แต่ดูมันทำดิ” เกวลินยังคงโยกตัวไปมาอย่างสนุกสนาน ไม่รู้ตัวว่ากำลังเป็นที่ขัดหูขัดตาของใครบางคน
“แต่ฉันว่ามีคนสนนะ” วรรณวิสาพยักหน้าไปยังชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ผิวเข้ม ที่สายตาไม่ละไปจากเกวลิน
“ใคร?”
“เธอดูพี่วุฒิสิ ตาเป็นประกายเลย”
“แต่อิพี่วุฒินางมีเมียแล้วนะ”
“มีเมียแล้วไง...ถ้าได้ ใครจะไม่เอา”
“เออจริงด้วย...สา...ฉันคิดอะไรออกแล้ว” แอนนี่แสยะยิ้ม เมื่อคิดแผนเล่นสนุกๆ ออก
“หือ?”
“งานนี้ เราต้องให้พี่ชลช่วยทำให้นางสมหวัง”
“สมหวัง?”
“ใช่...ในเมื่อคืนนี้ นางอยากได้ผู้ชาย เราก็ต้องช่วย”
“ช่วยยังไง”
“ยัยสา แกอย่าโง่ไปหน่อยเลย ต้องให้บอกมั้ยว่า...”
“แอนนี่!!” สาวสวยแหวขึ้นทันที ใครจะไปยอม ในเมื่อสายชลกับเธอกำลังคบหาดูใจกันอยู่ แล้วจะให้เอาตัวเขาไปประเคนให้ยัยเด็กนั่น เธอไม่ยอม
“ไม่เป็นไรหรอกน่า”
“พี่ชลเค้าไม่เล่นด้วยหรอก” สาวสวยกัดฟันปฏิเสธ
“จะให้พี่ชลเปลืองตัวกับยัยเด็กนั่นทำไม...ฉันหมายถึงคนอื่นต่างหาก”
“มันจะดีเหรอ อย่าไปยุ่งกับนางเลย” วรรณวิสาพูดเหมือนสงสาร แต่แท้จริงเธอก็ไม่ชอบใจนัก ที่เกวลินมานัวเนียใกล้สายชล ถึงไม่สวยเท่า แต่รูปร่างที่โดดเด่นของยัยเด็กนั่น แม้แต่เธอยังรู้สึกอิจฉา แล้วผู้ชายคนไหนจะไม่มอง
“ใคร?”
“ผู้ชายมีตั้งสามสี่คน...คนไหนดีล่ะ พี่วุฒิดีมั้ย” แอนนี่กระซิบกับเพื่อนสาว ก่อนจะหัวเราะเสียงดังอย่างนึกสนุก
“เฮ้ย!!...ยัยแอนนี่เธอจะบ้าเหรอ”
“เราก็แค่ช่วยให้พวกเขาสมหวังทั้งคู่ พี่วุฒิก็ได้ ส่วน ยัยน้องเกล ก็จะได้ผู้ชายสมใจนางไงล่ะ”
“มัน...ไม่ดีหรอก”
“ดีสิ...เชื่อฉัน เดี๋ยวจัดการเอง”
“เธอจะทำไร”
“ไม่ยาก” แล้วแอนนี่ก็ก้มลงกระซิบกับวรรณวิสา
“บ้า! ไม่เอาหรอก เธอจะทำอะไรก็เรื่องของเธอ ฉันไม่เกี่ยว” พูดจบ วรรณวิสาก็ขยับเข้าไปยืนขนาบข้างสายชล ก่อนจะเหลือบมองคนที่พวกเธอเพิ่งพูดถึง ร่างโงนเงน ใบหน้าแทบจะฟุบด้วยความเมา
- ผู้เขียน
