บทที่ 12
แสงเหนือใช้สามชั่วโมงขับรถออกจากบ้านไร่ มาถึงตีนเขาลูกหนึ่ง ซึ่งอยู่ในพื้นที่ไร่ของเขา ก็เป็นเวลาสองทุ่ม
เขาจอดรถข้างทาง และก่อนที่จะลงจากรถ ชายหนุ่มก็เหลือบตามองคนตัวน้อยที่นั่งฝั่งตรงข้าม ถามเธอเสียงเยาะว่า
“กลัวเหรอ”
“ที่นี่ที่ไหนคะ”
แพรพายถามเสียงหวาดหวั่น ทั้งที่ไม่ได้มองเขาเพราะเธอเอาแต่สนใจมองความมืดผ่านกระจกรถรอบด้าน
แสงเหนือกระชากประตูรถ ใช้ไฟจากมือถือส่องหน้าเธอพร้อมทั้งสั่งเสียงเหี้ยมน่ากลัวว่า “ลงมาซิ”
“ไม่!” แพรพายยังนั่งเงียบส่ายหน้าไปมาไม่ยอมลงจากรถ
แสงเหนือยืนขวางประตูรถฝั่งที่เธอนั่ง เขาหายใจเข้าปอดพูดเสียงใจเย็นว่า
“จะลงมาเอง หรือจะให้พี่อุ้ม”
“พี่ยังไม่บอกพายเลยที่นี่ที่ไหน” แพรพายยังนั่งอยู่ในรถ พูดดีกับเขา
“ขุมนรกไง” เขาบอกพลางจับต้นแขนเล็ก กระชากอย่างแรงให้น้องลงจากรถ
“โอ๊ย! พี่เหนือ พายเจ็บนะ”
แพรพายร้อง เมื่อถูกดึงให้ออกจากรถจนเธอหัวทิ่ม
