บทที่ 11
เมื่อได้อยู่กันสองต่อสอง ฌอห์ณก็ถามแพรพายว่า
“ยัยพาย มันเรื่องอะไร ทำไมแกไปบอกพี่พรรณและคุณแสงแดดแสงเหนืออะไรนั้นได้ไงว่าฉันเป็นคู่หมั้นแก”
ฌอห์ณพูดแบบจีบปากจีบคอเมื่อไม่ต้องแอ๊บแมน
“ฉันต้องขอโทษแกด้วยนะที่พูดไปอย่างนั้น”
แพรพายหน้าเศร้า รู้สึกผิดที่ดึงเพื่อนเข้ามาวุ่นวาย
“ฉันจะยกโทษให้แก ถ้าแกพูดความจริง บอกมา แกมีอะไรปิดบังฉัน” ฌอห์ณจับให้แพรพายหันมามองตากัน
“ไม่มีอะไรหรอก”
แพรพายยิ้ม แล้วดันมือเพื่อนออกจากคาง แล้วเดินไปยืนมองบ้านอีกหลังที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ซึ่งมีเพียงรั้วไม้เก่าๆเท่านั้นที่คั้นระหว่างกลาง
ฌอห์ณเดินตามไปยืนข้างแพรพาย มองตามสายตาคู่โตที่จ้องบ้านฝั่งตรงข้าม พร้อมพูดว่า
“นี่ยัยพาย ฉันเป็นเพื่อนแกนะ อยากให้ฉันช่วยเป็นคู่หมั้นก็ต้องเล่ารายละเอียดมาซิ”
“ฉัน..” แพรพายจะปฏิเสธ แต่ไม่ทันได้พูดอะไร ฌอห์ณที่ดูเหมือนจะดูออกทุกเรื่องถามว่า
“เรื่องจริงใช่ไหมที่
