13 มาหาถึงที่

1369 คำ

กลิ่นเหม็นฉุนของบุหรี่จากคิระพลอยทำให้เธอรู้สึกแสบจมูกตามไปด้วย เสียงปืนสงบลงแล้วต้องมาสู้รบกับกลิ่นบุหรี่ที่คุณว่าที่สามีกำลังยืนสูบอยู่ข้างๆต่อ คิระเปิดรถให้เธอนั่ง ส่วนเขายืนพิงรถอยู่ข้างๆสูบบุหรี่อย่างสบายใจ อาการแพนิคก่อนหน้านี้ของเธอหายไปแล้ว ทุกอย่างกลับสู่ภาวะปกติ มีพ่อป็นมาเฟียแต่นิสัยดันขัดกับฉายา ‘ลูกสาวมาเฟีย’ กลัวเสียงปืน ไม่ชอบการใช้ความรุนแรง และขี้สงสาร… เป็นถึงลูกสาวมาเฟียแต่ดันมีนิสัยขัดการที่มีพ่อเป็นมาเฟีย หากเป็นคนอื่นคงใช้อำนาจที่มีในทางไม่ดี ใช้รังแกคนไม่มีทางสู้ และกดคนอื่นให้จม แต่พ่อแม่ไม่เคยสอนเธอและพี่ชายให้เป็นคนแบบนั้น “เมื่อไหร่พี่คิระจะสูบบุหรี่เสร็จ แสบจมูก” เวลาหายใจเข้าก็พลอยเอาควันบุหรี่เข้ามาด้วย แสบจมูกชะมัด… บุหรี่ในมือคิระถูกทิ้งลงพื้น รองเท้าราคาแพงบดขยี้จนแหลก จังหวะที่คาร์เทียร์เอ่ยขึ้นสูบบุหรี่หมดมวนพอดี “ลุกออกมาจากรถฉันได้แล้ว” “ชิ… ขี้หวง” เธอบ่นอุบแต่ก็ยอมลงมาจากรถให้เขา “รอบนี้ฉันอนุโลมให้ ถ้ามีอีกรอบหน้าอย่าหวังว่าเธอจะรอด” คาร์เทียร์คลี่ยิ้มด้วยความดีใจอย่างเปิดเผยท่ามกลางสายตาคิระที่มองดู “พูดแล้วนะว่าอนุโลมให้” “หรือว่าอยากทำ?” ไม่ว่าเปล่าแต่ยังก้าวเข้าไปหาคาร์เทียร์ “มะ…ไม่เอา!” เธอบอกเสียงดังฟังชัดพร้อมกับยกมือดันแผงอกคิระที่ก้าวเข้ามาใกล้ออก ใบหน้าแดงซ่านขึ้นมาเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ไหนจะสัมผัสชวนสยิวและ… รสจูบ “หึ นึกว่าจะแน่” เขายืนมองคาร์เทียร์ที่วิ่งหนีไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับส่ายหน้าไปมา ก่อนจะเดินกลับเข้าไปข้างในบาร์อีกครั้งเพราะรามิลรออยู่ ••• ภาพหลอน… เธอนอนไม่หลับทั้งคืนเพราะภาพหลอนที่คิระทำไว้เมื่อคืน ทำให้วันนี้ตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดหัวเพราะนอนหลับไม่เต็มอิ่ม “ฮืออ จะบ้าตาย” เธอนอนดิ้นแดบนเตียงนอนราวกับคนบ้า นึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนทีไรเกลียดตัวเองทุกทีที่ยอมเขาง่ายๆแบบนั้น ถึงเขาสัมผัสเธอไม่มาก แต่นั่นคือการถูกผู้ชายสัมผัสเยอะที่สุดในชีวิตของเธอแล้ว อีกนิด… คิระจะจับนมเธออยู่แล้ว! “รู้แบบนี้ปล่อยเขาไปขึ้นสวรรค์ชั้นเจ็ดหรือชั้นสิบกับผู้หญิงคนนั้นดีกว่า” ไม่น่าสวมบทบาทเมียหลวงจำเป็นเลยจริงๆ คนซวยคือเธอ เย็นนี้มีนัดเจอครอบครัวคิระ เป็นการเจอครอบครัวเขาครั้งแรก แอบกังวลเล็กน้อยเพราะไม่รู้ว่าทางฝั่งนั้นเป็นอย่างไร เธอลุกออกจากเตียงนอน จัดการเก็บเตียงนอนให้เป็นระเบียบแล้วเดินเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัวที่ทำเป็นประจำหลังจากตื่นนอน หลังจากอาบน้ำเสร็จเธอเริ่มสั่งอาหารร้านประจำ วันนี้ไม่ได้ไปไหนจึงเลือกสวมใส่เสื้อผ้าสบายๆ กางเกงวอร์มสีเทาและเสื้อกล้ามสีขาว ผมที่ยังไม่สระถูกมัดรวบขึ้นเป็นดังโงะ ระหว่างกำลังนั่งกินข้าวพลางเปิดซีรีส์บนไอแพดดูตามไปด้วย หากไม่ได้ดูอะไรขณะกินข้าวมันทำให้เธอกินข้าวได้ไม่อร่อย ข้าวมื้อนี้เป็นทั้งข้าวเช้าและข้าวเที่ยง ติ๊งต้อง~ เสียงกริ่งทำให้เธอละสายตาจากไอแพดไปมองต้นเสียง กดหยุดซีรีส์เรื่องโปรดที่กำลังดู ลุกขึ้นแล้วเดินไปส่องตาแมวเล็กๆดูว่าใครมา คิระ… ไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหม? นั่นเขา ดูอีกรอบให้แน่ใจว่าใช่หรือเปล่า จะดูอีกกี่รอบก็คือเขา เขามาทำอะไรที่นี่ หรือเปลี่ยนใจจะให้เธอชดใช้เรื่องเมื่อคืน! แกร๊ก รวบรวมความกล้าเปิดประตู เธอแง้มออกเพียงเล็กน้อย โผล่แค่สายตาออกไปมองคิระ “มีอะไรเหรอคะ?” พรึ่บ! เขาดันประตูออกให้กว้างพอที่ก้าวเข้าไปข้างในได้โดยไม่สนใจว่าประตูจะโดนส่วนไหนของร่างกายว่าที่ภรรยาหรือเปล่า “แบบนี้เรียกว่าบุกรุกนะคะ!” หันไปว่าเขาด้วยน้ำเสียงและสีหน้าไม่พอใจ ขอเข้ามาดีๆก็ได้ทำไมต้องบุกรุกด้วย คิระยื่นถุงจากแบรนด์หรูแบรนด์หนึ่งในมือให้คาร์เทียร์ “อะไรคะ?” “แม่ฉันให้เอามาให้เธอใส่ไปเย็นนี้” เมื่อวานแม่เขาไปชอปปิง เห็นชุดนี้สวยและน่ารักจึงซื้อมาให้ว่าที่ลูกสะใภ้ใส่ไปทานอาหารเย็นนี้ด้วย “แม่พี่คิระให้เทียร์เหรอ?” “ใช่” วานเขาให้เอามาให้คาร์เทียร์ทั้งที่ธุระก็ไม่ใช่ คงอยากให้เขาและคาร์เทียร์กระชับความรู้สึกกันมากขึ้น ซึ่งมันไม่มีทางเป็นไปได้อย่างแน่นอน “ฝากขอบคุณแม่พี่คิระด้วยนะคะ” เธอรับมาทั้งที่อยากปฏิเสธ ในเมื่อแม่เขาตั้งใจให้เธอใส่ไปเย็นนี้ แถมคิระยังอุตส่าห์ขับรถเอามาให้เธอคงไม่กล้าปฏิเสธ “พี่คิระรู้จักคอนโดเทียร์ได้ยังไง” เธอสงสัยมาก “ไม่ได้หายากขนาดนั้น” เธอไม่ถามต่อ พูดมาขนาดนี้ก็น่าจะรู้แล้ว เรื่องนี้แค่ไม่ยากเกินไปสำหรับคนอย่างคิระ เรื่องไหนที่เขาต้องการรู้มีหรือจะไม่รู้ “งั้นหมดธุระแล้วพี่คิระก็กลับไปสิคะ” “แม่ฉันให้รับเธอไปด้วยเย็นนี้” “อ้อ… ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวเทียร์ขับรถไปเอง” คิระเดินไปนั่งลงโซฟาของเธออย่างถือวิสาสะ ดูทรงแล้วเขาคงไม่กลับง่ายๆ หรือไม่ก็รอไปพร้อมเธอเย็นนี้เลย เหตุการณ์เมื่อคืนทำให้เธอระแวงที่จะอยู่ใกล้เขา “กลัวฉัน?” กลัวสิถามแปลกๆ เธอพูดในใจ แต่ตอบเขาอีกแบบ “เปล่าค่ะ แค่ไม่ชอบให้คนแปลกหน้าเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในพื้นที่ส่วนตัว” มุมปากหยักผุดรอยยิ้มเมื่อคาร์เทียร์บอกว่าตนเป็นคนแปลกหน้า ร่างสูงหยัดกายขึ้นอีกครั้ง ก้าวเข้าไปหาว่าที่ภรรยาที่เริ่มถอยกรูดออกห่าง “พะ…พี่คิระจะทำอะไร” “เปลี่ยนคนแปลกหน้าให้เป็นผัวเธอไง” เธอกลืนน้ำลายลงคอดังเอือก รู้แบบนี้ไม่เปิดประตูต้อนรับดีเขาดีกว่า แบบนี้ไม่ต่างจากการเปิดประตูรับโรคจิต หมับ! “ว๊าย!” เธอเซถลาเข้าไปหาคิระตามแรงกระชากเมื่อครู่ แนบชิดไปกับร่างกายที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อ กลิ่นน้ำหอมประจำตัวเขาเจือด้วยบุหรี่จางๆ คือเสน่ห์ชั้นดีที่ใช้ดึงดูดเพศตรงข้าม “ปล่อยเทียร์นะคะ” ยิ่งดิ้นเขายิ่งกอดรัดเธอแน่นมากขึ้นปานงูเหลือม พอหยุดดิ้นก็คลายกอดออกให้ จังหวะเขาโน้มใบหน้าลงมาใกล้แล้วมีเพียงลมหายใจกั้น วินาทีนั้นพลันทำหัวใจเธอเต้นแรงดั่งคนกำลังรัวกลอง ใกล้มากเกินไปแล้ว… ยิ่งใกล้มากความหล่อเหลาและมีเสน่ห์ของเขายิ่งแผ่ซ่านชวนหลงใหล แววตาที่เคยเย็นชาตอนนี้เต็มไปด้วยความร้ายกาจ แน่นอนมันทำให้คนมองอย่างเธอ… เผลอใจสั่น “ใกล้กันขนาดนี้ ยังเป็นคนแปลกหน้าอยู่ไหม” “มะ…ไม่แล้ว พะ…พี่คิระปล่อยเทียร์สักที” เขายอมปล่อยเธอแต่โดยดี พอเป็นอิสระเธอก็รีบเผ่นหนีไปอย่างรวดเร็ว เก็บไอแพด ข้าวที่ยังกินไม่หมด และของที่แม่คิระให้มาไปด้วย ไม่รอให้ตาแก่มาเฟียเจ้าเล่ห์คิระทำแบบนั้นอีกแน่! คิระมองตามคาร์เทียร์ เป็นอีกครั้งที่เขาส่ายหน้าไปมากับท่าทางชวนตลกของเธอ คาร์เทียร์เป็นผู้หญิงคนแรกที่เขาอดทนด้วยนานขนาดนี้ หากเป็นคนอื่นคงเสร็จเขาไปนานแล้ว…

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more