#คุณภามคะขา 20
“ตื่นแล้วก็อย่าเพิ่งขยับ...” เสียงนี้
“ฮึก พี่คุณ” เอ่ยเรียกพี่ชายเสียงสะอื้น พี่คุณเมื่อพบว่าฉันตื่นมาก็ร้องไห้งอแงก็รีบขยับเข้ามากอดปลอบ ฉันนั่งบนเตียงคนไข้ของโรงพยาบาลอยากจะออกไปจากที่นี่แล้วไม่อยากอยู่ใกล้เขาแล้ว
“พี่อยู่นี่ ใจเย็น ๆ ไม่เป็นอะไรแล้ว” พี่คุณยังเอ่ยปลอบแม้จะไม่รู้ว่าฉันกำลังเจ็บปวดและเสียใจเรื่องอะไร ฉันร้องไห้งอแงสักพักใหญ่ก็มีอาการดีขึ้นหยุดร้องไห้แต่ยังมีคราบน้ำตาอยู่ พี่คุณถึงรีบหยิบทิชชูมาซับหน้าให้เงียบ ๆ ระหว่างเราไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาหลายสิบนาที
“ตำรวจบอกว่าเราโดนลูกหลง แต่พี่ดูคลิปจากกล้องวงจรปิดแล้วเหมือนมันตั้งใจ”
“ตั้งใจ?”
“ใช่ มันแค่ไล่กันมาแล้วทำเสียงดัง แต่สายตาและตัวคนร้ายมันจ้องหนูตลอดกระทั่งเข้าใกล้แล้วใช้ขวดฟาดหัวเล็ก ๆ ของคะขา” ฝ่ามืออุ่นยกลูบที่ผมเบา ๆ
“หนูไม่เคยมีเรื่องกับใคร”
“พี่กำลังให้คนของเราช่วยตามสืบ ไม่ว่าใครที่ตั้งใจท
