#คุณภามคะขา 7
1244 คำ
#คุณภามคะขา 7
“เย็นนี้พี่เข้าเวรถึงเที่ยงคืนไม่ต้องมารับนะมันดึก” ระหว่างที่กำลังส่งถุงใส่แซนด์วิชให้พี่ภามในเช้าของวันถัดมา คนตัวสูงก็รีบเอ่ยบอกทันที
“พี่จะกลับกับเพื่อนใช่ไหมคะ” เอ่ยถามเมื่อความแน่ใจ
“ใช่ครับ”
“แล้วเสื้อพี่...”
“เอ่อ จะรบกวนไหมถ้าพี่จะฝากซัก”
“ก็ เอ่อ ได้ค่ะเดี๋ยวซักไว้ให้ค่ะ”
“ขอบคุณครับ ถึงบ้านแล้วส่งข้อความมาหน่อยนะครับ” พี่ภามเอ่ยย้ำเตือนระหว่างที่ส่งฉันกลับขึ้นรถ ฉันโบกมือลาพี่ภามก่อนจะขับรถกลับคอนโดตัวเองในช่วงเวลาเกือบเจ็ดโมงเช้า วันนี้ฉันว่างเลยตั้งใจจะทำความสะอาดห้องซักเสื้อผ้าแล้วนอนพัก ตั้งใจจะนอนพักทั้งวันเลยด้วย งั้นก็เริ่มต้นวันหยุดวันแรกด้วยการนอนกันเถอะค่ะ!!
เสื้อกาวน์สีขาวทรงผู้ชายและเสื้อยืดสีขาวทรงผู้ชายถูกแขวนปะปนกับเสื้อผ้าฉันที่ระเบียงห้องพัก กลิ่นหอมของน้ำยาปรับผ้านุ่มลอยคลุ้งทั่วทั้งห้องพักเมื่อฉันเปิดประตูระเบียงรับลม รวมถึงการทำความสะอาดทั้งห้องพัก ช่วงเวลาบ่ายฉันหลับไปอย่างอ่อนเพลียจากการทำความสะอาดห้อง
รู้สึกตัวอีกทีตอนมีแสงสีส้มคลุมทั่วผืนฟ้า พร้อมกับโทรศัพท์ที่มีข้อความแจ้งเตือนทั้งจากครอบครัว พี่คุณ เพื่อน ๆ และพี่ภาม รวมถึงเบอร์ที่โทรเข้ามาแล้วไม่ได้รับสายจากพี่ภาม ฉันค่อย ๆ ทยอยตอบข้อความที่ถูกส่งเข้ามากระทั่งถึงข้อความพี่ภามที่ชวนไปกินข้าวเย็น แต่ฉันขี้เกียจเลยบอกปฏิเสธอีกฝ่ายไป นับว่าดีมาก ๆ ที่พี่ภามไม่ได้คิดอะไรและเราคุยกันต่ออีกเล็กน้อย และปิดท้ายด้วยการที่เขาบอกว่าจะสั่งอาหารมาให้ฉันจะได้ไม่ต้องออกไปกินข้างนอกเพราะตอนนี้เหมือนฝนจะตก
หนึ่งทุ่มพี่ภามโทรบอกให้ลงไปเอาข้าว เมื่อได้ข้าวฉันก็ส่งข้อความบอกเขาว่าได้ข้าวแล้วและตอนนี้กำลังจะกิน ไม่ลืมเอ่ยบอกขอบคุณเขาที่อุตส่าห์สั่งข้าวให้ ทั้งที่พี่เขาก็ยังขึ้นเวร
หลังจากกินข้าวฉันก็นอนดูหนังเปื่อย ๆ ที่โซฟา ดูหนังดูอะไรก็แล้วผลจากการนอนตลอดทั้งบ่ายทำให้ฉันไม่รู้สึกง่วงเมื่อถึงเวลากลางคืน
ห้าทุ่มฉันอาบน้ำใส่ชุดนอนพร้อมนอน หากไม่ติดว่าโทรศัพท์ฉันส่งเสียงเรียกเข้าจากคนที่ใจดีสั่งข้าวให้เมื่อตอนเย็น
“ค่ะพี่ภาม”
(นอนหรือยัง?)
“ยังค่ะ” ตอบกลับเสียงแผ่ว
(ดึกแล้วนะ ทำไมยังไม่นอน) ปลายสายเอ่ยถามพร้อมกับเสียงกุกกักที่ได้ยินมาตามสาย
“ก็ยังไม่ง่วง หนูหลับตลอดบ่ายเลยตื่นตอนเย็นนี่เอง”
(แล้วพรุ่งนี้จะตื่นไหวไหมถ้าไม่นอนน่ะ พี่ไม่อยากให้ฝืน) พี่ภามบอกอย่างเป็นห่วง ฉันเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องตอบอะไรกลับไป ไม่กล้าที่จะยืนยันด้วยว่าตัวเองจะตื่นทัน
“เดี๋ยวจะพยายามข่มตาหลับ...”
(เที่ยงคืนพี่ลงเวร เดี๋ยวแวะเข้าไปเอารถนะ อย่าเพิ่งนอน)
“แต่...”
(พี่ไม่อยากให้ฝืนขับรถทั้งที่นอนไม่พอ เข้าใจพี่หน่อยครับ พี่ห่วง) อีกฝ่ายบอกเสียงเข้ม แต่ไม่ได้ดุ
“ค่ะ ขอโทษนะคะที่ไปรับพรุ่งนี้ไม่ได้”
(ไม่เป็นไรครับ ถ้าถึงแล้วเดี๋ยวพี่บอก)
“ค่ะ” เมื่อได้รับคำจากพี่ภามว่าจะเข้ามาเอารถหลังลงเวรฉันก็ออกอาการตื่นเต้นเพราะจะได้ไม่ต้องฝืนตัวเองให้หลับ ระหว่างรอก็เล่นโทรศัพท์ไปเรื่อยจนเกือบตีหนึ่งพี่ภามโทรเข้ามาบอกว่าเขารอที่หน้าคอนโดและย้ำว่าไม่ต้องวางสายให้ถือสายค้างไว้ระหว่างลงไปหาเขา ฉันที่สวมชุดนอนอยู่หยิบเสื้อคลุมมาหนึ่งตัวสวมทับชุดนอนก่อนจะเดินไปหยิบกุญแจห้องพร้อมกับกุญแจรถติดมือมา
พี่ภามนั่งรอที่โซฟารับรองหน้าฟร้อนต์คอนโด ตอนนี้เขายังสวมเสื้อกาวน์อยู่ข้าง ๆ มีกระเป๋าสะพายหลังที่มักจะเห็นเขาใช้เวลาไปรับไปส่งเขา
“รอนานไหมคะ?” เอ่ยถามเมื่อเดินเข้าใกล้พี่ภาม
“ไม่ครับ แต่ฝนตก”
“คะ?” สายตามองตามปลายนิ้วเรียวที่ชี้ออกไปด้านนอก แล้วก็จริงอย่างที่เขาบอก ฝนตกจริง ๆ ด้วย ตกอย่างหนักเลย
“เอ่อ พี่ พี่จะกลับเลยไหมหรือรอให้ฝนซา...”
“พี่ง่วง” พี่ภามตอบเสียงแผ่ว แต่ดูจากสีหน้าท่าทางของเขาแล้วฉันคิดว่าเขาน่าจะง่วงจริง ๆ อย่างที่บอก
คนสวย หนูชวนผู้ชายขึ้นห้องได้ไหมหรือยังไงดีนะ
“พี่ขึ้นไปนอนพักก่อนไหม” ชวนแล้ว ตัดสินใจชวนพี่เขาไปแล้ว ฉันไม่รู้ว่าทำไมถึงกล้าชวน แต่ความรู้สึกฉันเหมือนฉันเองก็ไว้ใจเขา ทั้งที่เพิ่งจะเจอแล้วรู้จักเขาได้ไม่นาน
“จะไม่รบกวนใช่ไหม?”
“ไม่หรอกค่ะ คือชุดที่ซักแห้งแล้วด้วย ก็ค้างที่นี่ไปก่อนพรุ่งนี้ค่อยอาบน้ำแล้วไปเรียนต่อ แต่นอนโซฟานะคะ พี่จะโอเคไหม?”
“ครับ ได้หมดแหละ”
“งั้นก็ขึ้นห้องก่อนเถอะค่ะ”
“รบกวนด้วยครับ” รอยยิ้มของเขาทำให้ฉันหลบสายตาแทบไม่ทัน แก้เขินด้วยการเชิญเขาขึ้นห้อง เมื่อถึงห้องพักก็ปรับโซฟาหน้าทีวีให้เป็นเตียงนอนให้อีกฝ่าย จากนั้นก็ค้นหาเสื้อและกางเกงของพี่คุณที่ซื้อมาติดห้องฉันไว้ยามฉุกเฉินเวลาพี่คุณเข้ามาค้างที่นี่
“ของพี่ชายหนูเอง คิดว่าพี่น่าจะใส่ได้ ของใช้เตรียมไว้ให้แล้วค่ะในห้องน้ำ” ส่งชุดและผ้าเช็ดตัวให้อีกฝ่าย
“ขอบคุณครับ” พี่ภามรับชุดไปก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำชำระร่างกาย ส่วนฉันนั้นส่งข้อความเข้ากลุ่มลับสามคนซึ่งมีฉัน สายฟ้าและขมิ้นอยู่ด้วยกัน ส่วนมากจะส่งด่ากันเสียมากกว่าคุยเป็นเรื่องราวหากจะคุยเรื่องที่ไม่ใช่ความลับเราจะเข้าไปคุยเล่นในกลุ่มใหญ่ เพื่อนบอกแค่ว่ามีอะไรให้โทรมาทันทีไม่ต้องเกรงใจ
“พี่อาบน้ำเสร็จแล้วครับ เราไปนอนได้แล้ว”
“พี่นอนได้นะ” ถามย้ำอีกครั้ง
“ได้ครับ สบายมาก มีหมอนมีผ้าห่มพี่ก็นอนได้แล้ว” พี่ภามเดินเอาผ้าเช็ดตัวไปตากที่ราวตากผ้าตรงระเบียงห้อง ท่ามกลางสายฝนที่ยังโถมกระหน่ำตกลงมาอย่างหนักนอกตัวอาคาร
“กุญแจรถวางข้างกระเป๋าพี่นะคะ แล้วก็มีแซนด์วิชทำตอนเย็นแช่ในกล่องพี่เวฟระหว่างอาบน้ำได้เลยนะเผื่อเอาไปกิน”
“ขอบคุณครับ”
“งั้นก็...ฝันดีนะคะ” เอ่ยบอกแขกตัวโตเป็นประโยคสุดท้าย
“ฝันดีครับคะขา”
แต่สิ่งที่ได้ยินจังหวะที่กำลังปิดประตูห้อง ประโยคนั้นของเขาทำให้หัวใจฉันทำงานอย่างหนัก เพียงเพราะเขาเรียกฉันว่าคะขา
เกินไปแล้ว ดาเมจเขาแรงมากจริง!
- ผู้เขียน
