"ขอโทษ...ที่ทำให้เธอต้องร้องไห้"
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเบาๆ
"ปล่อยมือออกจากตัวฉันเถอะค่ะ"
ลัลนาผลักเขาออกอย่างนึกรังเกียจ กายของเขาเปื้อนร่องรอยของผู้หญิงคนอื่น ลัลนาไม่อยากใช้อ้อมกอดนี้ร่วมกับใคร
"รังเกียจฉันหรือ?"
ถามออกมาด้วยหัวใจที่ปวดหนึบ
"ฉันอยากอยู่คนเดียวขอร้องเถอะค่ะ ออกไป"
"ไม่!.."
"อาดัม คุณไม่ผิดเพียงแต่ฉัน เป็นเพราะฉันเองที่รับไม่ได้ ฉันเติบโตมาในสังคมที่หญิงชายเท่าเทียมกัน ทุกคนมีได้แค่ภรรยาและสามีเพียงคนเดียวได้โปรดเห็นใจฉันด้วย"
ลัลนาปลดวงแขนของเขาออกจากการกอดรัดแล้วหันมาเผชิญหน้า ดวงตากลมโตที่เอ่อล้นไปด้วยหยาดน้ำตาจ้องมองลึกลงไปในนัยน์ตาคมคู่นั้นของอาดัมสลับไปมา ก่อนหน้านี้เธอเผลอตกอยู่ในหลุมแห่งความลุ่มหลง ตอนนี้เธอได้สติกลับดึงตัวเองกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง
เธอมาที่นี่เพราะเหตุอะไรลัลนาไม่ควรลืม ตอนนี้เธอยังใหม่ อาดัมเห็นเธอเป็นสิ่งที่แปลกใหม่ หลังจากที่เขาเบื่อ
