“คุณวิศครับ”
เสียงเรียกของคณกรทำให้ภวิศหันไปมองที่โรงจอดรถหน้าหอพักของพลอยภัทร จากที่อารมณ์ขุ่นมัวก็พยายามรักษาท่าที ไม่อยากทำตัวนิสัยไม่ดีใส่ใคร
“เรียบร้อยแล้วนะครับ เจ้าของหอยินดีขายให้ แต่เขาขอเวลาหนึ่งเดือนเพื่อแจ้งให้ผู้เช่าทยอยย้ายออกครับ”
“ได้”
“งั้นผมโทรบอกเจ้าของหอเลยนะครับ”
“เดี๋ยวกร”
คณกรตกใจที่ภวิศหยิบโทรศัพท์ไปจากมือ แถมยังถูกมองหน้าแต่กลับรู้สึกว่าตัวเองเป็นอากาศในสายตาภวิศเสียมากกว่า
“หนึ่งอาทิตย์ พร้อมเงินชดเชยให้แต่ละห้อง”
“หนึ่งอาทิตย์เหรอครับ?”
“ปีนี้อายุเท่าไหร่”
“เอ่อ... 29 ครับ”
“ก็ไม่ได้อยู่ในวัยที่หูตึงนี่”
“โอ้โห...” คณกรเก็บอาการไม่อยู่ แต่ไม่ได้โกรธหรือรู้สึกอยากต่อยภวิศสักหมัด ไม่ได้เจียมตัวหรือยอมให้ข่มเพราะเป็นลูกน้อง แค่เซอร์ไพรส์ที่เจ้านายห่วงความปลอดภัยของพลอยภัทรจนต้องควักกระเป๋าซื้อหอพัก(ที่ไม่ได้ประกาศขาย) แล้วนั่นเขาเป็นอะไร จะเดินกลับมาหลอ
