ตะวันเริ่มจะลับขอบฟ้าแล้ว...รษานั่งอยู่ริมระเบียงดวงตากลมดำขลับเหม่อมองไปยังท้องทะเลที่อยู่เบื้องหน้ากว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตาโดยมีเจ้าร็อกกี้นั่งอยู่ข้างกายไม่ห่างเหมือนกับว่ามันได้เจ้าของคนใหม่แล้ว อากาศเริ่มเย็นลงเรื่อย ๆ ร่างบางห่อตัวเพราะความหนาวแขนเรียวทั้งสองข้างเลื่อนขึ้นมากอดกระชับร่างกายตัวเองไว้ เผลอระบายลมหายใจออกอย่างเนือยเนิบเมื่อคิดถึงวันข้างหน้า เฮ้อออ....
เป็นเหมือนปกติเช่นเมื่อวานที่ผ่านมา เธอทำอาหารเย็นให้เขาทานตามอย่างที่เขาบอก และนั่งกินข้าวกับเขาบนโต๊ะอาหารด้วยความเงียบเช่นเคย ถ้าเขาไม่พูดเธอก็ไม่พูด ทานเสร็จทั้งสองก็แยกย้าย เธอล้างจานทำความสะอาดครัว และก็เข้าไปในห้องนอน
“วันนี้แกจะนอนกับฉันไหม”
หญิงสาวนั่งย่อลงให้อยู่ในระดับเดียวกันกับเจ้าร็อกกี้ สองมือจับแก้มเจ้าหมาตัวโตอย่างเอ็นดูแล้วถามมัน
“ถ้าจะนอนกับฉันก็ตามมาทางนี้เลย”
เธอกวักมือเรียกและมันก็วิ่งตามเธออย่างว่
