ข้อเสนอ…6/1
1351 คำ
กลับมาถึงห้องพักวันนี้ก็เป็นเวลาเกือบสี่ทุ่มตามเวลาท้องถิ่น มือบางเปิดประตูห้องแล้วรีบปิดมันทันที ก่อนเดินมาทิ้งร่างกายที่เธอใช้งานมันมาตลอดทั้งวันในการทำงานลงไปที่เตียงนุ่มอย่างอ่อนล้า พลางขยับตัวเล็กน้อยเพื่อปลดสายกระเป๋าที่ยังคล้องติดอยู่บนไหล่ออกไว้ข้างๆ ความเหน็ดเหนื่อยแสดงออกชัดเจนทั้งทางสีหน้าและร่างกายที่นอนเหยียดนิ่ง ดวงตากลมสีนิลดำขลับแลขึ้นเพดาน ในขณะที่หัวคงปรากฏภาพเหตุการณ์วันนี้เมื่อตอนบ่ายวนเวียนรบกวนเธออยู่ทุกยาม
...เขาคนนั้นที่ยื่นข้อเสนอให้เธอ ‘อีตาบ้าผีทะเลคนนั้น คนที่เธอคิดว่าเขาจะเป็นคนดี’ แต่ตอนนี้กลับเป็นคนที่ทำให้ชีวิตเธอเปลี่ยนไปตลอดกาลในทางพฤตินัย ขออย่าได้เจอะเจอกันอีกเลย ขอให้เดินออกไปกลางถนนแล้วโดนรถชนตายไปซะ ขอให้โดนคนปาหัว ขอให้ ๆ ๆ ๆ ๆ ฮึ่ย! มือเรียวกำทุบลงบนผืนเตียงอย่างโกรธเคืองก่อนพลิกตัวนอนคว่ำพร้อมหลับตาลง เพราะไม่อยากเห็นใบหน้าของคนคนนั้นที่เหมือนจะลอยคว้างอยู่รอบตัว พลันความคิดหนึ่งแล่นเข้ามาสมทบ... แล้วถ้าเขายอมรับข้อเสนอที่เธอเผลอปากต่อรองกับเขาไปล่ะ จะเป็นยังไงนะ อีตาบ้านั่นจะยอมเสียเงินขนาดนั้นเพื่อซื้อตัวเราไปทำงานกับเขาจริง ๆ เหรอ แล้วถ้าเขายอมจ่ายตามที่เธอเรียกร้องล่ะ เธอจะทำยังไง ไม่ ๆ ๆ ๆ ๆ เลิกคิดได้แล้วรษา มันจะไม่เกิดขึ้นอีก อะไรที่เสียแล้วก็เสียไป เธอไม่ใช่คนหัวโบราณขนาดนั้นที่จะต้องมาเสียใจกับเหตุการณ์ที่ไม่สามารถแก้ไขได้อีก แต่พอนึกถึงคืนนั้นตัวเธอเองก็อดที่จะ...ไม่ได้ เพราะในตอนนั้นเธอเองก็ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เช่นกันและมันก็เป็นครั้งแรกของเธอด้วย นี่เหรอที่เขาเรียกกันว่าอารมณ์ปรารถนาเมื่อครอบงำใครแล้วยากที่จะถอนตัวออกมา หากยังไม่ถึงที่สุดของความปรารถนา...กับเธอก็เช่นกัน ความสาวที่หวงแหนมันมาตลอดยี่สิบหกปีเต็มไม่ยอมให้ใครได้เห็นแม้แต่ขาอ่อน แต่กลับถูกชายแปลกหน้าที่เจอกันเพียงสองครั้งได้มันไปอย่างง่ายดาย หนำซ้ำการเจอกันของเขาและเธอก็ไม่ได้นำมาซึ่งความประทับใจตั้งแต่แรก พอแล้วรษา หยุดคิดถึงเขาได้แล้ว เฮ้อ!!! หญิงสาวสะบัดหน้าไปมาบนหมอนใบสะอาดถอนหายใจครั้งที่เท่าใดไม่ทราบ แต่หากการถอนหายใจหลาย ๆ ครั้งมันทำให้เธอลืมชายที่ได้ชื่อว่าเป็น ‘สามี’ ทางพฤตินัยของเธอไปได้เธอก็จะทำมันอยู่ซ้ำ ๆ
สำหรับตัวรษาคิดเสมอว่าอยากมีชีวิตคู่เพียงครั้งเดียวกับคนที่เธอรัก อยากเป็นผู้หญิงของผู้ชายคนเดียวไปตลอดชีวิต แต่นี่เพียงแค่คืนเดียวความหวังเรื่องการมีชีวิตคู่ของเธอได้เปลี่ยนไปตลอดกาล เปลี่ยนแบบที่เรียกกลับคืนมาไม่ได้ พลันจู่ ๆ ร่างบางสะดุ้งขึ้นมานั่ง สีหน้าตระหนกเหมือนคนเพิ่งนึกอะไรออก ควานมือไปหยิบกระเป๋าสะพายใบเล็กมาหาตัว เปิดมันออกอย่างรีบร้อน “ยา!”
หญิงสาวเปิดกระเป๋าตัวเองพร้อมหยิบยาที่ซื้อจากร้านขายยาตรงมุมตึกหลังจากคืนวันอันโหดร้ายที่เธอหนีเขาออกมา ใช่แล้ว…มันคือยาคุมฉุกเฉิน เธอกินมันก่อนหน้านี้ไปแล้วหนึ่งเม็ดหลังจากวันแรกที่เขาข่มเหง และเม็ดที่สองเธอต้องทานไม่เกินเจ็ดสิบสองชั่วโมงเพื่อความปลอดภัย หญิงสาวจำได้ว่าเขาไม่ได้ป้องกันอะไรเลย มิหนำซ้ำเขาไม่ได้ทำเธอแค่ครั้งเดียว เขาทำครั้งแล้วครั้งเล่าจนเธอไม่อยากจะจำ แต่เธอรู้สึกได้ว่าเขาได้ปลดปล่อยความเป็นชายของเขาเข้ามาในตัวเธอทุกหยาดหยด ก็บอกแล้วเธอไม่ใช่หญิงสาวอินโนเซนส์ที่จะไม่รู้ว่าการมีอะไรกับผู้ชายถึงมันจะแค่เพียงครั้งเดียวจะท้องไม่ได้ เรียนมาก็ตั้งสูงเกียรตินิยมก็คว้ามาได้จะมาโง่เรื่องนี้ไม่ได้นะรษา หญิงสาวรีบควานหาขวดน้ำที่อยู่ใกล้ตัวหยิบยาเม็ดที่สองใส่ปากและดื่มน้ำตามทันที ไม่หรอก เธอไม่ต้องการให้เด็กคนไหนมาเกิดกับเธอในตอนนี้ เธอยังไม่พร้อมที่จะรับผิดชอบชีวิตใครทั้งนั้น เพราะแม้แต่ตัวของเธอเองในเวลานี้ก็ยังไม่รู้จะรอดพ้นจากเงื้อมมือซาตานร้ายตนนั้นหรือไม่ เฮ้อออ… เสียงถอนหายใจตามมาอีกระลอกพร้อมร่างกายเอนอ่อนตัวลง ความรู้สึกยังอัดแน่นอยู่ในอกแม้อยากจะลืมมันเท่าใด... ครั้นจัดการธุระส่วนตัวทุกอย่างเสร็จสิ้นแล้วในค่ำคืนนี้ ร่างบางก็ล้มตัวลงบนผืนเตียงนุ่มกอดกระชับผ้าห่มผืนหนาเข้าหาตัวกันอากาศหนาว ด้วยความเหนื่อยล้าและเหตุการณ์ที่เจอมาทั้งวันทำให้เธอเผลอหลับไปในที่สุด ก่อนจะลุกขึ้นมาเผชิญหน้ากับเรื่องที่จะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้ ทั้งที่เธอก็ยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีก
ช่วงเวลากลางคืนมันช่างผ่านพ้นไปไวเสียเหลือเกินสำหรับคนที่หลับอุตุอย่างสบาย เหมือนเพิ่งหลับตาไปเมื่อครู่เสียงนาฬิกาปลุกก็ดังขึ้น เอาน่ารษา อีกไม่กี่เดือนเธอก็จะได้กลับบ้านแล้วอดทนอีกหน่อยเธอเฝ้าบอกตัวเอง
กลับมาถึงคนที่อยู่ในบ้านหลังงาม นอกเมืองแคลิฟอร์เนีย
“นายมีงานอะไรจะให้ผมทำเหรอครับ”
เดนนิสย่นคิ้วถามเจ้านายหนุ่มที่นั่งหันหลัง เขาหมุนเก้าอี้หนังสีดำตัวใหญ่กลับมามองลูกน้อง สบตากันเพียงครู่ก่อนเจ้าตัวจะเป็นฝ่ายหลบสายตาก่อน พลางถอนลมหายใจออกแล้วว่า...
“ฉันจะให้นายไปซื้อตัวผู้หญิงคนหนึ่งให้มาทำงานให้ฉัน”
เดนนิสทำหน้าตกใจปนประหลาดใจและเกิดความสงสัยในคราเดียวกัน เพราะตั้งแต่อยู่กับชายหนุ่มมาตั้งแต่เด็กจนโตน้อยครั้งที่จะเป็นฝ่ายจ่ายเงินซื้อผู้หญิงให้มาทำงานด้วย ไม่สิ...ต้องบอกว่าไม่เคยมีเลยต่างหาก นอกจากจะเป็นการจ่ายเงินเมื่อผู้หญิงเหล่านั้นทำหน้าที่ปรนนิบัติเขาอยู่บนเตียงเสร็จแล้วแต่คราวนี้…ทำไม? คนถูกบอกยังเก็บความสงสัยใคร่รู้ไว้ในใจ จนใบหน้าคมเข้มหันกลับมาสบตากันอีกครั้ง จึงตัดสินใจถาม
“เอ่อ เธอเป็นใครเหรอครับนาย นางแบบ ดารา หรือไฮโซคนดังคนไหน”
“คนที่นายเคยเห็น ที่ร้านอาหารนั่น”
ตอบกลับไปในทันที ไม่อ้อมค้อม...เดนนิสเลิกคิ้วขึ้น ทำหน้านึก
...คงจะเป็นใครไปไม่ได้ ถ้าไม่ใช่แม่สาวน้อยชาวไทยหน้าสวยคนนั้น จากที่เคยไปรับประทานอาหารครั้งก่อนเขาก็สังเกตเห็นสายตาเจ้านายลอบมองเธออยู่เป็นระยะ
“แต่วันนั้นนายก็ให้แม็กไปคุยแล้วเธอก็ปฏิเสธนายไปแล้วไม่ใช่หรือครับ”
“หึ! ปฏิเสธวันนั้นเพื่อหวังจะอัปค่าตัวในวันนี้น่ะสิ นายยังรู้จักผู้หญิงคนนั้นน้อยไป”
ตอบกลับด้วยน้ำเสียงขุ่นมัวถึงบุคคลที่ถูกพาดพิง ผิดกับลูกน้องที่ตั้งคำถามขึ้นมาในทันที
“อ้าว! แล้วนายไปรู้จักเธอดีตั้งแต่ตอนไหนล่ะครับ”
ดวงตาคมสีเทาขุ่นตวัดจ้องอย่างเอาเรื่อง เตือนเป็นนัยว่าอย่าได้ยุ่งเรื่องของเขาไปมากกว่านี้เชียว เดนนิสสะดุ้งโหยงรีบก้มหน้าหลบ พึมพำขอโทษ
“จะตอนไหนก็ช่างเถอะ แต่ตอนนี้นายไปจัดการให้ฉันก่อน”
“ครับนาย”
- ผู้เขียน
