รามิลเลี้ยวรถเข้ามาจอดหน้าบริเวณที่พัก ซึ่งเป็นบ้านไม้หลังกะทัดรัดตั้งเรียงรายกันหลายหลังอย่างเป็นระเบียบและสวยงาม
เปมิกาก้าวลงจากรถสูดบรรยากาศยามเย็น พลางกวาดตามองไปรอบๆ พร้อมบอกตัวเองว่าคิดไม่ผิดที่ย้ายมาไกลถึงเพียงนี้
"หลังนี้คือที่พักของคุณ และนี่คือกุญแจ" เสียงทุ้มดังขึ้นขัดจังหวะชมบรรยากาศของเปมิกา หล่อนหันกลับไปหาเขาแล้วยื่นมือไปรับกุญแจ ส่วนรามิลก็หันกลับไปยกกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ลงมาจากรถ
"หลังอื่นมีคนอยู่ไหม" หญิงสาวถามขึ้น
"มีสิ บ้านพักพวกนี้เป็นสวัสดิการของพนักงาน ถ้าใครบ้านไกลหรืออยู่ต่างจังหวัดก็พักอยู่ที่นี่" นายตำรวจหนุ่มตอบขณะยกกระเป๋าไปตามทางเดินที่โรยด้วยก้อนกรวดสีขาวตัดกับพื้นหญ้าสีเขียวชอุ่ม
"ไขกุญแจเข้าไปสิคุณ แล้วตรวจสอบดูว่ามีอะไรขาดเหลือหรือเปล่า ผมจะรออยู่ข้างนอกเผื่อคุณต้องการอะไรเพิ่มเติม"
เปมิกามองไปรอบๆ อีกครั้งก็เห็นว่าเริ่มมืดจนมองอะไรไม่ถนัดแล้ว จึงรีบไ
