บรรยากาศภายในสนามบินเชียงใหม่ในช่วงสี่โมงเย็น คลาคล่ำไปด้วยผู้โดยสารจากหลากหลายสารทิศที่แห่แหนกันมาสัมผัสลมหนาวแรกของปีด้วยความตื่นเต้น
ผิดกับหญิงสาวร่างสูงโปร่งระหงที่กำลังนั่งอารมณ์เสีย เพราะมีเด็กสองคนวิ่งเล่นกันไม่ดูตาม้าตาเรือมาชนจนโทรศัพท์ในมือหล่นกระแทกพื้นจนหน้าจอแตกและดับไป ทำให้ไม่สามารถติดต่อกับคนที่จะมารับได้ หนำซ้ำยังเลยเวลานัดมานานมากแล้ว
เปมิกาก้มดูนาฬิกาข้อมือก็ยิ่งหงุดหงิด แต่ทำได้เพียงกัดฟันบ่นพึมพำกับตัวเอง สลับกับกวาดสายตามองไปรอบๆ อย่างเหนื่อยหน่าย
"เมื่อไหร่จะมาซะที อย่าให้แม่ได้วีนนะ"
ครึ่งชั่วโมงผ่านไปโดยไร้วี่แววว่าจะมีใครมารับ เปมิกาจึงตัดสินใจว่าจะไม่รออีกต่อไป ลุกขึ้นคว้ากระเป๋าเดินทางใบใหญ่ไปหาที่พักให้ผ่านวันนี้ไปเสียก่อน
แต่ยังไม่ทันได้ก้าวออกจากบริเวณที่นั่งมานานนับชั่วโมง จู่ๆ ก็มีเสียงทุ้มๆ ฟังดูคุ้นหูดังขึ้น พร้อมกับมือที่ยื่นมาดึงกระเป๋าในมือของหล่
