ปฐวีนี้มีรัก

ตอนที่ 1

"หลังนี้ล่ะครับ ผมปัดกวาดทำความสะอาดไว้ให้เรียบร้อยแล้วครับ" บัวบูชามองตามนิ้วของลุงคำ ซึ่งเป็นเจ้าหน้าที่ทั่วไปหรือเรียกง่ายๆ ว่าภารโรงประจำสถานีอนามัย ไปยังบ้านพักที่เป็นบ้านไม้แบบยกใต้ถุนสูง ที่ตั้งอยู่เบื้องหน้า

ถัดไปข้างๆ มีบ้านแบบเดียวกันอีกสองหลัง ซึ่งเป็นบ้านพักของหัวหน้าสถานีอนามัย ส่วนอีกหลังเป็นของเจ้าหน้าที่อีกสองคน

"เจ้าหน้าที่คนก่อนเพิ่งย้ายออกไปเมื่อเดือนที่แล้วครับ พอรู้ว่าคุณหมอคนใหม่จะย้ายมา หัวหน้าสถานีก็บอกให้ผมทำความสะอาดรอ พึ่งปัดฝุ่นและกวาดถูอย่างดีเมื่อวานนี้เอง รับรองว่าไม่มีฝุ่นเกาะแน่นอน คุณหมอเอาของขึ้นไปเก็บได้เลยครับ"

"ขอบคุณค่ะลุงคำ หลังนี้หนูอยู่คนเดียวเหรอคะ" คุณหมอสาวถามกลับ เพราะเห็นว่ามีเจ้าหน้าที่สี่คนรวมเธอด้วย แต่บ้านพักมีเพียงสามหลัง

"ครับ หลังนี้คุณหมออยู่คนเดียวครับ หลังตรงกลางเป็นบ้านพักของหัวหน้า ส่วนหลังใหญ่ด้านโน้นเป็นของเจ้าหน้าที่อีกสองคนอยู่ด้วยกันครับ"

"อ๋อ...เข้าใจแล้วค่ะ แล้วบ้านของลุงคำละคะ"

"บ้านของผมอยู่ท้ายหมู่บ้านทางโน้นครับ" บัวบูชามองตามนิ้วที่ชี้ไป พร้อมกับพยักหน้าน้อยๆ เป็นเชิงเข้าใจ

"งั้นหนูขอเดินดูรอบๆ ก่อนนะคะ แล้วค่อยจะไปขับรถมาเก็บ ลุงคำมีอะไรทำก็ไปทำเถอะค่ะ ที่เหลือเดี๋ยวหนูจัดการเอง"

ที่จอดรถก็คือใต้ถุนบ้านที่ยกสูงนั่นเอง นอกจากนั้นก็เป็นที่ตั้งของห้องน้ำซึ่งดูมิดชิดดี พอเปิดเข้าไปสำรวจดูด้านในก็สะอาดสะอ้าน น้ำก็ใสดีแต่ออกเย็นไปนิดสำหรับคนขี้หนาวอย่างบัวบูชา

หลังจากสำรวจห้องน้ำและรอบๆ ตัวบ้านเสร็จแล้ว คุณหมอสาวก็ขึ้นบันไดไม้ไปยังชั้นบน กลอกตาสำรวจรอบๆ ตัวบ้านที่มีพื้นที่กว้างขวางพอสมควร มีห้องนอนหนึ่งห้องและครัวเล็กๆ พร้อมตู้เย็นที่น่าจะผ่านการใช้งานมานานแล้ว แต่เมื่อเปิดดูด้านในก็พบว่ายังทำความเย็นได้ดีอยู่

ตรงโถงกลางบ้านมีโทรทัศน์เครื่องไม่เล็กไม่ใหญ่ตั้งอยู่ พอไล่ตามสายที่เชื่อมต่อทางด้านหลังโทรทัศน์ก็พบว่าโยงออกไปถึงด้านนอก เป็นเสาก้างปลาตั้งอยู่บนหลังคา ถัดจากห้องครัวออกไปก็เป็นระเบียงบ้านยื่นออกไปด้านนอก เหมาะกับการนั่งจิบกาแฟ ชมธรรมชาติยามเช้า

"พออยู่ได้ไหมคะ" บัวบูชากลับลงมาขนของลงจากรถ คุณราตรี หัวหน้าสถานีอนามัยก็เดินเข้ามาสอบถาม

"สบายมากค่ะ" จะว่าไปแล้วที่นี่ก็เหนือความคาดหมายของบัวบูชาอยู่มากโข ตอนแรกเธอคิดว่าจะทุรกันดารกว่านี้ด้วยซ้ำ

"ได้ยินแบบนี้ก็สบายใจค่ะ ตอนแรกได้ยินว่าเป็นคุณหมอที่มาจากกรุงเทพฯ ก็ยังคุยกับคนอื่นๆ อยู่เลยว่าจะมาอยู่ที่นี่ได้หรือ ยิ่งเป็นถึงแพทย์เฉพาะทางแต่ทำไมถึงอยากมาอยู่อนามัยเล็กๆ แบบนี้ด้วย"

"มีคนไข้ที่ไหน หมอก็ไปที่นั่นละค่ะ อีกอย่างด้านที่หนูเรียนมาก็ถูกฝึกให้อึด ถึกและทนอยู่แล้วค่ะ แค่นี้สบายมาก"

"ค่ะ งั้นเดี๋ยวพี่ไปตามลุงคำมาขนของช่วยดีกว่านะคะ" หัวหน้าสถานีอนามัยวัยห้าสิบต้นๆ บอก เมื่อเห็นข้าวของที่คุณหมอสาวคนมาเยอะพอสมควร

"ไม่เป็นไรค่ะ หนูทำเองได้ ไม่ต้องไปรบกวนลุงแกหรอกค่ะ" หญิงสาวรีบปฏิเสธด้วยความเกรงใจ

"งั้นก็ได้ค่ะ แต่ถ้าขาดเหลืออะไรก็บอกพี่หรือบอกลุงคำ ได้ตลอดนะคะ"

"ขอบคุณมากค่ะ แต่ดูแล้วไม่น่าขาดอะไรนะคะ" บัวบูชาบอกพลางมองข้าวของที่ขนมา

"งั้นพี่ขอตัวก่อนนะคะ แล้วเดี๋ยวตอนเย็นจะมีงานเลี้ยงเล็กๆ ต้อนรับ เตรียมตัวไว้ด้วยนะคะ"

หญิงสาวยิ้มกว้างรับคำแล้วยกกระเป๋าขึ้นบ้าน ส่วนราตรีก็เดินกลับเข้าไปในอาคารสำนักงาน

กว่าจะขนของขึ้นบ้านและจัดทุกอย่างให้เข้าที่เข้าทางเสร็จ ก็เล่นเอาเหนื่อยไม่น้อย แต่ลมเย็นๆ ที่พัดเข้ามาทางหน้าต่างที่เปิดกว้างไว้ และทิวทัศน์ด้านนอกที่สวยงามก็ช่วยให้หายเหนื่อยได้

หลังจากยืนชมวิวตรงหน้าต่างอยู่ครู่หนึ่ง ร่างสมส่วนก็เดินกลับมานั่งที่ปลายเตียงแล้วล้มตัวลงนอนแผ่ ก่อนจะเอื้อมมือไปคว้ากระเป๋าแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาดู เมื่อไม่มีสายหรือข้อความส่งมากวนใจก็วางโทรศัพท์ลงไว้ข้างๆ แล้วพักสายตาด้วยการหลับตาลง

จากที่ว่าจะพักสายตาก็กลายเป็นว่าผล็อยหลับไป จนกระทั่งได้ยินเสียงเรียกจากใต้ถุนบ้านจึงสะดุ้งตื่น พอพลิกนาฬิกาตรงข้อมือขึ้นดูเวลาก็เห็นว่าเกือบจะหนึ่งทุ่มแล้ว จึงผุดลุกขึ้นนั่งแล้วบิดขี้เกียจเล็กน้อย

"คุณหมอคะ" เสียงเรียกยังดังไม่หยุด บัวบูชาจึงเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือแล้วผุดลุกขึ้นยืน ก่อนจะก้าวลงบันไดไปหาคนที่เรียกอยู่ใต้ถุนบ้าน

"มาแล้วค่ะ พอดีเผลอหลับไปน่ะ เรียกนานหรือยังคะ"

"ไม่นานเลยค่ะ นิเพิ่งมาเรียกเมื่อกี้นี้เอง อาหารและเครื่องดื่มพร้อมแล้ว เชิญคุณหมอเถอะค่ะ" นิรนันท์ ตำแหน่งพยาบาลวิชาชีพประจำสถานีอนามัยบอกเสียงสดใส

บัวบูชาเดินตามนิรนันท์ไปที่บ้านพักหลังใหญ่ที่อยู่ด้านในสุด พอไปถึงก็เห็นทุกคนนั่งปูเสื่อล้อมวงรอกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา อาหารและเครื่องดื่มก็วางเรียงเต็มโต๊ะตัวเตี้ย

"คุณหมอมาแล้ว เชิญๆๆ มานั่งเร็วๆ เลยค่ะ" หัวหน้าสถานีรีบกวักมือเรียกคุณหมอสาวให้ไปนั่งข้างๆ

"ทุกคนรอกันนานหรือเปล่าคะ พอดีเผลอหลับไปน่ะค่ะ" คุณหมอสาวถามเสียงอ่อนอย่างรู้สึกผิดที่ทำให้ทุกคนต้องรอ ก่อนจะนั่งขัดสมาธิลงที่ว่าง

"ไม่นานหรอกค่ะ อาหารก็เพิ่งทำเสร็จ ยังร้อนๆ อยู่เลยค่ะ" ราตรีตอบขณะรับจานข้าวร้อนๆ จากจารุมน ซึ่งเป็นเจ้าหน้าที่บันทึกข้อมูล แล้วยื่นต่อให้บัวบูชา

"ขอบคุณค่ะ" คุณหมอสาวเอ่ยขอบคุณพร้อมกับรับจานข้าวมา

"เอาละค่ะ พิธีต้อนรับของพวกเราก็ไม่มีอะไรมาก ก็แค่ทานข้าวเย็นด้วยกัน ดื่มกันอีกนิดหน่อยเพราะพรุ่งนี้ยังต้องทำงานกันต่อ ได้ข้าวครบกันแล้วก็ลงมือได้เลยจ้า" สิ้นคำพูดของหัวหน้าสถานี ทุกคนก็ลงมือทานอาหารเย็นกันอย่างเอร็ดอร่อย มีเพียงบัวบูชาที่นั่งมองอาหารหน้าตาแปลกตา

"ต้องขอโทษด้วยนะคะ มีแต่กับข้าวบ้านๆ คุณหมอพอจะทานได้ไหมคะ" จารุมนเอ่ยขึ้นดึงความสนใจจากทุกคน ก่อนสายตาทุกคู่จะหันมาจับจ้องคุณหมอสาวกับจานข้าวที่ยังไม่มีร่องรอยการถูกแตะต้องสักคำ

"นั่นสิ! ลืมไปเลยว่าคุณหมอมาจากกรุงเทพฯ คงไม่คุ้นกับอาหารที่นี่" นิรนันท์เสริมขึ้นมาอีกคน

"ให้จ๋าไปเจียวไข่ให้ดีไหมคะ" เจ้าที่หน้าสาวถามแล้วก็ทำท่าจะลุก แต่บัวบูชาก็รีบร้องห้ามไว้

"ไม่ต้องหรอกค่ะ ทานเท่าที่มีนี่แหละค่ะ" หญิงสาวไม่ใช่คนเรื่องมากอะไร อยู่ง่ายกินง่ายด้วยซ้ำ เพียงแค่รู้สึกไม่คุ้นตากับอาหารตรงหน้าเท่านั้น

"อันนี้คือน้ำพริกอ่องใช่ไหมคะ" เธอถามพร้อมกับชี้ไปที่ถ้วยใบเล็ก ที่ดูคุ้นตาที่สุดในบรรดาอาหารทั้งหมด

"ใช่ค่ะ น้ำพริกอ่อง จ๋าทำสุดฝีมือเลย ลองชิมดูนะคะ"

"จ้ะ" คุณหมอสาวรับคำเบาๆ ก่อนจะตักน้ำพริกอ่องมาใส่จาน คลุกใส่ข้าวสวนร้อนๆ แล้วตักเข้าปาก

"อยากอร่อยมากขึ้นต้องกินคู่กับแคบหมูนะคะ"

หญิงสาวเคี้ยวข้าวคลุกน้ำพริกอ่องกับแคบหมูตุ้ยๆ ท่ามกลางสายตาของแม่ครัวอย่างจารุมนที่จ้องมองเธออย่างลุ้นคำตอบ

"เป็นไงบ้างคะ"

"อร่อยมากค่ะ อยู่กรุงเทพฯ ก็ทานบ่อยนะคะ แต่รสชาติไม่ได้เป็นแบบนี้"

"ก็แหงสิคะ นี่เป็นสูตรต้นตำรับแท้ๆ เลยนะคะ ที่บ้านของน้องจ๋าเขาเปิดร้านอาหารน่ะค่ะ ก็เลยได้สูตรความอร่อยมา อย่างอื่นก็อร่อยเหมือนกัน ลองชิมดูค่ะ แล้วถ้ามีเมนูไหนอยากทานเป็นพิเศษก็บอกน้องเขาได้นะคะ"

"ค่ะ" บัวบูชารับคำแล้วตักอย่างอื่นเข้าปาก ซึ่งแต่ละอย่างก็อร่อยถูกปากไม่เบา จากนั้นทุกคนก็ลงมือทานข้าวร่วมกันอย่างเอร็ดอร่อย

"อร่อยมากเลยค่ะ ปกติบัวไม่ทานข้าวเย็นเยอะขนาดนี้นะคะ แต่มื้อนี้อร่อยและพิเศษจริงๆ ค่ะ ขอบคุณทุกคนมากนะคะที่ให้การต้อนรับที่ดีขนาดนี้" คุณหมอสาวเอ่ยหลังดื่มน้ำเป็นการจบมื้ออาหาร

"จ๋าดีใจนะคะที่คุณหมอชอบ วันหลังจะทำอย่างอื่นให้ทานอีกนะคะ"

"ขอบคุณค่ะ แต่อย่าทำทุกวันนะ ไม่อย่างนั้นมีหวังน้ำหนักขึ้นแน่ๆ ค่ะ" คำพูดของบัวบูชาเรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนได้เป็นอย่างดี

หลังจากนั้นทั้งสี่สาวก็นั่งดื่มและพูดคุยกันต่อ จนได้เวลาพักผ่อนก็ช่วยกันเก็บกวาดสถานที่ ทำความสะอาดจานชาม

บัวบูชาเอ่ยขอบคุณทุกคนอีกครั้ง ที่ต้อนรับอย่างดีและอบอุ่น ก่อนจะแยกย้ายกันกลับบ้านพักของตน