"หมอบัวคะ!"
บัวบูชาถึงกับสะดุ้งโหยง เมื่ออยู่ๆ ผู้เป็นหัวหน้าสถานีอนามัยก็เรียกชื่อเธอซะเสียงดัง คุณหมอสาวจึงหลุดออกจากภวังค์แล้วมองอีกฝ่ายด้วยใบหน้าเหลอหลา
"มีอะไรเหรอคะ"
"นั่งเหม่ออะไรอยู่คะ เรียกหลายรอบแล้วก็ไม่ได้ยิน เที่ยงแล้วไปกินข้าวกันเถอะค่ะ" ราตรีว่าแล้วก็หยิบกระเป๋าที่วางอยู่บนเก้าอี้ เดินนำออกไปก่อน
สาเหตุที่หญิงสาวนั่งเหม่อนั้นเป็นเพราะมัวแต่คิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงค่ำคืนที่ผ่านมา
คำพูดของปฐวี ทำให้เจ้าหล่อนถึงกับคิดไม่ตก
ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ บัวบูชาก็เอาแต่นั่งขมวดคิ้ว ถอนหายใจ ไม่พูดไม่จา ยังดีที่วันนี้ไม่มีคนไข้อาการหนัก ไม่เช่นนั้นคงไม่มีสมาธิรักษาคนไข้เป็นแน่
ดวงตากลมโตเหลือบมองนาฬิกาแขวนผนัง แล้วบิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อนจะลุกตามคนอื่นๆ ออกไป
แต่พอเดินพ้นประตูไปได้ไม่กี่ก้าว ก็ได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวายดังขึ้น คนอื่นที่กลับไปบ้านพักกันหมดแล้ว ถึงกับวิ่
