"นังส้มเช้งมันไปตามหมอถึงไหน ทำไมป่านนี้ยังไม่กลับมาอีก" ป้าสายบ่นด้วยความร้อนใจ ที่ลูกสาวออกไปตามหมอนานแล้ว แต่ยังไม่กลับมาสักที
"ถึงมาแล้วจะมีประโยชน์อะไร ก็แค่หมออนามัยทั่วไปจะช่วยอะไรได้"
"จะช่วยได้มาก ถ้าคุณจะกรุณาออกไปยืนบ่นข้างนอก" เสียงขุ่นดังโพล่งขึ้นที่หน้าประตู ทำเอาคนในห้องถึงกับสะดุ้งโหยง
ปฐวี เขมจิรา และป้าสายหมุนตัวกลับไปมอง ก็เห็นใบหน้าหวานทว่าบึ้งตึงในชุดเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงเลห้าส่วนสีกรมท่า ป้าสายได้แต่ยิ้มแห้งๆ แล้วถอยออกไปยืนตรงมุมห้อง ผิดกับอีกสองคนที่จ้องหน้าคุณหมอสาวอย่างไม่ลดละ
เช่นเดียวกับบัวบูชาที่จ้องร่างสูงตรงหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย แม้ใบหน้าที่รกรุงรังที่เห็นในตอนแรก มาวันนี้จะเปลี่ยนไปราวกับคนละคน แต่น้ำเสียงและสำเนียงการพูดการจากระแทกแดกดันแบบนี้ เธอจำได้แม่นว่าต้องเป็นพ่อเลี้ยงปฐวีแน่นอน
"คนที่ไปตามหมอ บอกว่าเด็กมีไข้สูงไม่ใช่เหรอ แล้วจะยืนขวางทางอีกน
