EP.04 คนที่รัก
1671 คำ
04
คนที่รัก
ตกเย็นหญิงสาวในชุดนักศึกษาเดินออกมาจากตึกเรียนพร้อมกับเพื่อนสนิทก่อนที่ทั้งสองจะบอกลากันแล้วเดินแยกย้ายกันออกไป เอิงเอยเดินไปนั่งโต๊ะหินอ่อนใต้ต้นไม้เพื่อรอใครอีกคนที่กำลังจะมารับแต่ในระหว่างนั้นก็มีเสียงทุ้มของใครบางคนดังขึ้นทำให้เธอหันไปมองก็พบว่าเป็นหนุ่มรุ่นพี่ต่างคณะที่เธอเองก็รู้จักกับเขาดี
“ทำไมมานั่งตรงนี้ล่ะ” ดินแดนเอ่ยถามร่างเล็กของรุ่นน้องสาวที่นั่งอยู่เพียงลำพังด้วยรอยยิ้มบาง ๆ
“รอพี่มารับค่ะ”
“พี่? พี่ชายข้างบ้านเราน่ะเหรอ” คิ้วหนาขมวดถามเพราะรู้ว่าเธอไม่มีพี่น้องหรือญาติที่ไหนรู้เพียงแค่ว่าเธอมีครอบครัวเพื่อนบ้านที่ดูแลในยามที่เธอลำบาก
“ค่ะ แล้วพี่ดินมาทำอะไรที่คณะนี้ล่ะคะ เอ๋...หรือว่ามารับสาวคะเนี่ย” เพราะดินแดนเรียนอยู่อีกคณะหนึ่งที่อยู่อีกฝั่งของคณะเธอก่อนที่เธอจะเอ่ยแซวด้วยรอยยิ้ม
“รู้ดีจังนะเรา” มือหนายกยีหัวคนตัวเล็กพร้อมรอยยิ้มด้วยความเอ็นดูจนเธอหน้ามุ่ย
“อื้อ...ผมเอยยุ่งหมดแล้วนะ”
“หึ!”
บรื้นนนนน~
เสียงรถที่ขับเข้ามาจอดหน้าฟุตพาทใกล้ ๆ ทำให้ทั้งคู่หันไปมองก่อนจะพบเข้ากับรถคันหรูที่คุ้นตาทำให้เธอฉีกยิ้มออกมาทันที เอิงเอยบอกลาคนตรงหน้าก่อนจะเดินเข้าไปยังรถที่จอดรออยู่ด้วยรอยยิ้มหวานประดับใบหน้า
“พี่มังกร...”
“ขึ้นมาสิ” กระจกสีดำทึบเลื่อนลงพร้อมกับเจ้าของรถที่นั่งอยู่ฝั่งคนขับเอ่ยออกมาแต่ที่ทำให้รอยยิ้มหวานที่ประดับอยู่บนใบหน้าในตอนแรกค่อย ๆ หุบลงก็คงเป็นเพราะมีหญิงสาวอีกคนที่นั่งอยู่เบาะข้าง ๆ เขาซึ่งเป็นที่ที่เธอเคยนั่ง เอิงเอยนิ่งไปสักพักโดยที่สายตายังคงจับจ้องไปที่ใบหน้าสวยเซ็กซี่ของหญิงสาวอีกคนก่อนที่เธอจะตั้งสติแล้วพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะเดินไปเปิดประตูหลังแล้วขึ้นไปนั่งอย่างไม่เรื่องมาก
ตลอดระยะทางเธอเอาแต่นั่งเงียบเหม่อลอยจิตใจไม่อยู่กับตัวเพราะในหัวคิดถึงแต่เรื่องของคนตรงหน้าทั้งที่ยังไม่ได้ถามว่าผู้หญิงตรงหน้านี้คือใครเพราะกลัวคำตอบที่จะได้มา ซึ่งความเงียบผิดปกติของหญิงสาวทางด้านหลังก็ทำให้สายตาคมมองเธอผ่านกระจกรถด้วยความเป็นห่วงเพราะหากปกติแล้วเธอจะชวนเขาคุยพูดจาเจื้อยแจ้วตลอดทางแต่พอเห็นใบหน้าที่ต่างไปจากเดิมราวกับมีเรื่องอะไรในใจเขาจึงเลือกที่จะไม่ถามเพราะคิดว่าเธอคงมีเรื่องให้คิด
“เอยลงมาทานข้าวก่อนเร็ว” เอิงเอยหลุดออกจากภวังค์เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่คุ้นหูดังขึ้น เธอหันมองร่างสูงที่มองเธออยู่ก่อนจะมองรอบ ๆ จึงรู้ว่าตอนนี้รถจอดนิ่งอยู่ในโรงจอดรถของร้านอาหารร้านหนึ่งเพราะมัวแต่คิดมากจนทำให้ไม่ได้ดูทางว่าเขาไม่ได้พาเธอกลับบ้าน เธอหันมองหญิงสาวอีกคนที่ส่งยิ้มมาให้ก่อนจะหันไปมองมังกรเพราะรู้สึกไม่อยากจะลงไป
“ลงมาสิ” เสียงทุ้มดังขึ้นอีกครั้งทำให้เธอต้องเปิดประตูรถลงไปก่อนจะเดินตามทั้งคู่เข้าไปในร้านอย่างไม่มีทางเลือก
“ขิงอยากทานอะไรครับ” มังกรเอ่ยถามหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงข้ามเมื่อพนักงานนำสมุดเมนูเข้ามาให้พร้อมยืนรอจดตามรายการที่สั่ง
“เอากุ้งอบวุ้นเส้นก็ได้ค่ะ แล้วก็ต้มยำกุ้งค่ะ ขิงรู้ว่าคุณชอบ” ประโยคหลังหญิงสาวหันไปพูดกับร่างสูงที่นั่งอยู่ตรงข้ามด้วยรอยยิ้ม
“ครับ เอยอยากทานอะไรสั่งเลยนะ”
“เอยไม่หิวค่ะ”
“ไม่ได้สิ ถ้างั้นเอาข้าวผัดทะเลนะครับแต่ไม่ต้องใส่เนื้อปูแล้วก็ปลากะพงราดพริกครับ” ร่างสูงหันไปบอกกับพนักงานที่ยืนอยู่
“...” เอิงเอยหันมองใบหน้าคมคายข้าง ๆ ทันทีที่เขาจำได้ว่าเธอแพ้ปูม้าและจำได้ว่าเธอชอบอะไร
“รอสักครู่นะครับ”
“ขิงครับนี่เอิงเอยเป็นน้องสาวของผม เอยนี่น้ำขิงเพื่อนของพี่” ประโยคที่ดังออกมาทำให้เอิงเอยตัวชาไปหมดถึงแม้มังกรจะบอกว่าน้ำขิงเป็นเพื่อนแต่ท่าทางการแสดงออกมันไม่ใช่แบบนั้น สถานการณ์ในตอนนี้ทำให้เธออยากลุกจากที่นั่งแล้วเดินออกไปให้รู้แล้วรู้รอดแต่ก็ทำได้แค่คิดเพราะเธอไม่สามารถทำแบบนั้นได้
“สวัสดีจ้ะเอิงเอย มังกรเล่าถึงเอิงเอยให้พี่ฟังบ่อยมากเลยนะวันนี้ได้เห็นตัวจริงเสียที น่ารักอย่างที่มังกรบอกไว้เลย” น้ำขิงเอ่ยทักทายสาวรุ่นน้องด้วยรอยยิ้มหวาน
“...ค่ะ” เอิงเอยพยักหน้ารับแม้ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะยิ้มออกมาแต่เธอก็ต้องฝืนยิ้มส่งให้ นึกโทษตัวเองที่มัวแต่คิดมากเหม่อลอยจนได้มานั่งอยู่ตรงนี้ ในสถานการณ์ไม่รู้จะทำตัวยังไง มันทั้งเจ็บราวกับความหวังทุกอย่างพังลงตรงหน้า ขอบตาร้อนผ่าวจนอยากจะร้องไห้ออกมาแต่เธอก็ไม่สามารถทำได้
หลังจากนั้นเธอก็ไม่รู้ว่าบนโต๊ะเกิดบทสนทนาอะไรขึ้นบ้างเพราะในหูเธอตอนนี้ไม่อยากได้ยินไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว หญิงสาวฝืนตักอาหารตรงหน้าใส่ปากอย่างยากลำบากเพราะมันอึดอัดและอ่อนล้าจนไม่อยากจะทำอะไรเลย เธอต้องฝืนนั่งอยู่บนโต๊ะอาหารที่ทั้งคู่พูดคุยและสลับตักอาหารให้กันอย่างเอาใจอย่างทำอะไรไม่ได้แม้จะมีบางประโยคที่หันมาถามบ้างพูดคุยกับเธอบ้างแต่เธอก็เพียงแค่พยักหน้าและฝืนยิ้มตอบกลับไปเท่านั้นจนกระทั่งมื้ออาหารที่แสนอึดอัดนี้ผ่านพ้นไป
“ขอบคุณที่พาไปทานมื้อเย็นนะคะ ถึงบ้านแล้วโทรหาขิงด้วยนะ” น้ำขิงเอ่ยบอกกับร่างสูงก่อนจะหยิบกระเป๋าสะพายแล้วเปิดประตูรถแต่ก็ไม่ลืมที่จะบอกลากับร่างเล็กที่นั่งอยู่ทางด้านหลังก่อนจะเดินลงไปพร้อมโบกมือลาเล็กน้อยแล้วเดินเข้าไปในคอนโดที่พักของตัวเอง
“มานั่งข้างหน้าสิ” มังกรเอ่ยขึ้นพร้อมกับมองร่างเล็กผ่านทางกระจกหน้ารถ
“ไม่เป็นไรค่ะ” เธอตอบเพียงแค่นั้นก่อนจะหันหน้าออกทางหน้าต่างรถเช่นเดิมแต่ผ่านมาหลายนาทีรถก็ยังคงอยู่กับที่ทำให้เธอต้องหันไปมองว่าทำไมเขาถึงยังไม่ออกรถแต่ก็เผลอไปสบตาเข้ากับสายตาคมเข้มที่เธอเองก็ไม่รู้ว่าเขามองมาตั้งแต่ตอนไหน
“ถ้าอยากกลับบ้านก็มานั่งข้างหน้า พี่ไม่ใช่คนขับรถของเรานะ”
“...ค่ะ” คราวนี้เธอพยักหน้ารับคำอย่างไม่เรื่องมากเพราะอยากจะกลับบ้านให้เร็วที่สุด มือเรียวเปิดประตูรถลงไปเพื่อจะไปนั่งทางด้านหน้าตามคำสั่งของเขา
“เป็นอะไรไปพี่เห็นเราซึม ๆ ตั้งแต่ที่พี่ไปรับแล้วนะ” เมื่อท่าทีของเธอยังคงเป็นเหมือนเดิมเขาจึงเอ่ยถามขึ้นมาด้วยความเป็นห่วงหากเธอมีอะไรไม่สบายใจก็อยากจะให้ระบายกับเขาเพราะยังไงเธอก็เหมือนน้องสาวของเขา
“เปล่าค่ะ”
“เครียดเรื่องเรียนเหรอ?”
“นิดหน่อยค่ะ” เธอพยักหน้าตอบเพราะหากปฏิเสธไปเขาก็คงจะถามซ้ำเธอกลัวจะเผลอบอกความจริงออกไปว่าที่เป็นแบบนี้ก็เพราะเขาถ้าหากเขารู้ว่าเธอรู้สึกกับเขามากกว่าพี่ชายเขาจะตีตัวออกห่างจากเธอไป
มังกรเลือกที่จะไม่ถามเซ้าซี้เพราะเธอคงจะไม่อยากบอกก่อนที่เขาจะหันหน้ากลับไปมองถนนแล้วเหยียบคันเร่งให้เร็วขึ้น ไม่นานรถก็เคลื่อนเข้าไปจอดในโรงจอดรถของบ้านหรูสองชั้น เอิงเอยไม่รอช้าที่จะเอ่ยขอบคุณแล้วเปิดประตูรถลงไปทันทีนั่นยิ่งทำให้ร่างสูงรู้สึกถึงความผิดปกติของเธอแต่ก็คิดว่าเธอคงเครียดเรื่องการเรียนอย่างที่บอกจริง ๆ จึงไม่ได้คิดอะไรมาก
“เอย...อ่าว พี่คะเอยเป็นอะไรคะทำไมรีบร้อนเดินไปแบบนั้นปกติจะเข้าไปหาคุณแม่ก่อนหนิ” เมลบีที่เดินออกมาจากในบ้านเอ่ยถามพี่ชายด้วยความสงสัยเมื่อเห็นร่างเล็กของเอิงเอยรีบร้อนเดินออกไปจนเธอทักทายไม่ทัน
“น้องคงเครียดกับเรื่องเรียนน่ะ”
“ถ้างั้นเดี๋ยวเมล...”
“ไม่ต้องเลย ให้น้องได้พักผ่อนบ้างทั้งเรียนทั้งทำงานน้องคงเหนื่อยเดี๋ยวพี่จะคุยกับน้องเอง” เขาเอ่ยดักคอน้องสาวเอาไว้เมื่อเธอทำท่าจะเดินตามเอิงเอยไป ท่อนแขนแกร่งโอบลำคอระหงของน้องสาวเอาไว้ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน
“อื้อ...พี่มังกรน้องเจ็บนะ”
สายตาคมหันมองไปทางที่เอิงเอยเดินไปเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านเพราะคิดว่าหญิงสาวคงเครียดกับเรื่องเรียนและคงต้องการความเป็นส่วนตัวเขาค่อยไปคุยกับเธอเอาทีหลังก็ยังทัน
- ผู้เขียน
