เล่ห์รักพรางใจ

ตอนที่10

      และช่วงเวลาของความอึดอัดขัดเขินของเจติยาก็จบลงเมื่อกิจกรรมส่งท้ายวันแห่งความรักหมดลงด้วยเวลาชั่วโมงครึ่ง หลังจากถ่ายรูปและให้สัมภาษณ์สื่อมวลชนบ้างเล็กน้อยเธอถึงได้ปลีกตัวออกจากงานได้

ฟู่

เสียงเป่าลมออกจากปากเมื่อหลบออกมาหลังเวทีได้ ทิวายิ้มขำกับท่าทางอีกคนแม้จะโดนต้อนโดนแซวเจติยายังไหลเอาตัวรอดได้

"นึกว่าน้องสาวพี่จะเอาตัวไม่รอดแล้ววันนี้"

"นี่ถือว่าเป็นการแสดงที่ไม่มีบทเลยนะพี่ทิวา"

"ทำได้ดีแล้วนี่คะ ความลับยังอยู่รอดปลอดภัย"

"แต่ไม่มีความลับมันคงดีกว่าน่ะพี่ทิวา เจว่าเจคงปิดเรื่องนี้ได้ไม่นานหรอกค่ะ"

"เอาเถอะค่ะ พี่รู้ว่าเราปิดได้ไม่ตลอดหรอกเดี๋ยวสักวันก็คงต้องมีคนรู้ลำพังตอนนี้เขาก็คงสงสัยแล้วล่ะเพราะฉะนั้นน้องเจก็เตรียมตัวเตรียมใจไว้เถอะต้องมีคนคอยจับตาดูแน่ๆ ป่ะไปกันดีกว่าค่ะเดี๋ยวพี่ไม่ทันนัดสำคัญ"

"อ้าว พี่ทิวามีนัดทำไมไม่ให้เจเอารถมาเองละคะ จะได้ไม่ต้องรอเสียเวลาแย่แล้วนี่พี่มีนัดกี่โมงคะ"

"ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะพี่บริหารเวลาได้ เดี๋ยวไปส่งน้องเจก่อน"

เมื่อเข้ามาในลิฟท์ที่จะพาไปยังชั้นจอดรถนางเอกสาวก็ขมวดคิ้วก่อนจะเอ่ยถาม

"พี่ทิวาเปลี่ยนชั้นจอดรถเหรอคะ เจว่าขามาเราจอดไว้ที่ชั้นห้านะ"

"ใช่จ๊ะ"

ทิวาตอบสั้นๆพลางยิ้มให้นางเอกสาวแทนคำอธิบาย ไม่นานลิฟท์มาหยุดที่ชั้นแปดของอาคารจอดรถหลังห้างใหญ่ทิวาเดินนำนางเอกสาวไปยังจุดที่ได้รับข้อความแจ้งมาก่อนหน้านี้ เสียงปลดล็อครถยนต์ดังขึ้นใกล้ๆเมื่อทิวาพาเธอมายืนข้างรถยนต์คันหนึ่งซึ่งมันคุ้นตาเธอมาก

"พี่ทิวา?"

เจติยาหันมองหน้าผู้จัดการด้วยคิดไม่ถึง ตอนนี้ไม่ต้องถามแล้วล่ะว่าอะไรยังไงก็รถคันที่เธอยืนข้างๆนี่ทำไมจะจำไม่ได้ก็เธอทำให้มันไปเข้าอู่อยู่เกือบเดือนน่ะ

"เซอร์ไพร้ส์จากหวานใจคุณน้องค่ะ แฮปปี้วาเลนไทน์นะคะน้องเจ"

กระจกรถถูกเลื่อนลงมาและเสียงคุ้นหูของคนในรถก็เอ่ยขึ้น

"ขอบคุณนะคะพี่ทิวา"

ปรางวรัญบอกขอบคุณผู้จัดการร่างใหญ่ก่อนจะยิ้มหวานให้คนที่ยังไม่ยอมขึ้นรถ

"ยินดีค่ะน้องปราง อย่าพานางเอกพี่ฉลองหนักมากนะคะพรุ่งนี้น้องเจยังมีคิวงานอยู่นะคะ ป่ะขึ้นรถได้แล้วคะคุณน้องเดี๋ยวไม่ทันดินเนอร์มื้อค่ำพอดี"

ทิวาเปิดประตูรถก่อนดันนางเอกสาวให้เข้าไปนั่งในรถแล้วปิดประตูลงพร้อมโบกมือแถมรอยยิ้มล้อเลียนให้อีก เจติยาเม้มปากพยายามกลั้นยิ้มเอาไว้ ใครจะไปคิดว่าจอมทะเล้นจะมีมุมโรแมนติกขนาดนี้ล่ะ

ปรางวรัญมองคนที่ขึ้นมานั่งบนรถแต่ไม่ยอมพูดยอมจามีแต่ใบหน้าแดงเรื่อกับใบหูสีชมพูเข้มที่เห็นนั่นแหล่ะที่ทำให้เธอยิ้มออกมาอย่างพอจะรู้อาการอีกคน

"เหนื่อยเหรอคะเงียบเชียว หรือว่าหิว"

น้ำเสียงห่วงใยทำให้คนถูกเซอร์ไพร้ส์หันไปมองคนที่ส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้ก่อนจะตอบออกไปกวนๆ

"หิวค่ะ"

หึๆ

"อืมสงสัยจะโมโหหิวด้วยนะเนี่ยหน้าดำหน้าแดงเชียว"

"ปราง!"

ฮ่าๆ

"โอ๋ๆ ไม่แกล้งแล้วค่ะ  ไหนหันมายิ้มหวานๆให้ชื่นใจหน่อยสิคะหืม"

เจติยาหันมาส่งค้อนให้คนชอบแกล้งทั้งที่ใบหน้าแดงเรื่อให้อีกคนยิ้มขำ

"เจเริ่มหิวจริงๆนะคะปราง"

"โอเคค่ะเจ้าหญิง เดี๋ยวเราไปดินเนอร์กันค่ะ"

"ขอบคุณค่ะ"

ทีงี้ทั้งเสียงแถมรอยยิ้มหวานหยดแบบไม่ต้องขอเลยนะ ปรางวรัญยิ้มก่อนจะขับรถพานางเอกสาวไปยังสถานที่ที่จองไว้สำหรับวันพิเศษนี้ ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมามีโมเม้นท์เซอร์ไพร้ส์โรแมนติกหวานแหววแบบนี้สักทีหรอกนะ ก็เพิ่งมีความรู้สึกอยากจะทำให้กับคนที่นั่งอมยิ้มอยู่ข้างๆนี่แหล่ะ ความรักนี่มันทำให้คนเปลี่ยนและทำอะไรที่ไม่คาดคิดได้เสมอสินะ

ประมาณครึ่งชั่วโมงในการเดินทางเมื่อปรางวรัญขับรถเข้าจอดยังบริเวณที่มีการให้บริการฝากรถแบบวีไอพี

"เปลี่ยนบรรยากาศทานมื้อค่ำกันบนเรือนะคะวันนี้ ไปค่ะเดี๋ยวคนบางคนจะโมโหหิวขึ้นมาจริงๆ"

ปรางวรัญเอ่ยล้อคนหน้าหวานก่อนเปิดประตูลงจากรถ การมีแฟนเป็นคนดังมันลำบากก็เรื่องความเป็นส่วนตัวนี่แหล่ะ งานนี้เธอจึงต้องให้ทิวาช่วยหาบริษัทที่จะจองเรือแบบเหมาลำเพื่อความเป็นส่วนตัวในดินเนอร์พิเศษคืนนี้ ในเมื่อผู้จัดการเขาเป็นคนคัดสรรมาแล้วเรื่องที่ว่าจะมีภาพเธอกับเจติยาหลุดรอดออกไปก็คงจะไม่ต้องกังวลเท่าไหร่ทิวาคงมั่นใจแล้วว่าจะไม่เกิดปัญหานั้นตามมาในวันนี้

"จะทานอาหารกันเลยไหมคะ หรือคุณอยากชมวิวก่อน"

เมื่อพากันขึ้นมาบนเรือเรียบร้อยปรางวรัญก็เอ่ยถาม

"เดี๋ยวซักพักค่อยทานก็ได้ค่ะ เจอยากชมวิวแม่น้ำสักหน่อย"

ปรางวรัญพยักหน้าก่อนบอกกับเจ้าหน้าที่บริการว่าอีกสักครึ่งชั่วโมงค่อยเสิร์ฟอาหาร

แสงไฟยามค่ำคืนของสถานที่ต่างๆริมฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยาทั้งสองฟากฝั่งมันดูสวยงามเสมอ เคยมีละครบางเรื่องเหมือนกันที่มีฉากดินเนอร์โรแมนติกแบบนี้แต่วันนี้เธออยู่กับความเป็นจริงอารมณ์ความรู้สึกมันแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ร่างบางยืนกอดอกมองแสงสีและเรือสำราญบางลำที่ล่องสวนกันในแม่น้ำแห่งนี้ภาพเบื้องหน้าคือสะพานพระรามแปดที่ดูสวยงามในยามค่ำคืนลมเย็นๆพัดประทะเข้ามาให้ความรู้สึกเย็นสบายผ่อนคลายจากความเหนื่อยล้าได้ดีทีเดียว

เรียวปากบางเผยยิ้มออกมาเมื่อเอวบางถูกแขนของคนที่เดินมาซ้อนด้านหลังสวมกอด หัวใจเต้นแรงขึ้นเพียงแค่ปลายจมูกโด่งกดลงที่แก้มเธอพร้อมเสียงกระซิบ

"คิดถึง"

มือบางเลื่อนลงไปวางทาบมือเรียวที่กอดรัดเธอไว้หลวมๆก่อนลูบสัมผัสนิ้วนางที่มีแหวนของเธอสวมอยู่

"ปรางไม่คิดมากใช่ไหมที่ช่วงนี้เราไม่ค่อยมีเวลาเจอกันน่ะ"

น้ำเสียงหวานติดกังวลเอ่ยถามให้คนที่เอาคางเกยไหล่ยิ้มออกมาบางๆ

"ไม่หรอกค่ะ แค่เป็นห่วงแล้วก็ เพิ่งรู้ว่าความคิดถึงกันมันทรมานจริงๆ"

เจติยาอมยิ้ม บทอีกคนจะหวานก็หวานจนเธอแทบละลายเวลาทะเล้นเจ้าเล่ห์ก็ช่างน่าหมั่นไส้นัก

"ทำไงได้ละคะก็ละครเรื่องนี้มันต้องถ่ายที่ทะเลเป็นส่วนมาก ไว้ปิดกล้องเรื่องนี้เรื่องหน้าก็ไม่ได้ไปไหนไกลแล้วค่ะวนเวียนถ่ายในเมืองนี่แหล่ะ"

"หืม งานเยอะจัง"

"อ้าว เจงานเยอะไม่ดีเหรอคะหรืออยากให้เจตกงานฮึ"

นางเอกสาวเอี้ยวหน้ามาถามคนที่คลอเคลียปลายจมูกอยู่กับแก้มเธอไม่ห่าง

"ก็ดี แต่เห็นคุณทำงานแล้วมันหนักเกินไปหรือเปล่าพี่ทิวาบอกบางทีถ่ายยันตีสามตีสี่ก็มีไม่ใช่เหรอ"

"มันก็มีค่ะ แต่ก็ไม่ได้บ่อยหรือติดต่อกันหลายคืนหรอกไม่งั้นเจคงน็อคเหมือนกัน ปกติแล้วเจรับงานเท่าที่ตัวเองไหว มีแค่ช่วงเทศกาลนี่ล่ะที่มีงานอีเว้นท์เข้ามาเยอะหน่อยเดี๋ยวก็ซาลงแล้วค่ะ"

"ถ้าเจไม่เป็นนักแสดงแล้วจะทำอะไรคะ?"

"ก็คิดไว้เหมือนกันนะคะตอนนี้อายุเริ่มเยอะขึ้นแล้ว ก็คงไปช่วยงานที่บริษัทกับพี่โจน่ะแหล่ะแต่เจกับพายเคยคิดว่าจะเปิดบริษัทรับสอนการแสดงนะคะและเป็นโมเดลลิ่งไปในตัวด้วยพี่ทิวาเขาก็เห็นด้วยและพร้อมจะลงหุ้นไหนจะกระต๊อบอีก ก็พากันวางแผนไว้บ้างแล้วล่ะค่ะ"

"อืม อันนี้ปรางก็เห็นด้วยนะ มีแต่แผนการทำงานแล้วไหนแผนจะแต่งงานของเราละคะ"

เจติยาหัวเราะขำ ก็ดีใจอยู่นะที่อีกคนพูดถึงเรื่องแต่งงานบ่อยๆน่ะ

"ปรางข้ามขั้นตอนอะไรไปหรือเปล่าคะ ก่อนจะแต่งงานเขาทำอะไรก่อน"

"หือ ก่อนแต่งก็หมั้นไงคะเราก็หมั้นเรียบร้อยแล้วปรางชวนแต่งงานก็ถูกแล้วนี่?"

เจติยาหันมาเผชิญหน้าอีกคนตรงๆก่อนจะถามออกไปยิ้มๆ

"เคยดูละครไหมคะ ฉากที่พระเอกขอนางเอกแต่งงานน่ะ"

"ก็เคยบ้างนะ อ๋อ อยากให้ปรางคุกเข่าขอแต่งงานแบบนั้นเหรอคะ ได้สิคะเจ้าหญิง"

"เดี๋ยวคะปราง ไม่ใช่แบบนั้น"

เจติยาบอกออกไปขำๆเมื่ออีกคนทำท่าจะนั่งคุกเข่าไปจริงๆจนเธอต้องรีบรั้งแขนไว้

"อ้าว แล้วทำอะไรละคะ?"

เจติยายิ่งขำแต่ก็พยายามไม่หลุดหัวเราะออกมา คนโรแมนติกของเธอคงคิดไม่ออกจริงๆดูคิ้วขมวดเป็นโบว์เชียว เธอเลยข่มอาการเขินอายบอกไป

"ขอแต่งงานน่ะบอกรักเจหรือยังฮึ"

แค่นั้นล่ะคิ้วที่ขมวดเป็นปมคลายออกทันที แต่คราวนี้รอยยิ้มหวานและสายตาแพรวพราวที่มองมานั่นแหล่ะ มันอันตรายต่อหัวใจคนเห็นมากมายจนต้องเม้มปากกลั้นยิ้มเขินเสมองวิวแม่น้ำแทน

"คนไม่รักเขาขอแต่งงานกันด้วยเหรอคะหืม"

ปรางวรัญถามเสียงนุ่มก่อนประคองใบหน้าหวานให้หันมาสบตากันตรงๆใบหน้านวลที่ล้อแสงไฟทำให้มองเห็นเป็นสีชมพูระเรื่อนิ้วหัวแม่มือเกลี่ยไล้แก้มนุ่มเบาๆ

 "ถ้าการที่เรารู้สึกเป็นห่วงใครสักคนมากๆ รู้สึกคิดถึงโหยหาบ่อยๆ อยากใช้เวลาอยู่ด้วยกันทุกวินาที อยากเห็นเขาอยู่ในสายตาตลอดเวลาอยากดูแลอยากหลับโดยที่มีคนๆนั้นในอ้อมกอดทุกค่ำคืนอยากตื่นขึ้นมาเจอหน้าคนนั้นในทุกๆเช้าถ้าความรู้สึกนี้มันเรียกว่ารัก ปรางก็คง...รักเจเข้าแล้วล่ะ"

"ปราง"

คนที่ถูกสารภาพรักด้วยความรู้สึกยิ้มออกมาด้วยความตื้นตันดีใจ หัวใจดวงน้อยเหมือนมันพองขึ้นจนรู้สึกอึดอัดแต่มันเป็นความอึดอัดที่เต็มไปด้วยความสุขที่ถูกเติมเต็ม

ร่างสูงเผยยิ้มออกมาเมื่อถูกสวมกอดจากคนร่างบางก่อนที่เธอจะกอดตอบ มันเกิดขึ้นเมื่อไหร่ไม่รู้หรอกรู้แต่ว่าเกือบเดือนที่ไม่เจอหน้ากันมีเพียงข้อความในแต่ละวันต่างหน้าถึงได้รู้ว่าเธอคิดถึงคนในอ้อมกอดนี้เหลือเกิน

"คราวนี้เราจะหาฤกษ์แต่งงานกันได้หรือยังคะ"

เมื่อปล่อยบรรยากาศอ่อนหวานโอบล้อมไปหลายนาทีปรางวรัญถึงได้เอ่ยถามคนที่กอดซบกันอยู่ เจติยาผละออกจากอ้อมกอดอุ่นก่อนยิ้มหวานให้คนที่ยิ้มมาสายตาสื่อความหมาย

"รอเจหน่อยนะคะ ขอเวลาให้เจเคลียร์งานก่อนถ้าแต่งกันไปเจก็อยากมีเวลาอยู่กับครอบครัวเต็มที่"

มือบางยกขึ้นลูบไล้ใบหน้าสวย รัก เธอรักคนๆนี้อย่างไม่มีเงื่อนไขรักที่เริ่มจากความประทับใจ รักที่เหมือนความฝันที่ไม่คิดว่ามันจะเป็นจริงในวันนี้ได้

"แล้วนานแค่ไหนล่ะคะกว่างานเจจะว่างน่ะ?"

"เจรับงานละครไว้แล้วสามเรื่องไม่รวมเรื่องที่กำลังจะปิดกล้องเร็วๆนี้นะคะก็น่าจะปีกว่าเกือบสองปีนั่นแหล่ะ"

"โหตั้งเกือบสองปี ทำไมนานจังคะแบบนี้ขอเข้าห้องหอก่อนได้ไหม"

จอมทะเล้นทำหน้าอ้อนชวนสงสารแต่แววตาเต้นระริกกับคำพูดนี่มันทำให้คนมองสงสารไม่ลง

เพี๊ยะ มือบางตีเข้าที่แขนคนกอดด้วยหมั่นไส้

"ไม่ต้องคิดทะลึ่งเลยค่ะ ที่ให้รอก็เพื่อปรางทั้งนั้นนะเดี๋ยวมาบ่นว่าเจไม่มีเวลาให้ รับงานเขามาแล้วเจก็อยากทำให้เต็มที่เอาเป็นว่าหมดชุดนี้เจจะรับน้อยลงหรืออาจจะหยุดรับเล่นละครแล้วหันมาเปิดบริษัทเลยก็ได้"

ฟอด แก้มขวา

"น่ารักที่สุดเลยค่ะ แบบนี้ค่อยมีกำลังใจรอเข้าหอหน่อย วันนี้วันอะไรคะ"

เจติยามองคนถามแล้วอมยิ้ม

"วันอาทิตย์ค่ะ"

ฟอด แก้มซ้าย

"ไม่ถูก"

"ปรางน่ะเล่นอะไรคะ" คนโดนหอมแก้มซ้ายขวาอดขำกับคนเจ้าเล่ห์ไม่ได้

"ก็ตอบไม่ถูกใจต้องโดนทำโทษไงคะ"

"ขี้โกง ใครตั้งกติกาคะ"

"คู่หมั้นเจค่ะเป็นคนตั้ง ให้ตอบอีกรอบตอบไม่ถูกใจคราวนี้ จูบนะ"

"บ้า ปรางน่ะขี้โกงไม่ถูกตรงไหนก็วันนี้วันอาทิตย์ ที่14 กุมภาวันวาเลนไทน์"

หึๆ

"แล้ววันวาเลนไทน์ คือวันอะไรคะ"

"ก็ วันแห่งความรักไงปรางถามอะไรเนี่ยวกไปวนมา"

นางเอกสาวขมวดคิ้วให้คนที่ตั้งคำถามวกวนจนเธอเริ่มงงแล้วว่าอีกคนจะพูดอะไร

"วันแห่งความรัก แล้วบอกรักแฟนหรือยังคะ"

คราวนี้นางเอกสาวแม้จะเขินแต่ก็อดขำไม่ได้ ก่อนที่จะย้อนเอาคำพูดของคนตรงหน้ามาตอบ

"คนไม่รักเขาจะยอมแต่งงานด้วยเหรอคะ"

"หืมกวน ตอบไม่ถูกใจต้องโดนจูบ"

ใบหน้าที่ทำท่าโน้มลงมาหาให้คนรู้ทันรีบซุกใบหน้าตัวเองเข้าซบที่ไหล่คนเจ้าเล่ห์ทันทีก่อนหัวเราะคิกคัก ปรางวรัญอมยิ้มขำกดจูบเข้าที่ขมับร่างบางแล้วยกมือลูบเรือนผมนุ่มเบาๆ

"หิวหรือยังคะ"

"อืม หิวจริงๆแล้วค่ะคราวนี้"

"ความรักมันอิ่มใจแต่ไม่อิ่มท้องนี่เน๊าะ ถ้างั้นก็ไปทานอะไรดีกว่าค่ะจะได้อิ่มทั้งตัวและหัวใจ"

เจติยาหัวเราะขำ

"พูดอะไรเสี่ยวๆแบบนี้ก็เป็นเหรอคะปราง"

หึๆ 

"เสี่ยวแล้วรักหรือเปล่าละคะ"

นางเอกสาวอมยิ้ม นี่จะต้อนให้เธอบอกรักให้ได้สินะ

"รักค่ะทั้งรักทั้งหวงด้วย พอใจหรือยังคะหืม"

มือบางยกขึ้นบีบแก้มขาวส่ายไปมาให้เจ้าของเผยยิ้มกว้างจนเธอต้องยิ้มตามไปด้วย 

     วันพิเศษสำหรับคนมีคู่ แต่สำหรับคนไร้คู่มันช่างเป็นวันที่ตอกย้ำความอ้างว้างเดียวดายดีแท้ จิณตภัทรแค่นยิ้มก่อนถอนหายใจหลังจากยืนกอดอกมองอะไรเรื่อยเปื่อยมากว่ายี่สิบนาทีแล้ว วันวาเลนไทน์ปีนี้มันทำไมถึงได้รู้สึกแย่กว่าทุกปีที่ผ่านมา อาจจะเป็นเพราะปีนี้บิดามารดาไม่อยู่ด้วยหรือเปล่าความรู้สึกเธอถึงได้เหงาหงอยขนาดนี้เพราะทุกปีที่ผ่านมาแม้ว่าพี่ชายจะไม่ได้อยู่ร่วมทานข้าวกับครอบครัว แต่เธอก็ยังมีพ่อกับแม่ฉลองความรักของครอบครัวทุกปีแต่ปีนี้ท่านทั้งสองพร้อมกับคู่เพื่อนรักพากันไปเที่ยวฉลองที่ต่างประเทศตั้งแต่สัปดาห์ที่แล้ว ส่วนพี่ชายก็คงจะไปสวีทกับคู่หมั้นอย่างทุกปี

เมื่อไม่มีใครให้ร่วมฉลองเธอเลยต้องระเห็จตัวเองมาอยู่ที่ทำงานแบบนี้ทั้งที่มันควรจะเป็นวันพักผ่อนอยู่บ้านด้วยซ้ำ เฮ้อไม่เข้าใจตัวเองไม่อยากมีใครแต่ก็เหมือนโหยหาอะไรอยู่ก็ไม่รู้ พอๆฟุ้งซ่านทำงานดีกว่า หลังจากทอดถอนหายใจทิ้งจึงเดินกลับมานั่งที่โต๊ะทำงานอีกครั้งเมื่อสมองได้มาจดจ่ออยู่กับงานความฟุ้งซ่านในหัวก็หายวับไปทันทีไม่รู้ว่านานเท่าไหร่จนเมื่อแว่วเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น คิ้วสวยขมวดเข้าหากันก่อนจะเหลือบดูเวลาบนข้อมือ หือนี่จะสองทุ่มแล้วเหรอ 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะดังขึ้นอีกรอบให้เจ้าของห้องต้องลุกออกไปปลดล็อค ด้วยความสงสัยว่าใครหรือว่าจะมีฝ่ายไหนที่มาทำงานแล้วมีปัญหา ประตูห้องทำงานถูกเปิดออก 

"พี่อัย!?"

ร่างหญิงสาวบุคคลที่เธอคิดว่าตอนนี้คงจะกำลังดินเนอร์อยู่กับพี่ชาย แล้วทำไมคนเป็นพี่ถึงมาอยู่ตรงหน้าเธอแถมดูจากการแต่งตัวก็ไม่ใช่ชุดสำหรับออกไปดินเนอร์ในคืนพิเศษด้วยอัยศิกาอยู่ในชุดทำงานเสื้อเชิ๊ตขาวระบายลูกไม้เข้ารูปกับกระโปรทรงเอสีครีมเหนือเข่าขึ้นมาเป็นคืบโชว์เรียวขาขาวสวย

"จะสำรวจพี่อีกนานไหมคะ หรือไม่มั่นใจว่าเป็นพี่"

คำพูดที่เหมือนจะล้อเลียนของคนตรงหน้าเรียกสติของคนน้องให้กลับเข้าร่างทันที

"เอ่อ คือ จิณไม่คิดว่าจะเป็นพี่อัยน่ะ นึกว่าพนักงานจะมาถามเรื่องงาน"

คนที่ทั้งตกใจแปลกใจตอบออกไปเก้อๆ

"แล้วจะยืนคุยกันอยู่ตรงนี้เหรอคะฮึ"

"อ่ะ อ่อ เข้ามาก่อนค่ะ"

อัยศิกาเดินนำคนที่ปิดประตูตามหลังเข้ามาภายในห้องทำงานของอีกคน ถ้าไม่หาเรื่องงานมาคุยน้องตัวดีก็คอยแต่จะหลบหน้าอยู่ร่ำไป

"งานเยอะเหรอคะ ทำไมยังไม่กลับบ้านอีก"

อัยศิกาหันกลับมาถามคนที่มายืนอยู่ไม่ห่าง

"ก็เยอะอยู่ค่ะ"

"แล้วนี่ทานอะไรหรือยังคะจะสองทุ่มอยู่แล้วเนี่ย"

คำถามปกติหากเป็นเมื่อก่อนเธอคงเข้าไปเกาะแขนคนพี่แล้วส่ายหน้าอ้อนว่าน้องยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย แต่ตอนนี้คงทำได้แค่ส่งยิ้มแหยให้อีกคนแล้วส่ายหน้า 

"จะให้พี่สั่งขึ้นมาทานนี่หรือจะไปนั่งทานกันที่ร้านคะ"

"เอ่อ แล้วคือ พี่อัยไม่ได้ไปกับพี่วัฒเหรอคะ?"

สุดท้ายความสงสัยและแปลกใจก็พาให้จิณตภัทรเอ่ยถามอย่างอดไม่ได้