ตอนที่ 11 ลำธารสวาท(1)
1461 คำ
ใบหน้าเรียวได้รูปบัดนี้มันซีดเซียวจนไม่เห็นเลือดฝาด บวกกับแสงแดดที่สาดส่องในเวลาบ่ายแก่ๆ อลิสาเดินตามชัยที่ตอนนี้กำลังพาเธอไปที่ลำธารที่อยู่ไกลพอสมควรเธอใช้เวลาเดินเท้ากว่าครึ่งชัวโมง เมื่อมาถึงอัญชันตาเบิกโพลงกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า ลำธารใหญ่ที่น้ำใสมากๆไม่น่าเชื่อว่าในป่ารกที่เธอคิดว่าไม่น่าจะมีสิ่งสวยงามขนาดนี้อยู่แต่ตรงกันข้ามที่นี่อาจจะเป็นที่เดียวที่เธอรู้สึกสบายใจในตอนนี้ก็ได้ และที่สำคัญเธอเหนียวตัวมากๆ เห็นน้ำใสแจ๋วขนาดนี้จึงอยากลงไปเล่น
“ ที่นี่แหละครับคุณอลินที่คุณต้องมาตักน้ำกลับไปกระท่อมทุกวัน เพื่อกินและใช้ ”
ชัยบอกพร้อมกับมองดูถังน้ำเก่าๆที่เขาหามาให้เธอตอนนี้เธอถือมาด้วยสองใบ
“ ค่ะ รับทราบค่ะ เดี๋ยวฉันจะเอาน้ำกลับไปใส่ตุ่มเอง คุณชัยกลับไปก่อนเถอะค่ะ ”
ร่างเล็กบอกติดประชดประชันหน่อยๆ ก่อนหน้านี้เธอถามชื่อเขาและถามว่าที่นี่อยู่ที่ไหนแต่ชัยก็เก็บความลับเก่งเหลือเกิน
“ แต่... ”
ชัยกลัวว่าเธอจะหนีจึงไม่กล้าปล่อยทิ้งไว้คนเดียว
“ กลัวฉันจะหนีหรอคะ จะไปไหนได้ ฉันไม่สบายอยู่นะคะ ขืนหนีออกไปก็มีแต่ตายกับตาย วางใจเถอะค่ะฉันกลับไปกระท่อมนั่นแน่ๆ ขอเวลาส่วนตัวสักครู่นะคะ ”
ร่างเล็กบอกไปพร้อมกับสายตาใสซื่อจนชัยเองถอนหายใจและใจอ่อนจำต้องล่าถอยออกไปก่อน
“ งั้นผมจะไปรอที่กระท่อมนะครับ เร็วๆนะครับเพราะถ้าคุณช้านายใหญ่คงมาตามถึงที่ รู้ใช่ไหมครับว่าคุณนั่นแหละที่จะไม่ปลอดภัย ”
ชัยขู่เอาไว้พร้อมกับถอยหลังกลับไปกระท่อมทิ้งให้อัญชันตักน้ำแล้วเดินตามไป อัญชันที่ตอนนี้อยู่ตัวคนเดียวแล้วก็รีบตักน้ำใส่ถังจนเต็มวางไว้ข้างๆลำธาร ส่วนตัวเธอเองก็มองซ้ายขวาเห็นว่าไม่มีใครแล้วจึงถอดเสื้อผ้าลงไปเล่นน้ำอย่างสบายใจ
“ เย็นชื่นใจดีจัง ไม่เห็นเคยเล่นน้ำเย็นๆแบบนี้มาก่อน สดชื่นชะมัด คิดถึงยัยแยมจัง รายนั้นชอบเล่นน้ำถ้ามาเจอน้ำเย็นๆแบบนี้คงชอบน่าดู ”
อัญชันที่เล่นน้ำอย่างสบายใจโดยไม่สนว่าตัวเองจะยังไม่สบายอยู่ เมื่อคืนเธอเหนียวตัวทั้งคืนและวันนี้ทั้งวันก็ยังไม่ได้อาบน้ำแปรงฟันเลยด้วยซ้ำ ก่อนเธอลงเล่นน้ำก็กินน้ำจากลำธารจนอิ่มโดยไม่ได้นึกถึงความสะอาดหรอกเอาแค่พอประทังชีวิต เธอหิวจนไส้จะขาดอยู่แล้วถ้ารอเอาน้ำไปต้มก่อนค่อยดื่มเธอได้หิวน้ำตายจริงๆแน่ ชีวิตที่แสนลำบากนี้เธอจะไม่มีวันลืมเลย
ชัยกลับมาถึงกระท่อมคนเดียวพยัคฆ์จึงดีดตัวลุกขึ้นจากแคร่ไม้ที่นั่งรอทั้งสองคนอยู่
“ แล้วยัยนั่นไปไหน ทำไมมึงกลับมาคนเดียว ”
พยัคฆ์ถามหน้าเคร่งขรึม
“ เอ่อ...ผมกลับมาก่อนครับนาย เธอบอกว่าขอตักน้ำแล้วจะรีบตามมา แต่เธอบอกว่าจะไม่หนีนะครับนายใหญ่ เธอบอกว่าหนีไปไม่รอดหรอกเพราะไม่สบายอยู่ครับ ”
ชัยแก้ตัว
“ เธอบอกไม่หนีมึงก็เชื่อหรอ ไอ้ชัยมึงทำงานกับกูมาตั้งกี่ปีไม่เคยพลาดสักเรื่อง ทำไมเรื่องแค่นี้.....”
พยัคฆ์เอ่ยอย่างหงุดหงิด ส่วนชัยเขาแค่สงสารเชลยของเจ้านายจึงใจอ่อนก็เท่านั้น
“ ผมขอโทษครับนาย ”
ชัยเอ่ยขอโทษอย่างสำนึกผิด เขาสงสารคุณอลินจนลืมนึกไปว่าหากเธอหนีขาคงรับผิดชอบไม่ไหวแน่
“ นายจะไปไหนครับ ”
เมื่อเห็นเจ้านายกำลังจะเดินหนีจึงเอ่ยถามเผื่อเขาจะชดใช้ความผิดอะไรได้บ้าง
“ พวกมึงอยู่ที่นี่แหละ กูจะไปลากแม่นั่นกลับมา แล้วก็ตรวจดูความเรียบร้อยรอบๆให้ดี ”
ร่างสูงสั่งพร้อมกับรีบเดินไปที่ลำธาร ไม่ได้กลัวเธอจะหนีเพราะเธอหนีออกจากที่นี่ไม่ได้อยู่แล้วถ้าไม่มีคนจากที่นี่พาหนีไป แต่เพราะตอนนี้ไกล้จะมืดแล้วหากหลงป่าขึ้นมาจะยุ่ง เมื่อเดินมาถึงลำธารที่ต้องใช้เวลาเดินเท้าเกือบๆครึ่งชั่วโมงจึงเห็นถังน้ำที่บรรจุน้ำจนเต็มถังอยู่ข้างลำธารพร้อมสำหรับกลับไปกระท่อมแล้วแต่เจ้าของถังน้ำกลับไม่อยู่จึงมองหารอบๆจนเจอเธอที่เล่นน้ำอยู่กลางลำธารคนเดียวและหันหลังให้เขา และสายตาที่กว้างไกลจึงมองเห็นว่าเธอถอดเสื้อผ้าไว้บนรากไม้ใหญ่ริมลำธาร ตัวเขาจึงเดินลงไปหาเธอเงียบๆโดยที่คนตัวเล็กไม่รู้ตัว
“ กรี๊ด!! ช่วยดะ!! ”
“ เงียบน่า...”
ร่างเล็กกรีดร้องและกำลังจะขอความช่วยเหลือหากแต่โดนคนตัวโตร้องห้ามและเอามือปิดปากไว้ เขากอดเธอไว้จากทางด้านหลัง เธอคงจะตกใจมากจนไม่รู้ว่าที่เขากอดเธออยู่นี้เธอไม่มีอะไรปิดบังร่างกายเอาไว้เลย
“ คุณมาที่นี่ได้ยังไง จะมาตามฉันไปทรมานรึไง ”
“ ถ้าบอกว่าใช่ล่ะ ”
พยัคฆ์พูดหากแต่ก้มลงมากระชิบข้างใบหูขาวสะอาดจนได้กลิ่นหอมอ่อนๆออกมาจากร่างกายเธอ กลิ่นที่เขาเองหลงไหลเมื่อได้เชยชม
“ รีบหรอ ฉันพึ่งจะออกมาไม่นานนี้เองนะ ”
“ ใครจะรู้ถ้ามึงคิดหนีกูจะทำยังไง ”
“ ทำใจ ”
อัญชันพูดจบมือหนาก็เลื้อยขึ้นมาจนถึงเม็ดบัวคู่สวยที่ตอนนี้มันแข็งเป็นไตเพราะความเย็นจากน้ำ และเมื่อเขาจับบีบหน้าอกเธอจึงนึกขึ้นได้ว่าตัวเองตัวเปล่าเล่าเปลือยอยู่
“ ว๊าย!! นี่นายอย่ามองนะ ปล่อยเลยนะปล่อย ”
อัญชันพยายามแกะมือที่กอบกุมเต้างามของเธอออกแต่มันก็ไม่เป็นผล ตอนนี้เธออายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว แก้ผ้าต่อหน้าผู้ชายใช้ได้ที่ไหนกัน
“ หึ! พึ่งรู้ตัวหรอว่าตัวเองล่อนจ้อนหื้ม...”
ร่างสูงลอบยิ้มโดยที่คนตรงหน้าไม่เห็นเพราะเธอยืนหันหลังให้ จากนั้นเขาก็จับเธอหันมาให้เผชิญหน้ากันโดยที่อัญชันหลับตาปี๋เพราะอายส่วนมือน้อยๆของเธอก็ยกขึ้นมาปิดอกอวบเอาไว้ แต่มันก็ไม่มิดเพราะหน้าอกเธอมันใหญ่เกินตัวไปมาก
“ ปิดทำไม...กูเคยเห็นหมดแล้ว ไม่มีอะไรต้องปิดแล้ว แล้วก็ลืมตาขึ้นกูสั่ง!! ”
พยัคฆ์ออกคำสั่งเสียงเข้มขึ้นจนอัญชันต้องลืมตาขึ้นมา ตอนนี้เธออายหน้าแดงหูแดงไปหมด
“ พอใจหรือยัง ถ้าพอใจแล้วก็ปล่อยสักทีฉันจะขึ้นแล้ว ”
ร่างเล็กบอกพร้อมกับผลักอกแกร่งของเขาไว้ไม่ให้มาแนบชิดกับอกอวบของเธอ ใช่สิเขาใส่เสื้อผ้าครบจะไปอายอะไรแล้วเธอล่ะ
“ อยากขึ้นหรอ ดีเลยตอนนี้กูก็อยากขึ้น ”
คำพูดสองแง่สองง่ามทำเอาอัญชันหายใจติดขัด ความรู้สึกเหมือนมีผีเสื้อนับร้อยตัวมาบินวนอยู่ในท้องเธอ
“ งั้นก็ปล่อย ฉันหนาวแล้ว ”
ร่างเล็กผลักเขาแต่ไม่เป็นผลเธอตัวเล็กเท่ามดเมื่อเทียบกับเขา ไม่ทันได้ตั้งตัวร่างสูงก็ล็อคคอเธอไว้แน่นพร้อมกับก้มลงมาบดจูบอย่างเอาแต่ใจ ใครใช้ให้เธอขี้ยั่วเองก็ต้องรับผิดชอบ
“ อื้อ....”
อัญชันตกใจที่จู่ๆเขาก็ล็อคคอเธอไว้แล้วก้มลงมาฉวยโอกาสจูบเธอ จึงทุบอกแกร่งเขาไปรัวๆ แต่เหมือนจะไม่ได้ผลนอกจากไม่ได้ผลแล้วยังสร้างแรงสวาทให้กับพยัคฆ์อีกด้วย เขาบดจูบเธอเนิ่นนานจนคนตัวเล็กแทบยืนไม่อยู่พยัคฆ์จึงจับเธอขึ้นมาอุ้มไว้ในท่าลิงอุ้มแตง อัญชันกลัวตกจึงรีบเอาแขนเล็กๆคล้องคอเขาไว้
“ จะทำอะไร ปล่อยนะ!! ”
อัญชันที่บอกเขาปล่อยแต่เธอดันกอดคอเขาแน่น
“ บอกกูปล่อยแต่มึงเกาะแน่นเลยนะ กูไม่ปล่อย อย่ามาสั่งกูให้ยาก ”
- ผู้เขียน
