บ้านเจน..
เสียงนาฬิกาปลุกที่ดังขึ้นเวลาเดิมทุกๆวันทำให้เธอสะดุ้งตื่น มือเล็กเอื้อมไปกดปิดขณะที่สายตามองดูแสงสว่างยามเช้าที่ส่องลอดเข้ามาจากหน้าต่าง เธอไม่รู้สึกสดชื่นหรือมีกะจิตกะใจที่จะทำอะไรเลยแถมยังรู้สึกปวดหนึบที่ศีรษะและรู้สึกเบื่อหน่ายไปหมด เจนจำใจลุกขึ้นมาจากเตียงก่อนจะเดินอย่างคนไม่มีแรงเข้าไปในห้องน้ำ วันนี้เธอรู้สึกไม่อยากไปโรงเรียนเลย ในสมองตอนนี้ก็มีเพียงสถานที่เดียวที่เธออยากจะไป เธออยากเจอเขา พอนึกถึงพี่กายก็ทำให้เธอมีเรี่ยวแรงและมีกำลังใจขึ้น เธอรีบแต่งตัวและตรวจดูความเรียบร้อยที่ด้านหน้ากระจก มองดูใบหน้าซีดๆที่เป็นผลของการอดนอนและขอบตาบวมแดงที่ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก สภาพเธอเช้านี้ดูแทบไม่ได้เลยแม้จะใช้แป้งทาทับมากกว่าปกติก็ไม่ได้ช่วยอะไร
เธอเดินลงบันไดมาชั้นล่าง ร่างบางชะงักหยุดนิ่งทันทีที่สายตามองเห็นพี่เจที่นั่งอยู่ที่โซฟา ใบหน้าของเขาดูเคร่งขรึมและหน้าตาที่ดูราวกับค
