กายขับรถกลับเข้ามาที่คอนโด พลางถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เมื่อเห็นลูกน้องของพ่อเขายังยืนหน้าสะลอนอยู่หน้าห้องของเขา
“แม่ง..ให้ตายเถอะ เช้าขนาดนี้ยังมายืนหัวโด่รอกันอยู่อีก” เขาบ่นพึมพำออกมา สายตามองดูด้วยความหงุดหงิด
“พวกพี่กลับไปก่อนเถอะ ผมคุยกับแม่แล้วเดี๋ยวตอนบ่ายๆ ผมจะเข้าไปที่บ้าน” เขาพูดพลางแตะคีย์การ์ดเพื่อเปิดประตูห้อง
“แต่.. แต่คุณท่านให้ผมมารับคุณกายให้เข้าไปตอนเช้านี้นะครับ ถ้าให้พวกผมกลับไปตัวเปล่าได้โดนคุณท่านตัดเงินเดือนหรืออาจจะโดนไล่ออกเลยนะครับ” ชายหนุ่มพูดตอบเสียงเบา ใบหน้าเคร่งเครียดเพราะกลัวจะตกงาน
กายหันมามองหน้าลูกน้องพ่ออย่างหงุดหงิด เขาก็รู้จักนิสัยของพ่อตัวเองดี กายยืนนิ่งไปสักพักก่อนจะพยักหน้าให้พวกเขา
“งั้นเดี๋ยวพวกพี่รอผมแป๊บหนึ่ง”
ชายหนุ่มลงมาจากรถที่ลูกน้องของพ่อขับมารับ สายตามองจ้องบ้านหลังใหญ่ที่เขาไม่ได้กลับมานาน นอกจากพ่อแล้วยังอีกคนที่เขาไม่อยากเจอก็คือ
