มหาวิทยาลัยแอล
“หมูปิ้ง อยู่ไหนนะ”
“หืม หมูปิ้งทำไมไม่ออกมานะ”
วันนี้ฉันมาเรียนเร็วกว่าปกติเพราะจะเอาอาหารมาให้เจ้าหมูปิ้งหมาจรที่เจออยู่กับพี่นักรบนั่นแหละแต่วันนี้มาแล้วไม่เจอเลยหรือพี่นักรบมาอุ้มไป
ร่างบางควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายสุดหรูก่อนจะกดโทรหานักรบด้วยความสงสัยเพราะปกติถ้าพี่นักรบเขาไม่ว่างหรือไม่เข้ามหาลัยจะวานให้ฉันเอาอาหารมาให้หมูปิ้งวันนี้ก็เหมือนกัน
“สวัสดีค่ะ พี่นักรบนี่เมษาเองนะรบกวนพี่ไหม”
[เมษาหรอ…] พี่นักรบถามกลับมาเสียงดังเหมือนจงใจพูดให้ใครได้ยินจนฉันแปลกใจปกติพี่เขาจะพูดเบามากตามสไตล์เขา
“ใช่ค่ะ”
[อืมว่าไง] แต่ประโยคนี้กลับดูพูดเสียงปกติของเขา
“เมษาเอาอาหารมาให้หมูปิ้งแต่ไม่เจอน้องเลยโทรถามพี่นี่แหละ”
[ไม่ได้เอาไป]
“อ้าว แล้วน้องจะหายไปไหนหรือมีคนมารับตัวน้องแล้ว”
[เดี๋ยวให้คนไปถามยามแถวนั้นก็ได้เธอมีเรียนก็ไปเรียนเถอะ]
“อ่า โอเคค่ะได้เรื่องยังไงโทรบอก
