บทที่ -๙- ปลดฟ้าผ่า
ทางด้านตำหนักของกุ้ยเฟย
เจียงกุ้ยเฟยนั้นไม่ได้แตกต่างจากฮองเฮาเท่าใดนัก เพราะดอกไม้สวย ๆ นั้นร่านราวกับหญิงคณิกาจากหอนางโลม เฝ้าแอ่นส่ายโหนกนูนรับการกระแทกของลำยักษ์ ที่องครักษ์ของฮ่องเต้บำเรอกามให้อย่างเมามันในอารมณ์ เสียงครางกระเส่าดังออกมาให้ทุกคนได้ยินกันไปทั่ว
ฮุ่ยฮองเฮา เจียงกุ้ยเฟย นั้นไม่ได้สนใจโลกภายนอกว่าจะมีผู้ใดก่อกบฏเพราะตอนนี้สิ่งที่สนใจคือ แก่นกายท่อนยาวยักษ์ของบุรุษที่กำลังสาวลำดุ้นเข้าร่องรูอยู่นี่ต่างหาก ที่พระนางน่าสนใจ!
ผงที่ฮ่องเต้ให้เหล่าราชองครักษ์นำมาใช้ มันช่างได้ผลดีเยี่ยม เพราะในเวลานี้ ทั้งฮองเฮาและกุ้ยเฟย ต่างสูดดมผงกำยานจนถึงขั้นไร้สติ สิ่งเดียวที่รับรู้ได้ก็คือ แท่งทวนอันมะเมื่อมของบุรุษมากหน้าหลายตานั่นปะไร
ฮ่องเต้ทอดพระเนตรบทเพลงพิศวาสของสตรีสูงศักดิ์อยู่บนยอดไม้ ด้วยความสำราญในพระหทัย ดวงเนตรวาววับ เมื่อผลงานอันล้ำค่ากำลังจะสำเร็จ
