รุ่นพี่แสนร้าย

กับใครก็ไม่รู้

ธามม์ วิศวะเคมี ปี3 อายุ21ปี เดือนคณะ หล่อ รวย พ่วงมาด้วยความเจ้าชู้ สูง182 บ้านทำเกี่ยวกับอุตสาหกรรม

ฮันน่า วิศวะเคมีปี1 อายุ19ปี น่ารัก สดใส ไม่ชอบคนเจ้าชู้ สูง160 เมาแล้วรั่ว!

วันไนท์ฯคืนนั้นเธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใคร เพราะเมาในผับแล้วเขาก็พาขึ้นรถซะดิบดี สองเดือนผ่านไป ฮันน่าอยู่ปีหนึ่งถูกรับน้องและให้ตามหาสายรหัสตัวเอง แต่โลกมันดันกลมเกินไป ก็ผู้ชายที่พาเธอเข้าโรงแรมเมื่อสองเดือนที่แล้ว คือลุงรหัสของเธอ แถมเขาเป็นเดือนคณะ ทว่าเธอดันจำเขาไม่ได้ งานนี้ธามม์จะทำยังไงกับเธอดี

"อย่ามาจับหนู!!"

"จับนิดจับหน่อยทำห่วง มากกว่านี้ยังเคยเลย"

"เอะ! พี่ธามม์"

บทที่1

ร่างเล็กนอนบิดเร้าร่างกายด้วยความปวดหนึบ รู้สึกปวดระบมไปทุกสัดส่วนของร่างกาย แถมสองขาที่พยายามจะหย่อนลงไปที่ข้างเตียงมันดันสั่นเทาไปหมด ไม่รู้ว่าเมื่อคืนไอ้หื่นที่ไหนที่ทำกับเธอแบบนี้

"ให้ตายเถอะฮันน่า เธอนี้มันเมาจนไม่ได้สติจริงๆ" เธอบ่นให้ตัวเอง ก็เมื่อคืนที่ผ่านมา เธอและเพื่อนมาฉลองเตรียมเข้ามหาลัย ทว่าเพื่อนๆของเธอดันมีคู่กันหมด ส่วนตัวเธอพยายามลากสังขาร กลับบ้าน ทว่า มีไอ้ผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้ทำเหมือนจะมาช่วยเธอแต่สุดท้ายพาเธอเข้าโรงแรงเสียได้ แบบนี้มันน่าเจ็บใจนัก แถมเธอยังจำหน้าเขาไม่ได้อีกต่างหาก ไม่รู้ว่าคนที่กินเธอไปเมื่อคืนหน้าตาเขาจะเป็นอย่างไร หากหล่อก็ว่าไปอย่าง หากขี้เหร่นี้สิ แย่เลย

หลังจากที่ยันตัวเองลุกขึ้นเรียบร้อย สองขาของเธอก็พยายามที่จะเดินเข้าไปที่ห้องน้ำ ร่างเล็กแทรกตัวเข้าไป จากนั้นก็ยืนส่องที่หน้ากระจกเงา

"ตายละ โรคจิตเปล่าวะเนี่ย คอแดงไปหมดเลย"

ไม่เพียงแค่ปากพูดมือเล็กยังคงไล่สัมผัสอยู่อย่างนั้น รู้สึกว่าคนที่กระทำคงหื่นกามน่าดู แต่เขาคนนั้นเป็นใครกัน นั่นแหละที่เธออยากรู้ ถึงกล้าทำเรื่องเลวแบบนี้ ฉวยโอกาสตอนเมาแล้วลากเข้าโรงแรมได้ 'บ้าชะมัด'

ฮันน่าจัดการร่างกายตัวเองทุกอย่าง ก่อนที่เธอจะเดินออกมาจากสถานที่แห่งนั้น ความรู้สึกทั้งเสียใจและเจ็บใจซุกซ่อนอยู่ ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นสาวสมัยใหม่ เคยมีแฟนมาแล้วก็ตามที แต่แฟนที่เธอคบยังไม่ถึงขั้นที่ต้องเจาะไข่แดง อย่างมากสุดก็แค่กอดจูบ เพราะเธอกับแฟนเก่าคบกันแค่สามเดือน ก่อนที่เธอจะสลัดรักผู้ชายทิ้งเพราะเข้ากันไม่ได้

หลังจากที่เดินออกมาแล้ว ก็ล้วงมือถือในกระเป๋ากดสายไปหาเพื่อนรักที่ปล่อยเธอกลับห้องเองโดยไม่รู้เลยว่า เธอเองก็เจอศึกหนักมาเหมือนกัน

โทรศัพท์

"ฮัลโหลเกล มึงอยู่ไหนเนี่ย"

(อยู่ห้องนะสิ ว่าแต่มึงไปอยู่ที่ไหน ทำไมไม่กลับห้อง"

"ยังจะมาถามอีก มึงกับกัสจังทิ้งกูเมื่อคืน รู้ไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้น เพื่อนชั่ว"

(อะไรวะ)

"มารับก่อนเลย เดี๋ยวเล่าให้ฟังทีหลัง"

ฮันน่ารีบตัดสายจากเพื่อน ใบหน้าหวานเริ่มบูดบึ้งทั้งคิดเรื่องที่ถูกลากมาปล้ำทั้งกลัวว่าตัวเองจะพลาดท้อง ในหัวเริ่มตีกันไปหมด อยากจะสาปไอ้ผู้ชายคนนั้นให้ตกนรกหมกไหม้ ถึงแม้ว่าปากจะไม่เปล่งเสียงด่าออกมา ทว่าในใจก่นด่าสารพัด จนกระทั่ง

ฮัดชิ้ว!!!

"เป็นหวัดหรือเปล่าวะ ทำไมจามบ่อยขนาดนี้"

ธามม์ ยืนขยี้ผมที่เปียกชุ่มอยู่หน้ากระจก เขาเองก็พึ่งเดินทางมาถึงบ้าน หลังจากลากตัวฮันน่าสาวน้อยตัวเล็กขึ้นรถพาเข้าโรงแรม แท้จริงแล้วไม่ได้อยากจะวันไนท์กับใคร แต่หญิงสาวที่เมาจนไม่ได้สติ บอกเขาว่าเธออยากลองอะไรใหม่ๆ ทำให้ชายหนุ่มหักห้ามใจไม่ได้ จึงเกิดเรื่องขึ้นในเมื่อคืน

มองตัวเองอยู่ในกระจกสักพัก จากนั้นก็เผยรอยยิ้มออกมา พร้อมคำพูดที่เขาพูดขึ้น

"ยัยเด็กคนนั้น ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างวะ เล่นกับใครไม่เล่นคิดว่าพี่ไม่กล้าใช่ไหมน้อง"

คงไม่รู้ว่าตัวเองถูกสาปอยู่ พอพูดจบก็จามขึ้นอีกรอบ ทำให้ธามม์หนุ่มหล่อเดือนคณะต้องเดินมาหยิบทิชชู พลางส่ายหัว สิ่งที่คิด คงคิดว่าตัวเองเป็นหวัด

ส่วนฮันน่าเธอให้เพื่อนมารับ ตามที่นัดหมายไว้ แต่เกลก็แอบแปลกใจอยู่มาก เพราะสถานที่ ที่ให้มารับมันเป็นหน้าโรงแรมม่านรูด แน่นอนว่าถึงห้องคงต้องถามเพื่อนเป็นการใหญ่ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น

พอถึงห้องก็ไม่รอช้าที่จะเอ่ยปากถาม

"ว่าแต่เมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นวะ ไหนมึงลองเล่ามาสิว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่"

"จะเกิดอะไรได้ละ โดนหลอกให้ขึ้นรถ จบที่โรงแรมไง!"

"ห๊า!! อะไรนะ แล้วนี่เขาป้องกันหรือเปล่า"

"น่าจะป้องกัน เพราะเห็นถุงยางตกอยู่แต่ ก็ไม่ไว้ใจอยู่ดี เกลแกช่วยคิดสิ ฉันกลัวท้อง"

"ไม่ท้องหรอก เขาป้องกันแล้ว ว่าแต่ ผู้ชายหล่อไหม ทำไมแกขึ้นรถไปกับเขาได้"

"ไม่รู้ จำหน้าไม่ได้ รู้อย่างเดียว โคตรเจ็บ เจ็บจนน้ำตาไหล"

"อย่าบอกนะว่าครั้งแรก!"

"ใช่ไง!"

"ฮันน่า แกนี่....กูก็นึกว่าเสียซิงให้เติ้ลไปแล้วซะอีก"

"กับเติ้ลไม่ได้มีอะไรกัน เลิกกันก่อนไง"

"แต่ไปพลาดกับใครก็ไม่รู้เนี่ยนะ วันหลังหากแกจะเมาแล้วเป็นแบบนี้อย่าดื่มเลย เสียของ!!!"