ตอนที่ 3
1462 คำ
-ปัจจุบัน-
โรงพยาบาล
"แพทตี้ สวัสดีลูก"
"ฮืออแพทตี้เอลินอาการหนักเลยลูก...ฮึก!!"
เสียงป๊ากับม๊าผมรับไหว้และทักทายผู้หญิงคนนั้นคนที่ผมรอและอยากเจอเธอมาตลอดผมเห็นหน้าเธอตั้งแต่ที่เธอและเพื่อนๆของเธอพากันเดินเข้ามาหาป๊ากับม๊าผมวินาทีแรกที่เห็นผมเห็นเธอความรู้สึกต่างๆมากมายก็วนกลับมาในหัวผมอีกครั้งทั้งรู้สึกผิด เสียใจ คิดถึง อยากสัมผัส อยากดึงร่างบางนั้นเข้ามากอด แต่ ณ ตอนนี้ผมคงทำได้แค่ยืนมองเธอคุยกับป๊าม๊าผมเธอไม่มองหน้าผมสักนิดแค่เอ่ยคำสวัสดีสั้นๆแค่นั้น เมื่อหลายปีก่อนผมเคยทำเลวกับผู้หญิงคนนี้ไว้อย่างไม่น่าให้อภัยด้วยความนึกสนุกเล่นเกมส์พนันบ้าบอนั้นกับไอ้บิ๊กเอ็มผมทำร้ายจิตใจทำร้ายความรู้สึกของผู้หญิงคนนี้คนที่รักผมมากๆคนหนึ่งผมอาจเป็นรักแรกของเธอด้วยซ้ำแต่ผมกลับทำลายความรักที่แสนบริสุทธิ์ของเธอให้พังลงกับมือจนผมเสียเธอไป
ผมยืนมองเธอคุยกับป๊า ม๊าและแนะนำเพื่อนๆให้ป๊าม๊าผมรู้จักทีละคนอย่างสนิทสนม จนผมอยากคุยกับเธอบ้างแต่เธอไม่มองไม่ยอมแนะนำผมเลยผมต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อให้เธอรู้ว่ายังมีผมอีกคนที่เธอยังไม่ได้แนะนำให้เพื่อนๆรู้จัก
"จืด! แล้วจะไม่แนะนำเฮียให้เพื่อนๆเรากับไอ้หมวยรู้จักเหรอ"
ผมพูดแทรกขึ้นมาทันทีด้วยสรรพนามเดิมที่ผมเคยใช้กับเธอ
"พวกมึงนี่พี่แอลพี่ชายเอลิน"
แพทตี้ทำหน้าไม่พอใจใส่ผมทันทีที่เรียกเธอแบบนั้นแต่ก็ยอมแนะนำผมให้เพื่อนๆเธอรู้จักแต่ตอนนี้พักเรื่องแพทตี้ไว้ก่อนผมคงต้องขอคุยเป็นการส่วนตัวกับไอ้ผู้ชายที่ชื่อนิกกี้ไอ้ตัวต้นเหตุที่ทำให้น้องสาวผมต้องเจอเรื่องร้ายนี้ก่อนก็แล้วกันเดาไม่ยากหรอกครับว่าผมจะคุยอะไรกับไอ้หมอนั่นไม่พ้นเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างมันกับน้องผมซึ่งก่อนหน้านี้น้องผมได้เล่าความจริงทุกอย่างให้ผมฟังหมดแล้ว
ผมก็แค่อยากรู้ว่ามันจะพูดตรงกับที่น้องผมบอกรึเปล่าหรือว่ามันจะแก้ตัวอะไรไหมแต่ไอ้นี้ถือว่าเป็นลูกผู้ชายพอสมควรมันยอมรับผิดและตอบคำถามของผมทุกคำถามคุยกันแบบลูกผู้ชายเปิดอกคุยกันสุดท้ายผมก็ชัดมันไปหลายหมัดไม่รู้สิถ้าน้องคุณโดนแบบที่น้องผมโดนเป็นใครก็คงทำเหมือนกับผม
"เกิดอะไรขึ้น อย่าบอกนะว่าที่สภาพแกเป็นแบบนี้เพราะ...”
หลังจากที่ผมกับไอ้นิกกี้อะไรนั้นคุยกันแบบลูกผู้ชายจบผมก็เดินไปรอฟังอาการของเอลินอีกมุมหนึ่งกับป๊าม๊าผมแล้วผมก็ได้ยินเสียงแพทตี้ถามไอ้นิกกี้นั้นคงเพราะเห็นรอยแผลบนใบหน้าของมันพลางปลายตาไปมองมายังตัวผมอย่างไม่ค่อยพอใจแล้วเธอก็ตรงเข้ามาหาผมทันที
"ขอคุยอะไรด้วยหน่อย"
แพทตี้ที่เดินเข้ามาหาผมก็ไม่รอช้าเธอเอ่ยปากบอกผมก่อนที่จะเดินนำผมออกไปอีกทางหนึ่งด้วยหน้าตาที่ไม่พอใจผมเลยสักนิดแล้วผมจะทำอะไรได้นอกจากเดินตามเธอไปตามคำสั่งแต่ลึกๆผมแอบดีใจนิดๆนะที่จะได้คุยกับเธอถึงแม้ว่าบรรยากาศจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่
"ทำไมต้องทำรุนแรงขนาดนั้นด้วย"
แพทตี้ยืนกอดอกมองเคืองใส่ผมพร้อมกับคำถามของเธอคงหมายถึงเรื่องที่ผมต่อยเพื่อนเธอละมั้ง
"ก็มันสมควรโดนแค่นี้ยังถือว่าน้อยกับสิ่งที่มันทำเอลิน"
"หึ!! ทำเพราะโกรธที่นิกกี้มันทำเลวๆกับเอลินว่างั้น"
"ก็ทำนองนั้น"
ผมกับแพทตี้พูดจาตอบโต้กันกับเรื่องนี้อย่างไม่มีใครยอมใครแต่ผมก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมผมกับเธอต้องมาคุยกันเรื่องคนอื่นให้เสียเวลาทำไมผมไม่คุยกับเธอในสิ่งที่ผมอยากบอกเธอมาตลอดวะ
"โกรธมากไหมแล้วเจ็บมากป่ะ"
"ทำไม จืดเป็นห่วงเฮียเหรอกลัวเฮียเจ็บมือเหรอ"
แต่ผมก็ยิ้มขึ้นอีกครั้งเมื่อได้ยินคำถามนี้จากแพทตี้ไม่อยากจะเข้าข้างตัวเองนะว่าเธอเป็นห่วงผมก็เธอถามว่าผมเจ็บรึเปล่าเป็นใครๆก็คิดป่ะว่าห่วง
"เปล่า"
แพทตี้เบะปากตอบผมเสียงสูง
"แค่อยากรู้ว่าคุณจะรู้สึกยังไง โกรธ เจ็บปวด แค้นไหม ที่มีผู้ชายมาทำให้น้องสาวคุณเจ็บปวดเสียใจแบบนี้"
"ถามได้น้องสาวโดนทำร้ายจิตใจแบบนี้คนเป็นพี่ต้องโกรธต้องเจ็บแทนเป็นธรรมดา"
ผมตอบเธอไปทันทีที่ได้ยินเธอถามเรื่องที่เอลินถูกผู้ชายที่เป็นแฟนทำร้ายความรู้สึก
"เอลินมันโชคดีนะที่เวลามันโดนผู้ชายที่มันรักทำร้ายยจิตใจมันนยังมีพี่ชายหรือมีใครๆมาคอยปกป้อง ผิดกับฉันที่เมื่อหลายปีก่อนฉันเจ็บปวดหัวใจพังยับเยินที่ถูกผู้ชายใจร้ายคนหนึ่งที่ขึ้นชื่อว่า แฟน ทำร้ายจิตใจเห็นความรักของฉันเป็นเกมพนันสนุกๆอย่างเลือดเย็นโดยที่ฉันไม่มีใครมาห่วงใยความรู้สึกเลย"
ผมถึงกับยืนสตั้นยืนตัวแข็งมองหน้าแพทตี้อย่างหน่วงๆในใจแววตาคำพูดทุกอย่างที่ออกมาจากแพทตี้ตอนที่พูดกับผมมันทำให้ผมสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดที่เธอได้รับ แล้วตอนนี้ผมก็เจ็บปวดกับการกระทำครั้งนั้นเหมือนกัน
"จืด...คือเฮีย"
ผมกำลังยื่นมือไปจับมือแพทตี้พร้อมกับพูดกับเธอแต่เธอก็ถอยหลังออกห่างจากผมพอที่จะไม่ให้ผมถูกตัวเธอ
"ช่างเถอะ! คุณอย่าสนใจเรื่องของฉันเลยฉันแค่ยกเรื่องนี้มาพูดให้คุณได้คิดเท่านั้นเองฉันรู้ว่าเอลินเจ็บปวดกับการกระทำของนิกกี้และฉันก็รู้ว่านิกกี้มันรักเอลินมากเพียงแต่มันแค่ไม่รู้ใจตัวเองแค่นั้นแต่ตอนนี้ทุกอย่างมันพิสูจน์ให้เห็นแล้วว่านิกกี้มันรู้สึกผิดและมันกำลังจะแก้ไขสิ่งที่มันผิดพลาดกับเอลินฉันอยู่กับพวกมันสองคนมาตลอดฉันรู้ดีว่าเพื่อนฉันทั้งสองคนมันต่างก็รักกันมากทั้งคู่ ไม่มีใครรักใครอยู่ฝ่ายเดียว! ที่ฉันเรียกคุณมาคุยฉันแค่อยากให้คุณให้โอกาสนิกกี้ได้ปรับความเข้าใจกับเอลินก็เท่านั้น"
แล้วแพทตี้ก็บอกกับผมยืดยาวเรื่องของสองคนนั้นเธอขอให้ผมให้โอกาสไอ้หมอนั่นแต่แล้วทำไมเธอไม่ให้โอกาสผมได้แก้ตัวกับเธอบ้างวะ
"แล้วทำไมจืดไม่ให้โอกาสเฮียได้แก้ตัวบ้างละ"
คิดแบบนี้แล้วผมก็ถามเธอไปทันทีด้วยน้ำเสียงและแววตาเชิงขอโอกาสแพทตี้มองหน้าผมด้วยสายตาที่ว่างเปล่าเมื่อที่ได้ยินสิ่งที่ผมพูดออกไปมันทำให้ผมรู้สึกหน่วงๆขึ้นมาในใจก่อนที่เธอจะถอนหายใจแล้วพูดบางอย่างกับผม
"ขอโทษนะ คุณขอโอกาสผิดคนแล้วล่ะฉันไม่ใช่ผู้หญิงน่าโง่คนนั้นที่คุณหลอกยัยจืดคนนั้นมันได้ตายไปเมื่อ4ปีที่แล้วและอีกอย่างขอความกรุณาอย่าเรียกฉันแบบนี้อีกถ้าจะให้ดีเราไม่ควรจะพบเจอกัน แต่ช่วงนี้มันคงเลี่ยงไม่ได้เพราะเพื่อนรักฉันที่เป็นน้องสาวคุณกำลังนอนป่วยอยู่ที่นี่แต่หลังจากที่เอลินหายเป็นปกติฉันกับคุณก็ไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องมารู้จักกันหวังว่าฉันคงจะไม่ได้เห็นหน้าคุณอีกนะฉันขอเวลาคุณมาคุยแค่นี้แหละ..ขอตัวนะ"
ผมยืนฟังแพทตี้พูดทุกอย่างจนจบจนตอนนี้เธอเดินออกไปจากตรงที่ผมยืนคุยกับเธอแล้วแต่ผมได้แต่ยืนมองเธอเดินไปยังที่เพื่อนๆเธออยู่ด้วยความรู้สึกมากมายเธอคงเกลียดผมมากจริงๆ
- ผู้เขียน
