หยุดหัวใจนายตัวร้าย

ตอนที่ 2

"เชี้ยยย"

"จะ...จืด"

เสียงพี่บิ๊กเอ็มกับเขาดังขึ้นมาพร้อมๆกันที่เห็นฉันส่วนพี่ไลลาเธอก็มีหน้าตกใจไม่น้อยที่เห็นแต่ก็ยังมีแววตาที่เยาะเย้ยซ่อนอยู่

"นานพอที่จะได้ยินทุกอย่างหมดแล้ว"

ฉันยืนปาดน้ำตาแล้วตอบคำถามพี่อิทธิ์

"คะ...คือน้องแพท พะ...พี่ขอ..."

"พี่บิ๊กเอ็มไม่ต้องขอโทษแพทหรอกค่ะถ้าจะโทษก็ต้องโทษความโง่ของแพทเองที่โง่จนตกเป็นเหยื่อเกมพนันนี้ของคนฉลาดอย่างพวกพี่"

ฉันตอบกลับพี่บิ๊กเอ็มไปก่อนที่เขาจะพูดจบประโยคจะขอโทษฉันงั้นเหรอ..หึ!!ตอนทำๆไมไม่คิด

"จืด..ฟังเฮียก่อนนะ"

"อย่ามาแตะตัวฉัน"

ฉันเบี่ยงตัวหลบจากมือเขาทันทีที่เขาก้าวเข้ามาจะคว้ามือฉันให้ฟังสิ่งที่เขาจะพูด

"จืด"

เขาเรียกฉันด้วยเสียงที่แผ่วเบา ‘จืด’ คือคำที่เขาเรียกแทนตัวฉันระหว่างที่เราคบกันส่วนฉันเขาให้ฉันเรียกเขาว่าเฮียแต่นับจากนี้ไปมันจะไม่มีอีกแล้ว

"อย่าเรียกฉันแบบนี้เพราะนับจากวินาทีนี้ไปจะไม่มียัยจืดน่าโง่คนนี้อยู่ให้คนใตร้ายอย่างนายล้อเล่นกับหัวใจอีก"

ฉันบอกกับเขาพร้อมมองเขาด้วยสายตาที่เจ็บปวด

"จืดเฮียไม่ได้ตะ..."

"จะบอกว่าไม่ได้ตั้งใจงั้นเหรอ แล้วไงล่ะ นายไม่ได้ตั้งใจแต่ความรู้สึกฉันหัวใจของฉันมันพังไปหมดแล้วเพราะเกมพนันบ้าบอนี้ของพวกนายแล้วที่เรียกฉันมาหาที่นี่วันนี้จะเรียกฉันมาบอกเลิกไม่ใช่เหรอ บอกสิ!! บอกมาเลยฉันยืนอยู่ตรงนี้แล้วไงบอกสิ!!"

ฉันไม่รอให้เขาพูดจบประโยคคงจะบอกว่าไม่ได้ตั้งใจสินะ..เห็นแก่ตัว!! ฉันชิงบอกความรู้สึกทั้งหมดของฉันให้เขาฟังอย่างโมโหฉันมองเขาด้วยสายตาที่เจ็บปวดและโกรธแค้นจนเขาและเพื่อนเขาต่างทำหน้าตกใจที่เห็นฉันในโหมดนี้

"ฟังกันก่อนเฮียขอนะคุยกันดีๆจบกันดีๆ"

"สารเลวจบกันดีๆงั้นเหรอ ได้ นายไม่บอกใช่ไหมไม่บอกงั้นฉันบอกเองนับจากนี้ไปฉันกับนายจบกันแค่นี้จบทุกอย่างไม่ต้องเป็นคนรัก เป็นพี่น้อง เป็นเพื่อน หรือแม้แต่คนรู้จักชาตินี้ขออย่าได้เจอกันอีกเลย"

หมับ!!

"เดี๋ยวก่อ..."

เพี้ยะ

เสียงฝ่ามือฉันกระทบลงบนหน้าของผู้ชายใจร้ายคนนี้อย่างแรงทันทีที่เขาคว้าแขนอีกข้างฉันไว้ให้หยุดเดินหลังจากที่ฉันพูดจบแล้วกำลังจะหันหลังเดินออกจากที่ตรงนี้

"เชี้ยยย"

"นี่เธอ!!"

เสียงเพื่อนๆและแฟนผมดังขึ้นเมื่อเห็นแพทตี้ตบหน้าผมส่วนผมได้แต่ยืนมองเธอนิ่งๆไม่พูดอะไรด้วยสายตาที่กำลังขอร้องอ้อนวอนไม่ให้เธอเดินหนีไป

"อย่าเอามือสกปรกมาถูกตัวฉันไปตายซะ"

แล้วสุดท้ายใจผมก็กระตุกขึ้นมาเมื่อแพทตี้สะบัดตัวออกห่างจากการเหนี่ยวรั้งของผมแล้ววิ่งออกไป

"แอล!! จะทำอะไรอย่าบอกนะว่าจะตามมันไป"

ผมต้องหยุดชะงักอีกครั้งเมื่อไลลาคว้าแขนผมไว้ในขณะที่ผมจะวิ่งตามแพทตี้ไปผมก็ไม่รู้ว่าทำไมผมต้องอยากตามเธอไปด้วยทั้งๆที่ผมนัดเธอเพื่อมาบอกเลิกแท้ๆ

แต่พอเห็นน้ำตา พอได้ยินคำพูดทุกอย่างของแพทตี้มันทำให้ผมอยากรั้งเธอไว้แต่ในตอนนั้นไลลาคือแฟนผม ๆ ควรที่จะแคร์ความรู้สึกเธอผมเลยปล่อยให้แพทตี้วิ่งหายออกไปจนลับตา

หลังจากนั้นผมก็ไม่เคยได้เจอเธออีกเลยผมรู้แค่เพียงว่าเธอได้ลาออกไปแล้วและไม่มีใครรู้ด้วยว่าเธอไปไหน ผมเริ่มรู้สึกตัวว่าหลังจากที่เธอหายไปไม่นานในหัวผมก็คิดถึงใบหน้าเล็กเรียว ขาวๆ จืดๆ ของเธอ คิดถึงเสียงหัวเราะ รอยยิ้ม ความไร้เดียงสาของเธอ

คิดถึงทุกอย่างที่เป็นเธอผมเริ่มเหม่อลอยไม่ค่อยสนใจไลลาแฟนผมในตอนนั้นจนเธอทนไม่ไหวกับความเย็นชาที่ผมมีต่อเธอเลยเลิกกับผมในที่สุดแต่เชื่อไหมการที่ไลลาบอกเลิกกับผมมันยังไม่ทำให้ผมเสียใจรู้สึกแย่เท่ากับการที่แพทตี้หายออกไปจากชีวิตผมเลยบางทีผมอาจจะรู้สึกดีรู้สึกพิเศษกับแพทตี้ไปแล้วก็ได้

แต่ถามว่าผมรักเธอไหมผมก็ตอบไม่ได้แต่เธอทำให้ผมคิดถึงตลอดเวลาที่หายไปเท่านั้นเองสุดท้ายโชคชะตาก็ไม่ใจร้ายกับคนสารเลวอย่างผมเกินไป

หลังจากที่แพทตี้หายไปเป็นปีผมก็ได้เจอเธออีกครั้งในสองปีต่อมาตอนนั้นผมเรียนจบแล้วและกำลังจะเข้าไปบริหารงานแทนป๊าในบริษัทยัยเอลินน้องสาวตัวแสบของผมที่กำลังเข้ามหลัยปีหนึ่งได้พาเพื่อนสนิทคนหนึ่งมาช่วยขนของที่บ้านเพราะเอลินกำลังจะย้ายไปอยู่คอนโดยัยเอลินพาเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้าบ้านมาพอดีกับช่วงที่ผมกำลังเดินลงบันใดมาเพื่อจะออกไปข้างนอกแวบแรกที่ผมเห็นผมรู้ทันทีว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใครเธอเองก็ตกใจไม่น้อยเหมือนกันที่เจอผมที่นี่

"อ้าว!! เฮียจะไปไหนอ่ะ"

เสียงยัยเอลินทักผมเมื่อเห็นผมเดินลงมาแต่ผู้หญิงที่เดินมาพร้อมกับเอลินหันหน้าไปทางอื่นไม่ยอมมองหน้าผมด้วยซ้ำ

"ไปธุระกับไอ้อิทธิ์แล้วนั่น..."

“อ่อ!! ลืมแนะนำนี่แพทตี้เพื่อนสาวคนสวยคนสนิทของเขาเอง แพทตี้นี่เฮียแอลพี่ชายกู"

ผมบอกเอลินพร้อมกับมองคนที่มาด้วยแล้วถามออกไปเชิงอยากรู้ว่าพาใครมายัยเอลินก็รีบแนะนำแพทตี้กับผมให้รู้จักกัน

"หวัดดีครับน้องแพทตี้เราเคย.."

"สวัสดีค่ะ เอลินแกรีบขนของไม่ใช่เหรอรีบไปสิปะ"

พอผมเอ่ยปากทักทายเธอแล้วกำลังจะถามว่าเคยรู้จักกันไหมผมอยากรู้ว่าเธอจะมีอาการยังไงเมื่อผมถามแต่ยังไม่ทันที่ผมจะถามจบเธอก็ตัดบทแล้วรีบชิ่งไปก่อนหน้าจับมาฟัดชะมัดเลยไม่เจอกันนานยัยจืดของผมสวยน่ารักขึ้นมากเลย

ผมรู้กับเอลินว่าเธอคือเพื่อนที่เรียนด้วยกันเป็นเพื่อนสาวคนสนิทของเอลินผมเลยรู้ว่าที่เธอหายไปเธอคงดรอปเรียนแล้วพึ่งจะกลับมาเรียนใหม่อีกรอบที่มหาลัยเดียวกันกับเอลิน

เธอเปลี่ยนที่เรียนเปลี่ยนสาขาที่เรียนใหม่หมดคงอยากจะหนีผมจริงๆเพราะตั้งแต่วันที่เจอกันที่บ้านผมวันนั้นเธอก็ไม่ยอมมาที่บ้านอีกเลยผมก็ไม่กล้าถามอะไรยัยเอลินมากนักกลัวยัยแสบจะรู้ความจริงเพราะถ้ารู้ยัยแสบไม่ยอมให้ผมเข้าใกล้เพื่อนรักมันแน่นอน

ผมเลยต้องคอยสืบเองแต่ก็ไม่เคยเจอแล้วมันเป็นช่วงที่ผมเข้ามารับตำแหน่งใหม่ด้วยเลยไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่นนอกจากเรื่องงานจนมาถึงวันนี้นี่แหละที่ผมได้เจอเธออีกครั้ง