ตอนที่ 6
1377 คำ
"ยิ้มเชี้ยไรของมึงเนี่ยกูเห็นั่งยิ้มแบบนี้นานแล้วนะ"
เสียงไอ้บิ๊กเอ็มถามผมขึ้นมามันคงเห็นว่าผมนั่งยิ้มอยู่นานก็คนมันอารมณ์ดีมันก็ต้องยิ้มเป็นธรรมดาสิใช่ไหมตอนนี้ผมมาไดร์ฟกอล์ฟกับไอ้บิ๊กเอ็มแล้วก็ไอ้อิทธิ์ที่สนามกอล์ฟของพ่อไอ้บิ๊กเอ็มครับ
"มีความสุขก็ต้องยิ้มเป็นธรรมดาสิวะ"
ผมยักคิ้วแล้วตอบมันไป
"อะไรที่ทำให้มึงมีความสุขได้ขนาดนี้"
แล้วไอ้อิทธิ์ที่เพิ่งไดรฟ์กอล์ฟเสร็จก็เดินตรงมายังที่นั่งก่อนจะถามผมอีกคน
"พวกมึงจำน้องแพทได้ไหม"
"แพทไหนวะ"
ป๊าบ!!
"ไอ้เชี้ยอิทธิ์ตบหัวกูทำไมเนี่ย"
พอไอ้บิ๊กเอ็มมันถามผมออกมาแบบนี้ก็โดนฝ่ามือไอ้อิทธฺ์กระแทกหัวทันที
"ยังมีน่ามาถามว่าแพทไหน มันก็มีแพทเดียวไหมวะที่ทำให้ไอ้ห่าแอลมันพร่ำเพ้อหาเขามาตลอดอ่ะ ทำเลวใส่เขาแล้วเสือกจำไม่ได้อีกนะมึง"
"ไอ้เวร! ด่ากูซะกูสำนึกผิดไม่ทันเลย กูจำได้แล้วถ้าเป็นน้องแพทคนนั้นอ่ะใครมันจะไปลืมวะตราบาปแม่งติดหน้ากูมาเป็นปีๆละ แล้วยังไงไอ้แอลเจอน้องได้ไงวะ"
"โลกแม่งกลมว่ะ แพทเรียนที่เดียวกับน้องกูและเป็นเพื่อนสนิทน้องกูด้วย"
"เชี้ย! จริงปะเนี้ย โลกกลมสัส ว่าแต่น้องมึงตอนนี้อยู่ปีสามไม่ใช่เหรอมาเรียนด้วยกันกับน้องแพทได้ไงว่ะถ้านับจริงๆตอนนี้น้องแพทก็น่าจะเรียนจบแล้ว"
"หลังจากเกิดเรื่องวันนั้นน้องคงดรอปเรียนว่ะน่าจะพึ่งกลับมาเรียน"
ผมตอบไอ้อิทธิ์ออกไปหลังจากที่มันถามเรื่องเรียนของแพท
"เจอแล้วทีนี้มึงเอาไงต่อวะ"
"กู...กำลังตามง้อน้องมันอยู่"
"เอาจริงดิ"
พอผมบอกพวกมันแบบนั้นไอ้บิ๊กเอ็มถึงกับถามออกมาอย่างตกใจผมก็พยักหน้าใส่มันไปครับให้มันรับรู้ว่าที่ผมพูดผมจะทำแบบนั้นจริงๆ
"น้องเขาจะยอมให้มึงง้อเหรอ เขาไม่เกลียดมึงเข้าไส้ไปแล้วเหรอวะ"
และผมก็ต้องมาสะดุดที่คำถามของไอ้อิทธิ์อีกครั้งพร้อมกับคิดถึงคำพุด สีหน้า แววตาต่างๆของแพทที่ส่งมาให้ผมตอนที่เจอกันน้องมันก็เกลียดผมจริงๆนั่นแหละ
"ก็คงยากว่ะแต่กูก็จะพยายามทำให้ได้กูอยากเริ่มต้นใหม่กับน้องมันจริงๆ"
ผมบอกไอ้อิทธิ์ด้วยสายตาที่จริงจังและผมก็คิดอย่างที่ผมพูดจริงๆนั้นแหละครับ
"เริ่มต้นไหมในฐานะอะไรวะ คนรู้จัก พี่ชายเพื่อน หรือ คนรัก"
"ถ้าให้ตอบจริงๆกูก็อยากเป็นคนรักแหละแต่ตอนนี้แค่น้องมันยอมคุยกับกูดีๆอย่างคนรู้จักกันกูก็พอใจแล้วขอแค่ได้คุยแค่ให้กูได้ไถ่โทษกับสิ่งที่กูเคยทำหลังจากนั้นกุก็จะจีบน้องใหม่"
"แล้วเรื่องสาวๆที่มึงควงไม่ซ้ำหน้าล่ะคาสโนวาตัวพ่ออย่างคุณแอลจะถอดเขี้ยวถอดเล็บได้เหรอวะ กูว่าถ้าแพทมันรู้ว่ามึงเป็นแบบนี้น้องมันคงไม่เล่นด้วยอีกอย่างเรื่องที่มึงทำไว้กับน้องเขาก็ยากเกินจะให้อภัย"
ไอ้บิ๊กเอ็มถามผมถึงเรื่องสาวๆทั้งหลายที่ผมควงอยู่ ก็จริงอย่างที่มันพูดถ้าผมอยากจะให้แพทตี้ยอมกลับมาผมคงต้องหยุดนิสัยแบบนี้ให้ได้ก่อนแต่ไอ้ห่าบิ๊กเอ็มมันยังหน้าด้านมาว่าผมเรื่องที่อดีตเคยทำเลวๆกับแพทอีกทั้งๆที่มันนั่นแหละตัวดีคิดเกมพนันบ้าบอนั้น
"ไอ้สัสเรื่องเลวๆที่กูทำก็เพราะความคิดเลวๆของเพื่อนเชี้ยอย่างมึงไม่ใช่ไงไอ้เวร"
"เออว่ะ!! เรื่องนี้กูก็มีส่วนผิดแต่กูแค่ท้ามึงปะถ้ามึงไม่เลวจริงมึงไม่รับคำท้ากูก็ได้ไหมเอาเป็นว่าเพื่อเป็นการไถ่โทษกูจะคอยให้กำลังใจมึงง้อน้องแพทก็แล้วกันนะ"
ดูมันเถอะครับขนาดผมว่ามันขนาดนี้มันยังไม่ยอมรับว่ามันผิดจริงๆเลย
"กูจะเลิกยุ่งกับทุกคน"
ผมพูดประโยคนี้ออกมาอย่างจริงจัง
"มึงทำได้.."
ไอ้อิทธิ์เลิกคิ้วถามผมเหมือนมันไม่ค่อยแน่ใจในตัวผมเท่าไหร่
"เออ!! กูจะทำ มึงสองตัวรอดูกูก็แล้วกัน"
คุยกับไอ้สองตัวนี่อย่าได้หาได้คำดีๆเป็นกำลังใจเลยครับแต่ละตัวไม่ให้กำลังใจไม่พอ รอซ้ำเติมอีกต่างหากไม่อยากคุยกับพวกแม่งแล้วหาวิธีง้อว่าที่แฟนดีกว่า ว่าแล้วก็คิดถึงแพทตี้ขึ้มาซะงั้นไลน์ไปทักทายสักหน่อยดีกว่าน้องยอมให้ผมแอดไลน์แล้วนะครับคงกลัวผมปล่อยรูปที่จุณบกันแหละ
App Line
[หนู..ทำไรอยู่คะ]
[เลิกเรียนกี่โมง]
[อ่านแล้วทำไมไม่ตอบ]
[แน่ใจนะว่าจะไม่ตอบเฮียจริงๆอ่ะ]
[งั้นก็เอารูปนี้ไปโพสดีกว่าเนอะ]
[sent to photo] (แอลส่งรูปที่จุ๊บกัน)
Patty "ตอบแล้วอย่าโพสนะ"
Patty "เรียนอยู่เลิก 5 โมง"
Patty "ตอบแล้วพอใจยัง"
[เฮียไปรอรับนะ]
Patty "ไม่ต้องฉันเอารถมา"
[ฉันเหรอ! เฮียบอกให้พูดว่าไง]
Patty "เยอะ"
[4.30 เฮียไปรอรับนะคะห้ามปฏิเสธ คิดถึงอยากเจอ]
Patty "แต่ฉันไม่อยาก"
[งั้นโพสรูปดีกว่าแท็กหนูด้วย]
Patty "อย่านะ! ก็ได้ๆแต่ไปรับที่สตูนะ น้ำอิงมาด้วยต้องไปส่งน้ำอิงก่อน"
[โอเคค่ะเจอกันนะBaby]
-------------จบการสนทนาไลน์----------------
Babyบ้าบออะไรฉันอยากจะปาโทรศัพท์ทิ้งจริงๆเลยโมโหๆแต่ทำอะไรก้ไม่ได้เมื่อพี่แอลมันมีรูปนั้นมาคอยแบล็คเมลล์แบบนี้สาบานได้เลยถ้าฉันมีโอกาสได้จับมือถือเขาเมื่อไหร่ฉันจะลบทิ้งให้ไม่เหลือซากเลยคอยดู
"เป็นอะไรของมึงหน้าเหมือนไปกินรังแตนที่ไหนมา"
"เออ! เมื่อเช้าก็เหวี่ยงกูซะเป็นห่าอะไรมึงเนี้ย"
บีน่าถามฉันมันคงเห็นว่าฉันทำหน้าหงุดหงิดหลังจากที่คุยไลน์กับพี่แอลเสร็จแล้วไอ้เคนจิก็เสริมทับขึ้นมาอีกคนเพราะวันนี้มันโดนฉันเหวี่ยงตั้งแต่ตอนที่มาเรียนชั่วโมงแรกละ
ก็คนมันหงุดหงิดให้ทำไงเห็นอะไรก็ขวางหูขวางตาไปหมดเพราะอีตาพี่แอลคนเดียวเลยแล้วไม่รู้จะอะไรกับฉันนักหนายิ่งหนีก็ยิ่งเจอ...เฮ้อ!
"พวกกูสามคนแม่งทำตัวไม่ถูกละสองตัวนี้ก็แม่งไม่เข้าใจกันมึงก็ดันมาอารมณ์เสียอะไรก็ไม่รู้คนหล่อเซ็งเลย"
เคนจิพูดขึ้นมาอีกรอบสองตัวที่มันพูดถึงก็นิกกี้กับเอลินแหละสองคนนั่นก็ยังไม่เข้าใจกันสักทีฉันก็แอบสงสารนิกกี้มันเหมือนกันนะที่เอลินจำมันไม่ได้
"งั้นวันนี้เลิกเรียนแล้วแยกย้ายเหอะกูว่าสถานการณ์แบบนี้คงไปไหนไม่สนุกแล้ว"
บีน่าพูดขึ้นมาอีกรอบก็ตอนแรกวันนี้พวกเรานัดกันว่าจะไปนั่งชิลๆหลังเลิกเรียนเพื่อทบทวนความทรงจำให้เอลินสักหน่อยแต่เหตุการณ์ไม่ปกติแบบนี้คงต้องยกเลิกแต่ก็ดีฉันจะได้ไม่ต้องโกหกพวกนี้ว่าไปไหนเพราะเย็นนี้อีตาพี่แอลดันมานัดเจอฉัน
"กูก็ว่างั้น แล้วมึงละเอาไง"
"ดีล"
“งั้นก็แยกย้าย"
เคนจิเห็นด้วยกับบีน่าก่อนที่มันจะหันไปถามธามแล้วก็ตามคาดธามก็เห็นด้วยเช่นกันฉันเลยจัดการแยกย้ายกันกลับ
- ผู้เขียน
