7
799 คำ
ทันทีที่เห็นน้องสาวเดินไปกับไอโกะ ไดอิจิก็รีบเดินตรงไปหาคู่อริ แล้วต่อว่าอีกฝ่ายทันที “มึงมาทำห่าอะไรที่บ้านกู”
“แหม...พูดกับน้องเขยไม่เพราะเลยนะพี่ชิโร่” หิรัญหัวเราะออกมาอย่างขบขัน ‘หึ! ถ้าพ่นไฟได้ ไอ้บ้านี่คงทำไปแล้วแน่ๆ’
“ไอ้รัญ! มึงรีบไสหัวกลับไปก่อนที่กูจะเอาปืนมายิงมึงทิ้ง” ไดอิจิบอกอย่างรู้สึกโกรธที่อีกฝ่ายดูจะไม่สะทกสะท้านใดๆ กับคำพูดของตน ‘หนังหน้าหรือหนังส้นตีนวะ ด้านฉิบหาย!’
“เฮ้อ...หน้าตาก็ดี ทำไมถึงไร้มารยาทนักวะ” หิรัญบอกพลางหันไปส่งยิ้มให้กับแขกในงานที่กำลังพากันมองมายังตนกับอีกฝ่ายอย่างสนใจ ประหนึ่งรอลุ้นว่าจะมีการชกนอกรอบเกิดขึ้นหรือเปล่า?
“ก็แค่กับมึงเท่านั้นแหละ” ไดอิจิกัดฟันบอกเสียงเบาลง กลัวการสนทนาที่ถึงพริกถึงขิงจะหลุดไปเข้าหูคนอื่น แล้วพรุ่งนี้เช้าจะกลายเป็นข่าวดังบนหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์
“โอเค อย่าลืมบอกยูกิให้เตรียมตัวไปอยู่กับกูล่ะ”
“ฝันไปเถอะ มึงนั่นแหละต้องเตรียมเซ็นขายหุ้นคืนให้กู” ไดอิจิถลึงตาใส่ ภายในใจร้อนรุ่มราวกับลาวาเดือดๆ ที่ใกล้จะระเบิดออกมา
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง คำไหนคำนั้น ไปก่อนนะพี่เมีย” หิรัญฉีกยิ้มให้อย่างยั่วโมโห
“ไอ้...” ไอดิจิอยากจะเดินตรงเข้าไปกระชากคอเสื้อของอีกฝ่าย แล้วต่อยเข้าที่เบ้าหน้าหล่อๆ ให้ยับเยินกันไปข้างหนึ่ง แต่คนสนิทก็รั้งแขนเอาไว้ ซะก่อน
“อย่าครับบอส” คมสันเอ่ยห้ามด้วยสีหน้าตื่นๆ กลัวว่าผู้เป็นนายจะฟิวส์ขาดขึ้นมากลางงานเลี้ยงฉลอง
“ฝากดูแลพี่เขยฉันด้วยนะคม” หิรัญฉีกยิ้มก่อนจะเดินจากไป
“ไอ้เชี่ยนี่แม่งกวนตีนสุดๆ” ไดอิจิสบถออกมาอย่างอารมณ์เสีย ที่ถูกคู่อริบุกมาหยามถึงถิ่น
“ใช่ครับ” คมสันขานรับพร้อมกับกลั้นขำจนตัวสั่นที่นานๆ ครั้งจะได้เห็นผู้เป็นนายน็อตหลุด สบถคำหยาบออกมาไม่ขาดสาย ทั้งที่ปกติแล้วออกจะเป็นผู้ชายที่สุภาพและนิ่งขรึม
ด้านอาซามิ...ที่เดินตามเพื่อนสาวเข้ามาในบ้าน ก็ถูกอีกฝ่ายยิงคำถามใส่ไม่หยุด
“เธอเคยเจอกับเสี่ยหิรัญมาก่อนไหมยูกิ” ไอโกะจ้องมองคนที่หน้าแดงก่ำราวกับลูกตำลึงสุกอย่างจับสังเกต
“อืม...ไม่นะ เราเพิ่งจะเจอเขาเมื่อกี้แหละ มีอะไรหรือเปล่า?”
“มีสิ! ก็เสี่ยหิรัญน่ะเจ้าชู้ตัวพ่อ ควงดารา-นางแบบผลัดเปลี่ยนกันบ่อยยิ่งกว่าเสื้อผ้าที่สวมใส่ซะอีก”
“เราทำความรู้จักกับเขาในฐานะที่เขาเป็นเพื่อนของพี่ชิโร่เท่านั้น”
“เขาเป็นคู่แข่งทางธุรกิจของคุณชิโร่ต่างหาก ไม่ใช่เพื่อนอย่างที่เธอเข้าใจหรอกยูกิ” ไอโกะเอ่ยแก้ทันใด
“อะไรนะ?” อาซามิถามอย่างตกใจ ที่รู้ว่าอีกฝ่ายคือคู่แข่งทางการค้าของพี่ชาย
“นี่เธอต้องหัดตามอ่านข่าวสารของเมืองไทยบ้างนะยูกิ เพราะมันจะเปิดโลกและมุมมองของเธอขึ้นอีกเยอะ”
“โอเค! ว่าแต่ไอโกะใส่ชุดนี้แล้วดูสวยจัง” อาซามิเปลี่ยนเรื่องคุยพร้อมกับมองสำรวจเพื่อนสาว ที่วันนี้ดูจะสวยเป็นพิเศษ
“ชิ! ไม่ต้องมาชมเลย” ไอโกะมองค้อนอย่างรู้สึกเขินๆ
“ถึงว่า...ทำไมพี่ชิโร่ใช้ให้เข้ามาดูของข้างในบ่อยๆ” อาซามิเอ่ยแซวอย่างอดไม่ได้
“บ้า! ไปช่วยงานนมอ่อนดีกว่า” คนที่ได้ชุดสวยๆ จากห้องเสื้อของ แบรนด์ดังไปสิบกว่าชุดจากเจ้าชายผู้เย็นชา เตรียมจะเดินหนี
“เดี๋ยวสิไอโกะ! ผู้ชายบางคนน่ะก็ทำเป็นปากร้ายใส่คนที่ตัวเองชอบนะ เพราะอะไรรู้ไหม?” อาซามิรีบรั้งแขนของเพื่อนสาวเอาไว้
“ไม่ต้องบอก เราไม่อยากรู้” คนที่เขินจนหน้าแดงก่ำ รีบดึงมือออก แล้วเดินหนีไปอย่างรวดเร็ว
อาซามิหัวเราะตามอย่างขำๆ ก่อนจะแอบล้วงกล่องใส่ของขวัญใบเล็กขึ้นมาแกะออกดู ปรากฏว่าข้างในเป็นกล่องกำมะหยี่สีครีม เธอจึงรีบเปิดดูของที่อยู่ด้านในทันที
“ขะ...เขาให้แหวนเพชรเม็ดใหญ่กับเราทำไมเนี่ย?” เธอจ้องมองแหวนเพชรเม็ดงามอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาว่าชายหนุ่มที่หล่อเหลาดุจเจ้าชายกรีก จะให้ของมีค่าขนาดนี้กับเธอ ซึ่งไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
- ผู้เขียน
