ตึ่งตึงตึ้ง~ ตึ่งตึงตึ้ง~
ทันทีที่เปิดประตูรถฉันก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดัง รีบก้าวเข้ามาข้างล่างแล้วเอื้อมมือไปหยิบมือถือที่ถูกทิ้งเอาไว้ที่เบาะหน้ามากดรับสาย แปลกใจนิดหน่อยที่เห็นสายไม่ได้รับเกือบๆ สิบสายได้ แต่ไม่ได้เปิดดูว่าใครโทรมาบ้างเพราะรีบรับสายนี้ก่อน
“ฮะโหล” ฉันทักทายปลายสายไปแบบเหนื่อยอ่อน หลังจากหาเสื้อผ้าที่พอจะใส่ได้ของแฟรงก์เพื่ออำพรางร่างที่บอบช้ำไปด้วยรอยนิ้วมือและปากของหมอนั่นมาที่รถ
ได้ยินไม่ผิดหรอก ฉันสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโคร่งของแฟรงก์ที่หากมองผิวเผินแล้วก็จะเหมือนเดรสตัวยาวดีๆ นี่เอง
ที่ฉันไม่ใส่เสื้อผ้าของหวายตามที่หมอนั่นสั่งก็เพราะไม่อยากเข้าไปวุ่นวายในห้องของยัยนั่นอีก ที่สำคัญฉันไม่อยากสวมชุดของเธอให้แสลงใจเล่น สู้เอาเสื้อแฟรงก์มาใส่เสร็จแล้วจะเอาไปปาทิ้งหรือเหยียบขยี้ยังไงก็ได้ สะใจด้วย
(เบส! ทำอะไรอยู่ ฉันโทรหาเธอเป็นสิบสายแล้วนะทำไมไม่รับโทรศัพท์)
นี่มั
