แฟรงก์บดขยี้ริมฝีปากของฉันอย่างไร้ความปรานีราวกับจะฉีกกระชากวิญญาณฉันให้แหลกเป็นชิ้นๆ ฉันทั้งทุบ ข่วน จิก ทึ้งเสื้อกับหน้าอกเขาจนยับยู่ยี่พยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการอันเลวร้ายนี่แต่ไม่ว่าจะออกแรงไปแค่ไหนก็ดูเหมือนว่าหมอนั่นจะไม่สะทกสะท้านเลย ตรงกันข้ามยิ่งฉันขัดขืนมากเท่าไหร่ความรุนแรงที่ได้รับกลับคืนมาจากเรียวปากคู่นั้นก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น ก่อนที่ฉันจะหมดแรงและหมดลมหายใจแฟรงก์ก็ถอนริมฝีปากออกไป
ฉันทรุดฮวบลงกับพื้น น้ำตาไหลพราก รู้สึกปวดระบมไปหมดทั้งปาก ฉันไม่กล้าคิดเลยว่ามันจะบวมเจ่อขนาดไหน
“ถึงกลับหมดแรงเลยหรือไง” แฟรงก์กระตุกเรียวปากอย่างพอใจที่เห็นฉันหมดสภาพแบบนี้ เขายืนกอดอกมองลงมาที่ฉันด้วยแววตาเลือดเย็น
“ฉันชักสงสัยแล้วสิว่าคืนนั้นฉันกับเธอไม่ได้มีอะไรกันจริงๆ บอกอะไรให้เอาไหม?” หมอนั่นย่อตัวลงมา ใบหน้าอยู่ในระดับเดียวกับฉัน เขาเอื้อมมือมาบีบคางฉันแน่นเพื่อให้หันไปมองสบตา
“เธอ
