ปวดหัวชะมัด
ผมยกมือขึ้นกุมขมับอย่างมึนๆ ขณะพยายามเปิดเปลือกตาหนักๆ ขึ้นอย่างลำบาก สายตาพร่าเลือนค่อยๆ ปรับสภาพแล้วกวาดมองไปรอบห้องด้วยความงุนงงกว่าเดิมซะอีก ที่นี่ที่ไหน... ไม่ใช่ห้องผมหนิ
“เฮ้ย!” แล้วผมก็ต้องอุทานออกมาเสียงหลง เมื่อสายตาปะทะเข้ากับเนินอกขาวจั๊วะแสบตาของเจ้าของใบหน้าเรียวมน แพรขนตายาวหนายังปิดสนิท สมองที่กำลังแฮงก์กลับแฮงก์หนักกว่าเดิมอีกหลายเท่า ผมค่อยๆ ยกผ้าห่มขึ้นดูสภาพตัวเองอย่างหวาดหวั่น ก่อนจะใจหายวูบเมื่อพบว่าตัวล่อนจ้อนไม่ใส่อะไรเลย และเบส... ก็คงไม่ต่างกัน
ไม่!!! ไม่ใช่... ผมรีบห้ามตัวเองไม่ให้คิดไปไกล เป็นไปไม่ได้ ผมไม่เคยเมาขนาดไม่รู้สึกตัวว่าทำอะไรกับใครลงไป โดยเฉพาะกับผู้หญิง แต่นี่ผมกลับไม่มีความทรงจำกับเรือนร่างเปล่าเปลือยใต้ผ้าห่มนั่นเลยสักนิด ไม่มีเลย... ผมมองผิวเนื้อที่เลยผ้าห่มขึ้นมาของเบสด้วยแววตาครุ่นคิด รู้ไหมว่าต่อให้พยายามเค้นสมองสักเท่าไหร่ก็ไม
