ของเล่นพ่อเลี้ยงเถื่อน

เป็นทาสให้คนไร้หัวใจ

ด้วยความอ่อนเพลียจากการเดินทางไกลมากกว่าร้อยกิโลเมตร ทำให้เธอเผลอหลับใหลไปโดยไม่รู้ตัว...

เอื้องอรุณสะดุ้งตื่นขึ้นมาในช่วงดึกสงัดที่หนาวเหน็บ จากเสียงเห่าของสุนัขที่ฟังดูเหมือนการเห่าต้อนรับเสียมากกว่าจะเห่าไล่

“ใครมา?”

เธอได้ยินเสียงการพูดคุยของมนุษย์ เขากำลังทักทายสุนัขสองตัวอย่างรักใคร่

“หรือว่าพวกนั้นกลับมา”

เธอพลิกกายมองไฟสีเหลืองในตะเกียงด้วยความรู้สึกหดหู่และเศร้าใจกับโชคชะตาร้ายของตัวเอง เมื่อคืนก่อน เธอยังนอนอยู่ในห้องนอนของตัวเอง ถึงแม้จะเป็นห้องเล็ก ๆ ในบ้านของมารดาก็ตาม แต่วันนี้เธอต้องมานอนอยู่ในกระท่อมไม้ไผ่ เพื่อรอการสังเวยจากชายแปลกหน้า

“เฮ้อ...ทำไมชีวิตเราถึงเหมือนผักเหมือนปลาอย่างนี้นะ” เธอกลายเป็นสินค้า กลายเป็นสิ่งของที่ใช้แทนหนี้สินไป เพียงแค่คำว่าทดแทนบุญคุณ

เสียงประตูเปิดออก...ใครบางคนก้าวเข้ามาในห้องอย่างเงียบเชียบ เงาสูงใหญ่สะท้อนอยู่ในดวงตาตื่นตระหนกของเธอ

“เอ๊ะ...” สาวสวยตกใจเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นนั่งพร้อมผ้าห่มที่หอบขึ้นปิดตัว

“คะ...คุณ”

เขายืนตระหง่านอยู่ตรงปลายเตียง สายตาคมเฉียบจ้องมองมาที่เธอนิ่ง เธอไม่ได้ยินแม้แต่เสียงลมหายใจของเขา

“คุณ...คุณ...คุณเป็นใคร”

“หึ!” เขาส่งเสียงเพียงเท่านั้น แสงไฟจากตะเกียงไม่อาจทำให้เธอเห็นรายละเอียดบนใบหน้าของเขาได้ แต่เธอก็พอจะมองเห็นเค้าโครงใบหน้าที่คมชัด และเรือนกายกำยำงดงาม

“คุณเข้ามาทำไม” เธอถามด้วยเสียงสั่นพร่า ขยับผ้าห่มที่ห่อตัวไว้แน่นขึ้นอีก สาวน้อยยังอยู่ในชุดนักเรียน ชุดเดิม เพราะที่นี่ไม่มีชุดใหม่ให้เธอเปลี่ยนเลย

“เข้ามาเช็คของน่ะ” เสียงกร้าวนั้นแฝงไว้ด้วยรอยยิ้มเยาะชัดหู เสียงนั้นทรงพลัง แหบห้าว แต่อบอุ่นอย่างประหลาด

“อยากรู้ว่าคุ้มกับค่าใช้จ่ายที่เสียไปรึเปล่า”

เขาพูดพลางขยับเท้าเข้าใกล้ปลายแคร่อีกนิด เป็นสัญญาณอันตรายที่ใกล้เข้ามา ทว่า เมื่อเขายืนอยู่ตรงจุดนี้ก็ทำให้เธอเห็นหน้าเขาชัดขึ้น

“คุณ!...คุณคือพ่อเลี้ยงมหาลักษณ์หรือคะ”

ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ เป็นหนุ่มรุ่นใหญ่อายุราว ๆสี่สิบปี ใบหน้าคร้ามเข้มดูมีอำนาจ ดวงตาคมดุดุจพญาเหยี่ยว จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางเฉียบเป็นรูปกระจับ เคราสั้นหร็อมแหร็มระบายเต็มกรามคาง

ผู้ชายคนนี้หล่อเหลาไม่เบาทีเดียว มันทำให้เธอตาค้างไปหลายอึดใจเหมือนกัน

“อยู่ที่นี่ เธอไม่มีสิทธิ์พูดหรือถามอะไรทั้งนั้นรู้มั้ย”

เขาปั้นหน้าเข้มกว่าเดิม จ้องมองเธอด้วยสายตาดูถูกแรงขึ้นอีก

“เธอสามารถพูดได้ก็เมื่อฉันถาม หรือฉันบอกให้พูดเท่านั้น...”

สาวน้อยจ้องหน้าเข้าอย่างกลัว ๆ แน่ล่ะ เธอกำลังนึกถึงข่าวลือที่เคยได้ยินมา...โหดเหี้ยม ร้ายกาจ ไร้ความเป็นคน และไร้หัวใจ!!!

“เข้าใจมั้ย!” เขาตวาดจนเธอสะดุ้ง

“ค่ะ เข้าใจค่ะ”