เป็นทาสให้คนไร้หัวใจ

528 คำ
ด้วยความอ่อนเพลียจากการเดินทางไกลมากกว่าร้อยกิโลเมตร ทำให้เธอเผลอหลับใหลไปโดยไม่รู้ตัว... เอื้องอรุณสะดุ้งตื่นขึ้นมาในช่วงดึกสงัดที่หนาวเหน็บ จากเสียงเห่าของสุนัขที่ฟังดูเหมือนการเห่าต้อนรับเสียมากกว่าจะเห่าไล่ “ใครมา?” เธอได้ยินเสียงการพูดคุยของมนุษย์ เขากำลังทักทายสุนัขสองตัวอย่างรักใคร่ “หรือว่าพวกนั้นกลับมา” เธอพลิกกายมองไฟสีเหลืองในตะเกียงด้วยความรู้สึกหดหู่และเศร้าใจกับโชคชะตาร้ายของตัวเอง เมื่อคืนก่อน เธอยังนอนอยู่ในห้องนอนของตัวเอง ถึงแม้จะเป็นห้องเล็ก ๆ ในบ้านของมารดาก็ตาม แต่วันนี้เธอต้องมานอนอยู่ในกระท่อมไม้ไผ่ เพื่อรอการสังเวยจากชายแปลกหน้า “เฮ้อ...ทำไมชีวิตเราถึงเหมือนผักเหมือนปลาอย่างนี้นะ” เธอกลายเป็นสินค้า กลายเป็นสิ่งของที่ใช้แทนหนี้สินไป เพียงแค่คำว่าทดแทนบุญคุณ เสียงประตูเปิดออก...ใครบางคนก้าวเข้ามาในห้องอย่างเงียบเชียบ เงาสูงใหญ่สะท้อนอยู่ในดวงตาตื่นตระหนกของเธอ “เอ๊ะ...” สาวสวยตกใจเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นนั่งพร้อมผ้าห่มที่หอบขึ้นปิดตัว “คะ...คุณ” เขายืนตระหง่านอยู่ตรงปลายเตียง สายตาคมเฉียบจ้องมองมาที่เธอนิ่ง เธอไม่ได้ยินแม้แต่เสียงลมหายใจของเขา “คุณ...คุณ...คุณเป็นใคร” “หึ!” เขาส่งเสียงเพียงเท่านั้น แสงไฟจากตะเกียงไม่อาจทำให้เธอเห็นรายละเอียดบนใบหน้าของเขาได้ แต่เธอก็พอจะมองเห็นเค้าโครงใบหน้าที่คมชัด และเรือนกายกำยำงดงาม “คุณเข้ามาทำไม” เธอถามด้วยเสียงสั่นพร่า ขยับผ้าห่มที่ห่อตัวไว้แน่นขึ้นอีก สาวน้อยยังอยู่ในชุดนักเรียน ชุดเดิม เพราะที่นี่ไม่มีชุดใหม่ให้เธอเปลี่ยนเลย “เข้ามาเช็คของน่ะ” เสียงกร้าวนั้นแฝงไว้ด้วยรอยยิ้มเยาะชัดหู เสียงนั้นทรงพลัง แหบห้าว แต่อบอุ่นอย่างประหลาด “อยากรู้ว่าคุ้มกับค่าใช้จ่ายที่เสียไปรึเปล่า” เขาพูดพลางขยับเท้าเข้าใกล้ปลายแคร่อีกนิด เป็นสัญญาณอันตรายที่ใกล้เข้ามา ทว่า เมื่อเขายืนอยู่ตรงจุดนี้ก็ทำให้เธอเห็นหน้าเขาชัดขึ้น “คุณ!...คุณคือพ่อเลี้ยงมหาลักษณ์หรือคะ” ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ เป็นหนุ่มรุ่นใหญ่อายุราว ๆสี่สิบปี ใบหน้าคร้ามเข้มดูมีอำนาจ ดวงตาคมดุดุจพญาเหยี่ยว จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางเฉียบเป็นรูปกระจับ เคราสั้นหร็อมแหร็มระบายเต็มกรามคาง ผู้ชายคนนี้หล่อเหลาไม่เบาทีเดียว มันทำให้เธอตาค้างไปหลายอึดใจเหมือนกัน “อยู่ที่นี่ เธอไม่มีสิทธิ์พูดหรือถามอะไรทั้งนั้นรู้มั้ย” เขาปั้นหน้าเข้มกว่าเดิม จ้องมองเธอด้วยสายตาดูถูกแรงขึ้นอีก “เธอสามารถพูดได้ก็เมื่อฉันถาม หรือฉันบอกให้พูดเท่านั้น...” สาวน้อยจ้องหน้าเข้าอย่างกลัว ๆ แน่ล่ะ เธอกำลังนึกถึงข่าวลือที่เคยได้ยินมา...โหดเหี้ยม ร้ายกาจ ไร้ความเป็นคน และไร้หัวใจ!!! “เข้าใจมั้ย!” เขาตวาดจนเธอสะดุ้ง “ค่ะ เข้าใจค่ะ”
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม