ของเล่นพ่อเลี้ยงเถื่อน

ปางไม้กลางป่า

เอื้องอรุณพยายามระงับความหวาดกลัวในหัวใจให้สงบที่สุด เธอตั้งสติและบอกกับตัวเองว่าหากต้องการจะรอดในเกมชีวิตครั้งนี้ เธอจะต้องอดทนและสู้ให้ถึงที่สุด เพื่อให้ครอบครัวอยู่รอด และเพื่อตัวเธอเอง

รถขับเคลื่อนผ่านแคมป์คนงานมาสักระยะหนึ่ง ต้นไม้ขนาดสูงมากมายคล้ายเป็นกำแพงก็เปิดให้เห็นบ้านไม้สองชั้นหลังใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงนั้น

“โอ้ว....” แสงจันทร์สว่างนวลในคืนเดือนเพ็ญอาบคลุมบ้านหลังสวยซึ่งมีเพียงไฟดวงเดียวที่เปิดอยู่ นั่นก็คือห้องนอนบนชั้นสอง เธอเห็นบ้านหลังนั้นชัดยิ่งขึ้นก็ต่อเมื่อมีสายฟ้าฟาดลงมา

ท้องฟ้ายามนี้ลั่นร้องไม่หยุดหย่อน เมื่อรถคันใหญ่จอดตรงลานจอดรถหน้าบ้านแล้ว สายฝนก็กระหน่ำเทลงมาอย่างหนัก ราวกับฟ้าร้องไห้ต้อนรับเธอ

“นายบอกว่าให้เอาเธอไปขังไว้ที่กระท่อมด้านหลังโน่น”

“งั้นรีบไปเถอะ” แล้วพวกเขาก็พาเธอเดินออกจากบริเวณบ้าน มุ่งสู่แนวป่าทึนทึบตรงทางทิศใต้

เสียงหวีดร้องของต้นไม้ใหญ่เสียดสีกันลั่นหูไปหมด สายฝนที่กระหน่ำลงมาอย่างหนัก ทำให้เธอเหน็บหนาวจนตัวสั่นงก ๆ

สาวน้อยผิวขาวผุดผ่อง หุ่นงดงามในชุดนักเรียนเปียกปอน เธอกอดตัวเองแน่นขณะเดินตามชายฉกรรจ์สองคนไปอย่างไม่รู้จุดหมาย

“พวกคุณจะพาฉันไปที่ไหน”

“ไม่ไกลหรอก แถวนี้แหละ” พวกเขาพูดจริง เมื่อเดินลัดเลาะแนวป่าไปสักพักหนึ่งก็พบกับกระท่อมไม้ไผ่มุงจากหลังใหญ่ตั้งอยู่ตรงริมลำธาร เธอได้ยินเสียงน้ำไหลและเสียงต้นไม้เสียดสีตลอดเวลา

“ที่นี่เหรอ???”

ตรงประตูกระท่อม มีสุนัขตัวใหญ่สองตัวผูกโซ่ล่ามไว้ และทันทีที่พวกมันเห็นเธอ พวกมันก็พากันเห่าคอแทบแตก เสียงโซ่ลากกระทบกันไปมาดังระงมหูน่ากลัวกว่าเสียงเห่าของพวกมันเสียอีก

หนึ่งในชายฉกรรจ์โยนอาหารให้พวกมัน พร้อมส่งสัญญาณว่าให้รู้ว่าเป็นคนคุ้นเคย พวกมันจึงหยุดเห่าและหันไปสนใจอาหารแทน

“เข้าไป” เมื่อเธอถูกต้อนเข้าไปในกระท่อมหลังใหญ่แล้วประตูก็ปิดลง พวกเขาจัดการล็อคกุญแจแน่นหนา สักพักเสียงฝีเท้าของพวกเขาก็ค่อย ๆ ห่างออกไป เหลือเพียงสุนัขสองตัวเป็นยามรักษาการในที่แห่งนี้

“นี่เหรอ...ที่ ๆ เราต้องอยู่” เธอมองไปรอบๆห้องอย่างไม่ไว้ใจนัก ภายในห้องสี่เหลี่ยมแทบไม่มีอะไรเลย นอกจากแคร่ไม้ไผ่ที่มีเบาะขนาดห้าฟุตวางอยู่แทนเตียงนอน มีมุ้งสายบัวหนึ่งหลังแขวนอยู่ตรงหัวเตียง

ส่วนที่ฝาผนังด้านหนึ่งมีราวไม้ไผ่กลม ๆ เล็ก ๆใช้สำหรับแขวนเสื้อผ้า และโต๊ะวางของขนาดเล็กตั้งอยู่ใกล้หน้าต่างบานใหญ่ ซึ่งเวลานี้มีตะเกียงเจ้าพายุวางอยู่หนึ่งอัน แสงสีเหลืองส่องสว่างไปทั่วทั้งห้อง พอให้มองเห็นได้ แม้ไม่ละเอียดนัก

หน้าต่างที่เปิดอยู่นั้น แม้มีลูกกรงเหล็กกางกั้นอิสรภาพ แต่ก็สามารถมองเห็นลำธารได้เป็นอย่างดี

สาวน้อยขยับตัวไปยืนตรงนั้น มองสายฝนที่ยังกระหน่ำไม่หยุดแล้วทอดถอนใจ...

“ชีวิตจริง...มันเริ่มต้นขึ้นแล้วสินะ!”