Chapter 3
1443 คำ
บ๊อก บ๊อก บ๊อก
ตลอดทางที่กลับบ้านเขาแทบลมจับเพราะหนวกหูเสียงไอ้เจ้าหมาบ้าที่มันเห่าไม่ยอมหยุด หนูนิดที่ตอนนี้นั่งตักกอดคอเขาแน่นก็ตะโกนสั่งให้เจ้าหมาบ๊อกหยุดเห่าสักที
"บ๊อกห้ามเห่านะ ไม่อย่างนั้นหนูนิดไม่พาไปอยู่ด้วยแล้วนะ"
เด็กน้อยขู่ออกมาตามประสา แต่ได้ผลสุดๆ เพราะเจ้าบ๊อกนั่งคุกเข่าลงเงียบเสียงทันที แต่ก็ดีที่เขาตัดสินใจเอามาไม่อย่างนั้นหมาตัวนี้คงไม่รู้จะอยู่ยังไง ข้าวก็ไม่มีใครป้อนด้วย
เด็กน้อยผละออกมองชายหนุ่มตาแป๋ว เขามองเธออย่างสงสัยในสายตาที่กำลังมองอยู่
"มีอะไรรึเปล่าคะหนูน้อย"
"ที่บ้านพี่วินมีอาหารของเจ้าบ๊อกมั้ยคะ"
"อาหารเหรอ... อาหารอะไรพี่ฟาร์"
เขาหันไปถามผู้ช่วยของตัวเอง เพราะไม่รู้ว่าสุนัขเขากินอะไรได้บ้าง ไม่เคยเลี้ยงมาก่อนในชีวิตไม่ว่าสัตว์อะไรก็ไม่เคยเลี้ยง
"น่าจะอาหารเม็ดครับ"
"งั้นเดี๋ยวแวะซื้อไปด้วยเลยแล้วกัน หนูนิดรู้มั้ยคะว่าเจ้าบ๊อกกินอะไร"
"รู้ค่ะ พี่วินให้หนูนิดไปซื้อเหรอคะ แต่หนูนิดไม่มีเงินนะคะ"
เด็กน้อยเอ่ยออกมาอย่างใสซื่อ ปกติอยู่โรงเรียนเธอไม่ค่อยทานอะไรทั้งๆที่คุณพ่อของเธอจ่ายเงินไว้เป็นเดือน แต่เด็กน้อยกินแค่น้ำกับข้าวเท่านั้น
"พี่วินมีเงินค่ะ หนูนิดอยากซื้ออะไรก็ซื้อเลยนะ พี่วินซื้อให้หนูได้ทุกอย่าง"
เขาลูบผมเด็กน้อยพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน เด็กตัวแค่นี่จะซื้ออะไรเยอะ ราคารถคันหนึ่งของเขาเลี้ยงหนูนิดจนโตได้เลยแค่นี้สบายมาก
"หนูนิดไม่อยากได้อะไรหรอกค่ะ คุณพ่อชอบพูดแบบพี่วินเลย งั้นหนูนิดขออนุญาตให้พี่วินซื้ออาหารให้เจ้าบ๊อกนะคะ"
"ได้สิคะ งั้นเราซื้อบ้านให้เจ้าบ๊อกด้วยดีมั้ย"
"ดีค่ะ อ่อ พี่วินต้องสอนการบ้านหนูนิดด้วยนะคะ ปกติหนูนิดทำที่โรงเรียนคุณครูสอนตอนเย็นค่ะ แต่ว่าเดี๋ยวนี้พี่วินมารับเช้าตลอดเลย ก็เลยไม่มีใครสอนค่ะ"
เด็กน้อยอธิบายอย่างคล่องปาก พูดเก่งจริงๆให้ตายสิตัวแค่นี้เอง เขายิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนดึงเธอมาสวมกอดแน่น หลังจากนี้เธอคงจะถามเขาทุกวันว่าคุณพ่ออยู่ที่ไหนทำไมไม่มาหา เขาควรจะเตรียมคำตอบดีๆให้เธอสินะ
"ได้ค่ะ ต่อไปนี้พี่วินจะเป็นคนสอนการบ้านหนูนิดเอง ถึงร้านแล้วค่ะหนูไปเลือกของให้เจ้าบ๊อกเถอะ"
เขาอุ้มเด็กน้อยเดินลงมาก่อนจะปล่อยเธอลงวิ่งวุ่นหาอาหารให้เจ้าบ๊อก
"เจ้าบ๊อกกินแบบนี้ค่ะพี่วิน"
เด็กน้อยชี้ไปยังอาหารยี่ห้อหนึ่ง เขาหันไปสั่งพนักงานให้เอามาหลายๆกระสอบ ให้กินจนอ้วนไปเลยจะได้ไม่ต้องมาซื้อบ่อย เขาจูงมือเด็กน้อยมาดูบ้านหลังใหญ่ เพราะเจ้าบ๊อกค่อนข้างจะอ้วนมากอยู่หลังเล็กเกรงว่าจะไม่เหมาะ
"บ้านเจ้าบ๊อกเหรอคะ"
"ใช่ค่ะ หนูเลือกให้เจ้าบ๊อกสิ ชอบแบบไหนเอาหลังใหญ่ๆแบบนี้เลยนะ เจ้าบ๊อกของหนูนิดมันตัวอ้วนมากต้องอยู่แบบนี้แหละ"
เด็กน้อยมองไปยังบ้านหลายหลังที่ตั้งโชว์อยู่ตรงหน้า เธอชี้ไปยังบ้านสีขาวหลังใหญ่ ไม่ลืมที่จะหยิบถ้วยอาหาร ของเล่นอีกหลายชิ้นไว้วิ่งเล่นกับเจ้าบ๊อกด้วย
"ครบยังคะ เอาชุดเจ้าบ๊อกด้วยมั้ย"
เขาชี้ให้เด็กน้อยดูชุดน้องหมาหลายแบบ หนูนิดมองตามก่อนจะส่ายหน้าเล็กน้อย
"ไม่ค่ะ แค่นี้พอแล้วค่ะ ขอบคุณพี่วินนะคะที่ซื้อของให้เจ้าบ๊อก"
หนูนิดยกมือไหว้ขอบคุณพี่ชายที่น่ารักของเธอ ที่วันนี้ใจดีมากอนุญาตให้เอาเจ้าบ๊อกไปเลี้ยงแถมยังซื้อของให้ตั้งมากมายอีก วินยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะอุ้มเด็กน้อยมาไว้ในอ้อมแขนแล้วหอมแก้มเธอซ้ายขวา
"ทำไมหนูน่ารักขนาดนี้เนี้ย พูดจาก็เพราะงั้นต่อไปนี้ถ้าอยากได้อะไรต้องมาหอมแก้มพี่วินก่อน พี่วินถึงจะซื้อของให้ดีมั้ยคะ"
หนูนิดพยักหน้าตอบรับ แค่หอมแก้มเองง่ายจะตายอยากได้อะไรก็ขอได้ พี่วินของเธอใจดีที่สุดในโลกอยู่แล้ว
"ได้ค่ะ"
"งั้นได้ของเจ้าบ๊อกไปแล้วต้องหอมแก้มพี่วินเพื่อเป็นสิ่งตอบแทนก่อน"
เขาอ้อนเด็กน้อยในอ้อมกอด เธอกอดคอชายหนุ่มก่อนจะจุ๊บแก้มซ้ายขวาอย่างหมั่นเขี้ยว
"แก้มพี่วินหอมจังเลย"
"แก้มหนูก็หอม ต่อไปนี้ห้ามให้ใครหอมนะแก้มนี้พี่วินจองไว้แล้ว สัญญาก่อน"
เขายื่นเกี่ยวก้อยไปให้เด็กน้อย เธอทำตามอย่างว่าง่ายก่อนจะยิ้มแก้มปริออกมา
"สัญญาค่ะ"
ทั้งสองคนยิ้มออกมาให้แก่กันก่อนจะพากันเดินไปขึ้นรถในระหว่างที่รอให้ฟาร์ชำระเงินและยกของขึ้นรถ
เมื่อมาถึงที่บ้าน วินนั่งลงกับพื้นช่วยหนูนิดจัดบ้านให้เจ้าบ๊อกตรงสวนหน้าบ้าน ใต้ต้นไม้ร่มรื่นเหมาะแก่การให้น้องหมาอยู่ ป้านมแจ่มที่เห็นคุณวินของเธอยอมให้หนูนิดเอาสุนัขมาเลี้ยงนั้นแสดงว่าเขาคงหลงเด็กคนนี้ไม่น้อย
"ไหนบอกไม่ชอบสัตว์ไงคะ"
ป้านมแจ่มเอ่ยแซวขำๆ เขาเงยหน้ามองป้านมก่อนจะยิ้มออกมาแห้งๆ
"น้องหมาของหนูนิดครับ ตอนขอร้องจะเอามาน้ำตาคลอมองผมตาแป๋วเลย ถ้าไม่เอามาด้วยมีหวังได้งอนผมแน่ๆ"
"ในที่สุดก็ต้องตามใจสินะคะ"
"ประมาณนั้นครับ ป้านมแจ่มช่วยผมหน่อยสิครับไม่เคยเลี้ยงเลยไม่รู้ว่าต้องทำยังไงบ้าง"
"ได้ค่ะ คุณหนูนิดคะป้านมแจ่มช่วยทำบ้านให้เจ้าบ๊อกนะคะ"
ป้านมแจ่มเดินไปนั่งลงข้างๆหนูนิดที่ตอนนี้กำลังเทอาหารใส่ถ้วยให้เจ้าบ๊อกอยู่
"ค่ะ ขอบคุณนะคะป้านมแจ่ม"
"แล้วนี่ทำอะไรคะ"
"เจ้าบ๊อกน่าจะอยากกินข้าวค่ะ หนูนิดไม่ได้กลับบ้านเลยไม่รู้ว่าได้กินข้าวบ้างรึเปล่า"
เด็กน้อยมองเจ้าบ๊อกด้วยแววตาสงสาร วินสังเกตหนูนิดที่ตอนนี้ใบหน้าเศร้ายื่นมือไปลูบหัวน้องหมาก็อดเอ็นดูเธอไม่ได้ เขาอุ้มเด็กน้อยมานั่งลงบนตักทั้งสองคนมองเจ้าบ๊อกทานข้าวอย่างกระหายสองสามถ้วยผ่านไปก็ไม่มีทีท่าว่าจะอิ่ม
"หนูนิดพี่วินว่าเจ้าบ๊อกมันกินเยอะไปรึเปล่า"
"นั้นสิคะ งั้นเราหยุดให้ก่อนดีมั้ยคะ"
หนูนิดเงยหน้ามองพี่วินของเธอ เขาพยักหน้าอย่างเห็นด้วยก่อนจะดึงถ้วยข้าวมาเก็บไว้แล้วถือของเล่นหลายชิ้นส่งให้เด็กน้อย
"เดี๋ยวพี่วินจะทำบ้านให้เจ้าบ๊อกก่อนใกล้เสร็จแล้ว หนูนิดพาเจ้าบ๊อกไปวิ่งเล่นก่อน"
"ค่ะ ป่ะเจ้าบ๊อกไปเล่นกับหนูนิดดีกว่า"
เด็กน้อยวิ่งไปตามทางโดยมีของเล่นหลอกล่อให้เจ้าบ๊อกวิ่งตามมา วินและป้านมแจ่มหันไปมองเด็กน้อยที่ตอนนี้หัวเราะร่าอย่างสนุกที่ได้เล่นกับเจ้าบ๊อกของเธอ
"คุณหนูนิดเธอน่าสงสารนะคะ"
"คุณพ่อของเธอไปสบายแล้วครับ ไม่ต้องทรมานอีก ส่วนคนอยู่ต้องใช้ชีวิตต่อไปอย่างมีความสุข ป้านมแจ่มช่วยผมเลี้ยงหนูนิดด้วยนะครับ ผมจะพยายามหาเวลาให้เธอมากที่สุด และจะไปรับด้วยตัวเองทุกวัน"
ป้านมแจ่มยิ้มให้คุณหนูของเธอ ตอนนี้โตเต็มตัวแล้วสินะ ทั้งอายุความคิดความอ่านต่างๆโตขึ้นมากเลย
"คุณหนูของนมแจ่มโตขึ้นมากเลยนะคะ"
"ประสบการณ์ชีวิตคงสอนให้ผมกลายเป็นแบบนี้ และต้องขอบคุณอาทินกรด้วยครับ"
เขาหันไปมองหนูนิดก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ เขาสัญญากับอาทินกรแล้วว่าเขาจะรักและดูแลหนูนิดให้ดีที่สุด เท่าที่คนๆหนึ่งสามารถทำได้
'หลับให้สบายนะครับคุณอา ผมจะดูแลหนูนิดให้เอง'
- ผู้เขียน
