Chapter 12

1405 คำ
 วันต่อมา... หนูนิดอยู่ในห้องนอนของตัวเองและตอนนี้กำลังแต่งตัวอยู่เพื่อไปงานวันเกิดของเพื่อน ป้านมแจ่มที่กลับมาจากเยี่ยมญาติตอนเช้าก็มาช่วยหญิงสาวเปลี่ยนเสื้อผ้า "สวยจังเลยค่ะคุณหนูของป้า" "ชุดคุณป๋าซื้อให้หนูนิดเมื่อวานค่ะป้านม สีชมพูสวยมากเลยค่ะคุณป๋าเลือกให้เองด้วย" "คุณวินเขาเลือกอะไรคุณหนูของป้านมก็ชอบทั้งนั้นแหละค่ะ" เธอเอ่ยออกมาพร้อมรอยยิ้มก่อนจะรวบผมให้หญิงสาวอย่างเบามือ หนูนิดมองตัวเองในกระจก เพียงแค่เธอทาครีมลงแป้งใส่ลิปสติกสีอ่อนเท่านั้น ก็ทำให้เธอสวยเทียบดาราดังได้เลย "เรียบร้อยค่ะสวยมากเลยคุณหนูของป้า" "หนูนิดไปได้แล้วใช่มั้ยคะ คุณป๋าคงรอนานแล้ว" "ไปเถอะค่ะ ป่านนี้คงนั่งรอที่ห้องรับรองแล้ว" ทั้งสองคนกุมมือกันเดินออกมาจากห้องแล้วลงไปชั้นล่าง ฟาร์ที่เงยหน้าไปเจอคุณหนูของบ้านก็ยิ้มออกมาก่อนจะก้มไปกระซิบข้างใบหูของเจ้านาย "คุณวินครับคุณหนูนิดมาแล้วครับ" วินที่ตอนนี้กำลังกดไอแพดก็เงยหน้าขึ้นมาหาหญิงสาวก่อนจะยิ้มออกมาอย่างพอใจ ยิ่งโตยิ่งสวยมากจริงๆเด็กน้อยของเขา "สวยจังเลยหนูนิดของป๋า" เขาลุกขึ้นเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะดึงตัวหญิงสาวเข้ามาสวมกอดแน่น หนูนิดเงยหน้ามองชายหนุ่มเล็กน้อยก่อนจะใช้มือปรับสายเนคไทให้เขา "คุณป๋าก็หล่อมากค่ะ" "ปากหวาน จุ๊บที" เขาโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ หนูนิดยิ้มอย่างเขินอายก่อนจะใช้มือปิดปากของชายหนุ่มไว้ "ไม่ได้ค่ะ ตรงนี้คนเยอะ" "คืนนี้ก่อนก็ได้" ทั้งสองคนกระซิบกระซาบกันสองคนก่อนจะควงกันออกไปขึ้นรถเพื่อไปยังงานวันเกิดของแจน ใช้เวลานั่งรถไม่นานก็มาถึงที่บ้านหรูในเวลาต่อมา หนูนิดถือถุงของขวัญที่นั่งห่อเองส่งให้เพื่อนที่รอต้อนรับอยู่หน้างาน "หนูนิด!" "แจน นี้จ๊ะของขวัญวันเกิด" "ขอบคุณนะเพื่อนรัก สวัสดีค่ะคุณป๋าวิน" "สวัสดีค่ะน้องแจน สุขสันต์วันเกิดนะคะมีความสุขมากๆ" "ขอบคุณนะคะที่มา เชิญข้างในเลยค่ะคุณพ่ออยากเจออยู่พอดี" ป๋าวินหันไปมองหน้าหญิงสาวก่อนจะลูบผมเธอพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน "หนูนิดคะ จะไปนั่งกับป๋าหรือช่วยเพื่อนรับแขก" "หนูนิดขออนุญาตช่วยเพื่อนนะคะ คุณป๋าไปนั่งพักข้างในเถอะค่ะ เดี๋ยวหนูนิดไปหา" เขาพยักหน้ารับคำก่อนจะปล่อยเด็กน้อยให้ไปอยู่กับเพื่อน ส่วนเขาก็เดินเข้าไปนั่งข้างในแต่ยังลอบมองเธออยู่ห่างๆให้อยู่ในสายตาตลอดเวลา "พี่ฟาร์ช่วยดูหนูนิดด้วยนะครับ" "ได้ครับ ผมจะดูให้ คุณวินคุยกับคุณทินกรก่อนเถอะครับท่าทางเขาอยากคุยด้วย" "ครับ สวัสดีครับคุณทินกร" "สวัสดีครับคุณวิน ดีใจที่มานะครับผมอยากคุยปรึกษาเรื่องงานนิดหน่อยจะสะดวกมั้ยครับ" "ได้เลยครับผมยินดีมาก" จากนั้นวินก็นั่งคุยกับคุณพ่อของแจนต่อโดยมีฟาร์คอยดูคุณหนูนิดให้ตลอดเวลา เพราะชายหนุ่มไม่สามารถปลีกตัวไปดูแลเธอได้ ทางด้านของหนูนิดเมื่อเพื่อนๆในกลุ่มรวมตัวกันครบแล้วก็นัดแนะกันไปเปลี่ยนชุดเพื่อจะแสดงโชว์บนเวที ฟาร์มองคุณหนูจนละสายตาไปก่อนจะหันไปกระซิบเจ้านายเสียงเบา "คุณหนูไปไหนไม่รู้กับเพื่อนครับ" "ลองไปหาดูสิน่าจะไปไหนไม่ไกลหรอก" ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบแต่ใบหน้าดูเป็นกังวลเมื่อเด็กสาวไม่อยู่ในสายตาของเขา ฟาร์รีบเดินออกไปตามหาคุณหนูเดินวนหาอยู่นานเกือบสิบกว่านาทีก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจ เมื่อแก๊งเพื่อนของคุณหนูเดินออกมาพร้อมกันในชุดกระต่ายสีชมพู เขามองเธอหัวจรดเท้าก่อนจะเริ่มกุมขมับแน่น "ฉิบหายแน่นอนถ้าคุณวินเห็น" เขารีบวิ่งกลับไปหาชายหนุ่มทันที ยังไงก็ห้ามไม่ทันแล้วเขาควรจะไปควบคุมสติของเจ้านายแทนที่จะมาห้ามคุณหนูดีกว่า เมื่อมาถึงที่โต๊ะเขากำลังจะอ้าปากเรียกเจ้านาย เสียงไมค์จากพิธีกรก็ดังขึ้นซะก่อน "เอาละครับแขกทุกท่าน เวลานี้เรามาชมโชว์พิเศษจากทีมเจ้าของงานวันนี้กันดีกว่า และทางคุณแม่เจ้าของงานเขามีรางวัลให้เด็กๆในการโชว์แสดงความสามารถวันนี้ด้วยนะครับ ถ้าพร้อมแล้วขอเชิญชมโชว์พิเศษได้เลยครับ" วินที่ได้ยินพิธีกรประกาศก็เงยหน้าหันไปมองยังเวทีก่อจะเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อเด็กที่ค่อยๆเดินขึ้นมาบนเวทีหนึ่งในนั้นมีหนูนิดอยู่ด้วย เด็กๆทั้งเจ็ดคนวิ่งขึ้นเวทีมาในชุดกระต่ายน้อยแสนน่ารัก ทั้งเจ็ดคนเต้นตามเพลงอย่างสดใสแต่คนที่อยู่ข้างล่างเริ่มอยู่ไม่นิ่งแล้ว "หนูนิด!" เขากำหมัดแน่นอย่างระงับอารมณ์โกรธ ฟาร์ใช้มือดันเจ้านายให้นั่งลงตามเดิม เพราะภายในงานไม่ได้มีแค่เด็กๆเท่านั้นแต่ยังมีผู้ปกครองของแต่ละครอบครัวมาร่วมงานอีก ถ้าเจ้านายของเขาแสดงกิริยาไม่งามออกไปจะเป็นภาพลักษณ์ที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ "ใจเย็นครับคุณวิน" ฟาร์ส่ายหน้าเล็กน้อย วินมองไปยังหนูนิดด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจเป็นอย่างมากแต่ทำอะไรไม่ได้ เขาถอนหายใจออกมาก่อนจะนั่งลงตามเดิม เวลาผ่านไปไม่นานแต่ความรู้สึกของวินเหมือนผ่านไปอย่างเชื่องช้าสุดๆ เขากุมขมับเริ่มอยู่ไม่สุขยิ่งเห็นหญิงสาวส่ายสะโพกเต้นตามเพื่อนพร้อมหัวเราะร่าเขายิ่งไม่ชอบใจเป็นอย่างมาก 'มันต้องเป็นเขาสิที่เห็นคนเดียว ไม่ใช่มาเต้นโชว์เนื้อหนังให้ใครต่อใครดูแบบนี้' "เมื่อไหร่มันจะจบๆสักทีพี่ฟาร์" "ใจเย็นสิครับ มันก็ดูน่ารักดีนะครับไม่ได้โป๊อะไรเลยนะ" "แต่ผมไม่ชอบไง ผมทะนุถนอมของผมมาตั้งแต่เด็ก ใครจะมามองแบบนี้ไม่ได้" เขากดเสียงต่ำอย่างควบคุมอารมณ์โกรธ เสียงเพลงจบลงพร้อมเสียงปรบมือที่ดังขึ้นจากทุกคน คุณแม่ของแจนขึ้นเวทีมอบซองเงินรางวัล หนูนิดยิ้มอย่างดีใจที่ได้รางวัลมาโดยใช้ความสามารถในการเต้นของตัวเองเป็นครั้งแรก โดยปกติเธอจะไม่กล้าทำอะไรแบบนี้มาก่อนแต่ครั้งนี้เพื่อนทำหลายคนเลยอยากร่วมสนุกด้วย จากนั้นเธอลงมาจากเวทีและยืนถ่ายรูปร่วมกันกับเพื่อน วินถอดชุดสูทของตัวเองก่อนจะส่งไปให้ฟาร์แล้วสั่งให้เอาไปให้หนูนิดใส่ "เอาไปให้หนูนิดใส่ ถ้ายังเห็นหัวผมอยู่ก็ควรใส่ฝากบอกเธอด้วย" ฟาร์พยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะวิ่งเอาเสื้อสูทไปให้คุณหนูใส่ หนูนิดหันไปมองหน้าผู้ช่วยของคุณป๋าก่อนจะยิ้มออกมาพร้อมอวดรางวัลที่ได้รับ "พี่ฟาร์หนูนิดได้รางวัลด้วย" "ใส่เสื้อก่อนครับ ก่อนที่ระเบิดจะลงในงาน" ฟาร์เอ่ยพร้อมกับบุ้ยปากไปยังเจ้านายที่ตอนนี้ทำหน้าบอกบุญไม่รับเป็นอย่างมาก หนูนิดกลืนน้ำลายลงคอเล็กน้อยเมื่อเห็นหน้าคุณป๋าของเธอเหมือนจะไม่พอใจในสิ่งที่เธอทำ "พี่ฟาร์คุณป๋าโกรธหนูนิดเหรอคะ" ฟาร์พยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเบา "ผมเกรงว่าคุณหนูจะโดนโกรธหนักมากนะครับครั้งนี้" หนูนิดรีบเอาเสื้อสูทมาสวมทับก่อนจะมองไปยังคุณป๋าด้วยความรู้สึกผิด เขาเบือนหน้าหนีไปอีกทางไม่มองเธอนั้นแสดงว่าเธอถูกคุณป๋าโกรธเข้าให้แล้ว "พี่ฟาร์คุณป๋าต้องโกรธหนูนิดแน่ๆเลย ทำยังไงดีคะ" "ง้อเองเถอะครับ เรื่องนี้ผมขอไม่ยุ่งและขอไม่ช่วยนะครับ" "พี่ฟาร์! ฮือออ ทำไงดี"
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม