“ฮ่าๆ แฟนก็แฟน ถ้างั้นฉันคงเป็นพี่เขยแก่ๆ จอมจุ้นจ้าน”
ตะวันมองเข้ามาในดวงตาผมชั่วอึดใจก่อนกลอกตาไปมาแล้วค่อยๆ หยัดตัวลุกขึ้นยืน ผมยอมรับว่าตอนนั้นอยากให้เขาสะดุดขาตัวเองแล้วล้มคว่ำอีกสักหน มันเป็นความคิดไม่เข้าท่า และดูเหมือนผมอยากเอาเปรียบเขาอยู่ร่ำไป
“ตกลงลุงจะพาผมไปไหน” เขาวกกลับมาถามผม
“มีหลายที่เลย ฉันอยากให้นายเห็น เผื่อบางทีจะช่วยให้อารมณ์ดีขึ้น” ผมว่าแล้วก้าวนำเขาไปยังรถกระบะสี่ประตูคันใหญ่ โดยไม่มีการฉุดลากหรือบังคับกัน
ขณะที่เราเดินไปนั้น แขนของผมกับเขาก็สัมผัสกัน
“เดี๋ยวๆ ตาลุง เดินนำไปก่อนเลย ขืนเป็นแบบนี้ผมไม่ไปด้วยแน่ๆ”
“อ้าว ทำไมถึงเดินด้วยกันไม่ได้”
ผมแกล้งไขสือ ทั้งที่รู้สึกได้ว่าระหว่างเรายามที่ผิวกายเสียดสีกัน มันเกิดอาการคล้ายไฟฟ้าชอร์ต อาการแบบนี้ผมไม่เคยเกิดขึ้นกับใคร แม้แต่ภรรยาที่ล่วงลับ
“ยังมีหน้ามาถามอีก เห็นๆ อยู่ว่าคุณแอบแต๊ะอั๋งผม”
เขาว่าอย่างไ
