คนที่ทั้งเมาและผ่านศึกสวาทแสนหนักหน่วงมากรู้สึกตัวตื่นเกือบเที่ยงของวัน แค่ขยับร่างกายก็แทบแตกละเอียดออกจากกัน หัวสมองจดจำอะไรไม่ได้นอกจากสูดปากร้องด้วยความร้าวระบม
กระทั่งเปลือกตาเปิดขึ้นมา ก็ยังคงเห็นเพียงความมืดมิดภายในห้อง เธอยังไม่รับรู้อะไรนอกจากเมื่อคืนตัวเองเมาและไม่ได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น ขยับกายบิดไล่ความปวดเมื่อย หวังให้ช่วยบรรเทาความปวดล้า พร้อมส่งเสียงร้องออกมาอย่างไม่เข้าใจว่าตัวเองไปหกล้มหัวขมำที่ไหนยังไง ทำไมร่างกายถึงปวดไปหมดโดยเฉพาะกลางกายที่แสบ ๆ หน่วง ๆ
หมับ! แต่ร่างกายที่บิดขยับก็ไปสัมผัสกับร่างกายของใครบางคน
เธอไม่ได้ตกใจ เพราะสมองมันร้องบอกว่าเพื่อนสนิทตัวเอง
“อือ” จนเสียงครางในลำคอดังขึ้น เสียงทุ้มหนักไม่มีความเป็นผู้หญิงเลยสักนิด
“...! น้ำเหรอ” ดวงตากลมเบิกกว้างแล้วร้องเรียกถามชื่อเพื่อน “หรือว่ามีน มนต์?”
หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวอย่างไม่รู้สาเหตุ หวังว่าหูจะเพี
