2
642 คำ
จินดาพรรณกลืนของเหลวในลำคอให้ไหลกลับลงไป เมื่อรับรู้ได้ถึงกลิ่นคาวและรสชาติแปร่ง ๆ ของมัน อาการที่เธอเป็นอยู่เหมือนกับที่แม่เคยเล่าให้ฟัง กลิ่นพวกนั้นในปากคาวและมีรสชาติเฉพาะตัว จนบางครั้งเธอนึกอยากนอนหลับไปเลย จะได้ไม่ต้องทรมานอีกต่อไป
หลังจากที่แม่เสีย เธอเรียนอยู่ปีสองพอดี และไม่ได้เรียนต่อเพราะใจไม่สู้ ไร้เสาหลัก ชีวิตไร้ทิศทาง เธอออกมาทำงานกับแจ้ฟ้ามุ่ยที่อยู่บ้านติดกัน มีชีวิตที่เรียกได้ว่าโลดโผน เข้มแข็งมากขึ้น เธอเอาตัวรอดได้เก่งขึ้น ทั้งหมดนี่ก็จากการช่วยเหลือของป้าท่านนั้น
หญิงสาวพิงหลังกับเบาะรถ รอจนรถยนต์คันหรู หนึ่งในหลาย ๆ คันของปริญญ์พาจอดลงที่หน้าคลับเฮ้าส์แห่งหนึ่ง คนขับรถค่อยตรงมาเปิดประตูรถตรงที่เธอนั่งออกให้
จินดาพรรณส่งสายตาขอบใจไปให้คนขับรถ แล้วพาร่างงดงามในชุดรัดรูปสีเนื้อยาวกรอมเท้า เดินตรงเข้าไปข้างในนั้น
“คุณดามาครับ”
พนักงานในร้านรีบวิ่งตรงไปรายงานผู้จัดการของคลับเฮ้าส์แห่งนั้นทันที เมื่อได้ยินอย่างนั้นแล้ว ผู้จัดการก็ตาเหลือกสั่งเสียงหลง
“มึงก็รีบเข้าไปบอกคุณปินสิวะ เฮ้ย เร็วเข้า คุณปินได้ยิงหัวมึงแน่ เร็วสิวะ เร็วๆ”
พนักงานคนนั้นวิ่งเร็วตรงรี่ไปยังห้องวีวีไอพีแล้วเคาะเบา ๆ ก่อนในตอนแรก ค่อยเปิดประตูเข้าไป เมื่อได้ยินเสียงตอบรับ
‘ปริญญ์’ คือชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อเชิ้ตขาวกางเกงยีน มีหญิงสาวหน้าตาสวยหวาน นั่งคลอเคลียข้างกายไม่ห่าง ไม่ได้สนใจมองทางพนักงานคนนั้นด้วยซ้ำ
“คุณปินครับ คุณจินดาพรรณมาครับ”
ปริญญ์ได้ยินแล้วชะงักไปหน่อยเดียว แต่เขาไม่พูดอะไรตอบกลับออกไป ‘เทวัญ’ เพื่อนสนิทที่คบกันมานานและรู้เรื่องราวของเขาและจินดาพรรณเป็นอย่างดี เหลือบตามองไปยังเพื่อนรัก กล่าวล้อ ๆ
“เงียบไปเลยหรือครับคุณปิน เป็นไงวะ กลัวเมียหรือ พูดไม่ออกเลย”
จบเสียงหยอกล้อของเทวัญ ประตูก็ถูกผลักเข้ามาทันที พร้อมด้วยผู้จัดการและคนขับรถที่ตามหลังจินดาพรรณมาด้วย
ปริญญ์มองเลยไปยังประตู สบตาเข้ากับคนมาถึงแล้ว บิดมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้มหยัน ก่อนส่งเสียงเรียบเอื่อยเอ่ยถาม
“ตีหนึ่งแล้วยังไม่นอนอีกหรือ”
จินดาพรรณมองไปยังหญิงสาวในอ้อมกอดของสามีแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ ตอบกลับเขาไป “สามียังไม่กลับบ้าน จะให้นอนหลับลงได้ยังไง”
“ไม่ใช่ครั้งแรกนี่” ปริญญ์สวนกลับด้วยน้ำเสียงเอื่อยเฉื่อย
จินดาพรรณเดินมาที่ตรงหน้าของสามีพร้อมกับกวาดสายตามองไปยังหญิงสาวข้างกายของสามี “น้องคนนี้รู้แบบน้องคนอื่น ๆ ไหมว่าถ้าถูกเมียหลวงเขาฟ้อง จะต้องจ่ายเงินเท่าไร”
“ต้องกลัวทำไม ผมจ่ายให้อยู่แล้ว ถ้ามันจะทำให้ใครบางคนทุรนทุรายได้ เรื่องนั้นอย่าพูดเลย น่ารำคาญ” ปริญญ์พูดเน้นเสียง เขาโบกมือไปมาพร้อมเอ่ยถาม “ว่าแต่เราเถอะ มาทำไมดึกดื่นขนาดนี้ ต้องการเท่าไรอีกล่ะ”
จินดาพรรณบอกสิ่งที่ต้องการทันที “สามล้าน”
ทันทีที่ปริญญ์ได้ยินสิ่งที่ภรรยาของตัวเองต้องการแล้ว เขากดมุมปากลึก ส่งเสียงหยัน ๆ ตอบกลับไปว่า “ต้องการแค่เงินโทร. มาแบบทุกทีก็ได้นี่ ไม่เห็นต้องมาเองเลย”
“ต้องการเงินสด” จินดาพรรณบอกกลับฉับไว
“ใครจะไปมีเงินสดให้เธอตอนนี้”
- ผู้เขียน
