รักร้ายของนายพายุ

ตอนที่ 8 บอกเลิก

อิงฟ้า ปล่อยให้กิจมาทำหน้าที่รับส่งเธอแทน อย่างที่พายุเคยทำ ส่วนกิจก็มักจะโทรไปเล่าอะไรที่เกินจริงอยู่เสมอ เขามักจะคุยโว ว่าได้จับมือเธอแล้ว หอมแก้มเธอแล้ว ทั้งที่จริง แม้เขาจะไปรับมาส่งเธอมาตลอดสามวันนี้ ภายในรถ อิงฟ้าแทบจะไม่พูดอะไรกับเขาเลย สายตาของเธอมักจะมองไปนอกหน้าต่างเสมอ และ...มันก็ทำให้กิจ พูดเก้ออยู่คนเดียวบ่อยครั้ง

พายุรีบกลับมาจากกรุงเทพ เขาขับรถมาถึงร้านอาหารที่เธอทำงานอยู่ เป็นเวลาเกือบห้าทุ่ม

ภายในใจตอนนี้เขาคุกรุ่น

โกรธที่เธอบล็อกสายโทรศัพท์เขา

โกรธที่ตลอดสามวันกิจโทรมาเล่าแต่เรื่องของเธอ

พายุไม่สนใจเลยว่าตอนนี้เธอกำลังทำงานอยู่ด้วยซ้ำ ตรงไปกระชากข้อมือเธอออกมาจากร้านทันที

"เจ็บนะ ปล่อยฟ้าเดี๋ยวนี้นะ" อิงฟ้าโวยวาย

"อะไรฟ้า แค่สามวัน คุณไปคบกับไอกิจได้ยังไง"

"แล้วคุณจะมาอะไรกับฟ้าล่ะ จะไปเมืองนอกก็ไปสิ อีกหน่อยคุณไม่อยู่ ฟ้าก็แค่หาคนมารับมาส่งแทนก็แค่นั้น ที่สำคัญพี่กิจเขาก็ใจดีกับฟ้ามาก" อิงฟ้ากลั้นใจพูดเหมือนไม่แคร์แต่ลึกๆในใจก็ปวดใจอยู่ไม่น้อย

"ฟ้า แค่สามวันคุณจะเปลี่ยนไปขนาดนี้ได้ยังไง ผมไม่เชื่อ"

"ฟ้าแค่ชอบที่คุณมารับมาส่งฟ้าเท่านั้นเอง แต่จริงๆเป็นใครก็ได้ที่มีรถ" ฟ้ามองหน้าเขาเหมือนท้าทาย ทั้งที่น้ำตาอยากจะไหลแต่ก็ต้องแสร้งทำเป็นเข้มแข็ง

"ผมทำอะไรผิด" เสียงพายุอ่อนลง "เรามีอะไรกันแล้วนะฟ้า" พายุพยายามจะเตือนสติเธอ

"แล้วคุณรู้ได้ไงว่าฟ้าไม่ได้มีอะไรกับคนอื่น คุณเจอฟ้าไม่ถึงสิบวันเรายังมีอะไรกันได้เลย แล้วคุณไม่คิดเหรอ ตอนกลางวันที่คุณไม่อยู่ ฟ้าอาจจะนอนกับคนอื่นด้วยก็ได้"

"ฟ้า..."

พายุไม่อยากจะเชื่อ ที่เธอเป็นคนแบบนั้น ผู้หญิงที่อ่อนหวานและน่ารักของเขาคนนั้นไปไหน ผ่านไปแค่สามสี่วัน ทำไมเธอเปลี่ยนเป็นคนละคนแบบนี้

เขากระชากเธอโยน จนหน้ากระแทกกับเบาะรถ เธอเอี้ยวตัวกลับมาจะเปิดประตูหนี แต่ก็ไม่ทันแล้ว พายุเหยียบคันเร่งรถออกไปอย่างรวดเร็ว

"อย่ามาทำแบบนี้นะ คุณพายุ ฟ้าต้องทำงาน" เธอโวยวาย อยากจะเปิดประตูรถลงหนี แต่ไม่กล้า เขาขับรถเร็วมาก อิงฟ้าหันไปมองหน้าพายุ สีหน้าเขาดูโกรธจัด จนอิงฟ้ารู้สึกกลัว

"เดี๋ยว พี่กิจ ต้องมารับฟ้านะ ถ้าเขาไม่เจอเขาจะเป็นห่วง" ยิ่งอิงฟ้าเอ่ยชื่อเพื่อนเขา พายุกลับยิ่งรู้สึกเดือดดาล

เขาขับรถตรงไปที่คอนโดของเขา ก่อนลากเธอลงมา กระชากแขนเธอตรงไปที่ห้องเขาทันที

"ปล่อยฟ้านะ ฟ้าเจ็บ” แม้จะพยายามดิ้นรนแกะมือเขาที่จับข้อมือเธอไว้แน่นแต่ก็ไม่เป็นผลสำเร็จ พายุโกรธเธอเกินกว่าที่จะฟังอะไร

เขาดันเธอเข้าไปในห้อง แม้เธอจะเคยมาที่ห้องเขาสองสามครั้ง แต่ไม่เคยมาในสภาพที่เขาเป็นแบบอย่างตอนนี้

อิงฟ้ารู้สึกกลัว

พายุจับเธอกดลงไปที่นอนในทันที เขาซุกไซ้ลงที่ซอกคอของเธออย่างรุนแรง

ไม่มีการโอ้โลม ไม่มีการถนอมเธอเหมือนอย่างทุกๆครั้ง

เขาจัดการยัดความเป็นชายให้เธออย่างไม่ปราณี ทั้งที่เธอยังไม่พร้อม และมันก็ทำให้เธอเจ็บมาก การมีอะไรกันโดยที่ฝ่ายหญิงไม่เต็มใจ มันก็ไม่ต่างอะไรกับการโดนข่มขืน และ...ครั้งนี้พายุใจร้ายกับเธอมาก

อิงฟ้า ปล่อยเขาทำตามอำเภอใจ ราวกับตุ๊กตาที่ไร้ความรู้สึก

แต่พายุไม่ได้สนใจเลยสักนิดว่าตอนนี้ เธอจะรู้สึกอย่างไร เขาแค่อยากระบายความโกรธลงบนร่างเธอก็เท่านั้น

การทรมานเป็นไปอย่างเนิ่นนาน

กว่าพายุจะเหนื่อยหอบ และหยุดทุกอย่าง เขาหมดแรงจนต้องล้มตัวลงนอนข้างๆเธอ อยากจะเอื้อมมือไปกอดเธอแล้วบอกว่าขอโทษ แต่อิงฟ้ากับลุกขึ้นแต่งตัว

"เสร็จแล้วก็ไปส่งฟ้าได้แล้ว"

ครั้งนี้เธอเจ็บ มากกว่าการมีอะไรในครั้งแรกของเขาและเธอเสียอีก แม้ในใจอยากจะร้องไห้มากแค่ไหน แต่เธอก็พยายามกลั้นไม่ร้องมันออกมา

"ฟ้า..คุณโกรธที่ผมจะไปเมืองนอก คุณก็เลยทำแบบนี้กับผมใช่ไหม" เสียงพายุเหมือนจะอ่อนลง หลังระบายความโกรธกับร่างเธอไปแล้ว

เขาก็แค่หึงเธอ เขาก็แค่หวงเธอ

เขาไม่อยากเลิกกับเธอ

และเขาไม่อยากให้เธอมีใคร

"ฟ้าบอกคุณแล้วไง ว่าจริงๆต่อให้ไม่ใช่คุณ จะเป็นใครก็ได้ที่ให้ความสะดวกสบายกับฟ้าได้ เพราะงั้นเราเลิกกันเถอะ ตอนนี้ฟ้ามีพี่กิจแล้ว อีกอย่าง ขนาดคุณคบกับฟ้า คุณยังไม่เคยเอาฟ้าไปแนะนำเพื่อนของคุณเลย เพื่อนคุณแท้ๆยังไม่รู้ว่าเราเป็นอะไรกัน น่าตลกไหมล่ะ" ประโยคหลังอิงฟ้าพูดด้วยความน้อยใจ เขากับกิจเป็นเพื่อนกัน แต่เขากลับไม่เคยแนะนำกิจว่าเธอกับเขามีความสัมพันธ์กันขนาดไหน

พายุถึงกับพูดไม่ออก ยอมรับว่า เรื่องนี้เป็นความผิดของเขา ตั้งใจจะบอกเพื่อนหลายครั้งแต่ไม่มีโอกาส รู้ทั้งรู้ว่าเพื่อนจะจีบเธอ แต่เขาก็ดันเผลอไปมีอะไรกับเธอเสียก่อน

"เพราะงั้น เราเลิกกันแค่นี้เถอค่ะ สมัยนี้การมีอะไรกันไม่ใช่เรื่องแปลก ฟ้ามีกับคุณได้ ฟ้าก็มีกับคนอื่นได้ ฟ้าไม่ได้ซีเรียสหรือหัวโบราณขนาดนั้น" ปากเหมือนจะไม่แคร์ แต่หัวใจกับร้าวจนแทบจะแหลกละเอียด

อิงฟ้าลุกขึ้นยืนมองเขาด้วยสายตาเย็นชา พายุเหมือนจะหมดแรงจริงๆเขาลุกขึ้นไปกอดเอวเธอไว้ ไม่ยอมเลิก

"ไม่เอาฟ้า ผมไม่เลิก ผมไม่เชื่อว่าคุณจะไม่รักผม" อิงฟ้าสะบัดหนีเธอรีบเดินไปที่หน้าประตู ไม่กล้าที่จะยืนอยู่ใกล้ๆเขา กลัวน้ำตาที่เก็บไว้มันจะเริ่มเอ่อไหลออกมา

เขาไม่ยอม เดินตามเข้าไปกอดเธอจากข้างหลังอีกครั้ง

"ฟ้าผมไม่ไปเมืองนอกก็ได้นะ ให้ผมอยู่ดูแลคุณนะ ผมขอร้อง"

ขอร้องก็แล้ว อ้อนวอนก็แล้ว แต่อิงฟ้ายังคงยืนกรานที่จะเลิก

เธอหันกลับมาผลักเขาสุดแรง พายุไม่ทันระวังตัวเลยล้มไปโดนแจกันที่ตั้งอยู่มุมห้องแตก เศษกระเบื้องบาดโดนแขนของเขาจนเลือดไหลเป็นทางยาว

อิงฟ้า อดที่จะห่วงไม่ได้ เธอรีบถลาเข้าไปดูแผลเขา

“เจ็บมั้ย คุณพายุ” รู้สึกผิดขึ้นมา จนน้ำตาเริ่มเอ่อ

เหมือนบาดแผลที่ทำให้พายุได้สติ เขาเข้าใจแล้วว่า ผู้หญิงตรงหน้าคงไม่ต้องการเขาอีกต่อไปแล้ว

เขาสะบัดมือเธอที่กำลังเอื้อมเข้ามาจับ จนเธอยกมือค้างเก้ออยู่แบบนั้น

ในเมื่อเธอแสดง ทีท่ารังเกียจเขาถึงขนาดนี้ เธอจะแกล้งมาห่วงเขาอีกทำไม

พายุลุกขึ้นเดินไปเอาผ้าพันแผลพันเองอย่างลวกๆไม่ยอมให้เธอแตะต้องตัวเขาด้วยซ้ำไป

ในห้องที่เต็มไปด้วยความเงียบนั้น หัวใจของคนทั้งสองกลับเต็มไปด้วยความบอบช้ำ

เขาพาเธอไปส่งที่บ้าน โดยที่ไม่พูดอะไรกับเธอเลย แม้กระทั่งตอนเธอลงไปจากรถ เขาก็ขับรถออกไปทันทีโดยไม่พูดกับเธอด้วยซ้ำไป

อิงฟ้าเข้าบ้านร้องไห้อย่างหนัก

จบแล้วใช่ไหม ความรักในฤดูหนาวที่แสนสั้นของเธอ … อิงฟ้า

—————————————-