ณ สนามบิน
9 โมงเช้าแล้วทำไมคุณป๋ายังไม่ออกมาอีกนะ ฉันนั่งรออย่างใจจดใจจ่อ
พี่ที “คุณหนูครับ”
ฉัน “พี่ทีคะ เมื่อไหร่คุณป๋าจะมาถึงคะ นี่มันเลยเวลาไปตั้ง หนึ่งชั่วโมง แล้วนะคะ”
พี่ที “เอ่อ นายโทรมาบอกว่าติดธุระด่วน ยังกลับมาไทยไม่ได้ครับ”
เหมือนใจสลายไปเลย คือฉันนับวันรอวันนี้ทุกๆ คืนฉันจะขีดปฏิทินเอาไว้เพื่อนับวันรอคุณป๋ากลับมา...แต่พอเป็นแบบนี้ฉันทำหน้าไม่ถูกเลยจริงๆ ทำไมคุณป๋าไม่โทรมาบอกฉันด้วยตัวเองนะ
ฉัน “อะ อ้อ งั้นหรอคะ”
คุณป๋าคงจะยุ่งมากๆ แหละ เห็นคุณย่าบอกว่าบริษัทที่ต่างประเทศมีปัญหา นี้อาปืนก็พึ่งบินไปหาคุณป๋าเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว
แต่ความรู้สึกคนรอมันก็ต้องรู้สึกผิดหวังมากเป็นธรรมดา
ฉัน “งั้นเรากลับกันเถอะค่ะ”
พูดจบฉันก็เดินนำหน้าพี่ทีไปเลย
ภายในรถ
ฉัน “พี่ทีคะ จอดก่อนค่ะ” ฉันให้พี่ทีจอดรถตรงสวนสาธารณะ
พี่ทีจอดรถตามที่ฉันบอก พอรถจอดฉันก็เปิดประตูออกมาจากรถ
พี่ที “คุณหนู
