“คุณจักร...” เธอเงยมองเขาอย่างคนมีชนักติดหลัง หากแต่เมื่อเห็นเขายิ้มให้ ใบหน้าเคร่งเครียดกังวลนั้นก็ค่อยคลายลง “ขอแก้วของบัวนะคะ”
จักรธนไล่สายตาจากเรือนผมดกหนายุ่งๆ ที่คลอเคลียพวงแก้มและบ่าบอบบาง ลงไปถึงเนินอกที่โผล่พ้นคอเสื้อเชิ้ตที่กำลังขยับขึ้นลงตามแรงหายใจ ลงไปถึงเรียวขาสลักเสลาจนเธอต้องดึงผ้าห่มมาคลุมตัวไว้อย่างเขินอาย
“เอาผ้าห่มออก”
เขาสั่ง ก่อนวางแก้วไวน์แก้วแรกที่เธอส่งให้ลงบนโต๊ะข้างเตียง และถือแก้วที่เขามั่นใจว่าไม่ได้ใส่ยานอนหลับเอาไว้
กชนิภาทำตามคำสั่งอย่างประหม่า เมื่อเขายื่นฝ่ามือไปตรงหน้า เธอก็วางมือลงมา ยินยอมให้เขาฉุดให้เธอลุกขึ้นยืนงุนงงอยู่ข้างเตียง
“ถอดเสื้อออก” เขาบอกเสียงพร่า ขณะเพ่งมองเนินทรวงที่ดุนดันอกเสื้อด้วยสายตาลามเลียโดยไม่ปิดบัง ชายหนุ่มสบถในคอเบาๆ เมื่อกชนิภายกมือทั้งสองขึ้นปกปิดนอกเสื้ออีกชั้น และดูเหมือนเธอจะไม่เชื่อฟังเขา ไม่ทำตามคำสั่ง “ฉันบอกให้ถ
