ชายหนุ่มแกล้งทำไม่รู้ไม่เห็นและเดินหมากไปตามเกมของเธอทีละก้าวอย่างระมัดระวัง กระทั่งมื้ออาหารนั้นจบลงและพนักงานเข็นรถเข็นกลับออกไปแล้ว กชนิภาก็ยังคงกระสับกระส่าย แม้พยายามเก็บอาการ แต่สำหรับเขา นั่นเป็นการแสดงที่ไม่แนบเนียนเอาเสียเลย
เสียงโซ่ดังกริ๊งเมื่อเธอขยับเดินไปยังโซฟาและหันหลังให้เขา ก่อนที่ร่างแน่งน้อยจะสะดุดหยุดยืนนิ่งเพราะสองมือที่รวบกอดเอวบางจากทางด้านหลัง เธอแตะปลายนิ้วนุ่มลงยังท่อนแขนเขา ร่างกายบอบบางสั่นเบาๆ อย่างมิอาจห้าม
“คุณจักร...”
“หืม?” เขาครางรับ ขณะก้มลงสูดกลิ่นกุหลาบหอมหวานจากครีมอาบน้ำที่พนักงานของเขาจัดหามาให้ตรงซอกคออ่อนนุ่ม ฝ่ามือเลื่อนไล้อยู่ตรงสะดือบุ๋มนอกร่มผ้า ก่อนเลื่อนสูงขึ้นมาตรงเนินเนื้อหนักอึ้งและกอบกุมอย่างเต็มไม้เต็มมือจนเธอสะดุดลมหายใจเฮือกใหญ่
“อย่าเพิ่งค่ะ” เธอห้าม หากแต่เสียงนั้นสั่นพร่าและโหมแรงด้วยไฟปรารถนา แบบที่หากไม่ได้เห็นด้วยตาตัวเองเขา
