กชนิภาขมวดคิ้วหน้างอกับความรู้สึกเสียหน้า เธอลุกขึ้นโดยพยายามรวบผ้ามาผูกเอวไว้เหมือนเดิม แต่โซ่ที่ขาเธอก็พัวพันวุ่นวายไปหมด ใช้เวลาครู่หนึ่งจึงดึงผ้าขึ้นมาพันเอวแน่นหนาได้อีกรอบแล้วเงยหน้าขึ้นหมายจะขอบคุณเขา
ก็ราวกับถูกนัยน์ตาคมแพรวพราวคู่นั้นตอกตรึงไปถึงดวงวิญญาณ...
“มานี่”
เขาสั่ง และกชนิภารู้ดีว่าหากไม่ทำตาม ก็เสี่ยงกับการถูกเขาโกรธและอาจทำอะไรกับเธอก็ได้ในสภาพถูกกักขังและล่ามโซ่ไว้แบบนี้ หญิงสาวจึงก้มลงยกโซ่ข้ามโซฟาตัวเล็กและเดินไปหยุดตรงหน้าเขา โดยมีโต๊ะทำงานกั้นไว้
“ฉันบอกให้มานี่” เขาชี้นิ้วลงที่พื้นที่ว่างข้างเก้าอี้ที่เขานั่ง นั่น ทำให้กชนิภากลืนน้ำลายฝืดๆ ลงคออย่างยากลำบาก
“ตรงนี้ก็ได้ยินค่ะ”
จักรธนขยับตัวเหมือนจะลุกมาหา นั่นทำให้กชนิภาสาวเท้าไปหยุดข้างเก้าอี้เขาทันควัน หนึ่งเดือนนับแต่ถูกจับตัวมาจนถึงวันนี้ เธอได้เรียนรู้แล้วว่าควรตามน้ำไปกับเขาดีกว่า อย่างน้อยถ้าเขาจ
