เข็มเวลาเลื่อนผ่านไปอย่างเชื่องช้า กชนิภาไม่รู้เลยว่าถูกมัดอยู่แบบนี้มากี่ชั่วโมงแล้ว อาจเป็นโชคดีของเธอที่ถูกบังคับให้กินข้าวแค่มื้อเดียวแค่พอประทังชีวิต แล้วผูกตาปิดปากเธอไว้เหมือนเดิมไม่มายุ่งกับเธออีก
หญิงสาวได้ยินเสียงรงรองฟื้นคืนและโวยวายอู้อี้แบบมีผ้าปิดปากเช่นกันครู่หนึ่งก็ถูกทำให้เงียบไปด้วยเสียง ‘ตุ้บ’ หนักๆ หลังเสียงก่นด่าหยาบคายของพวกนั้นที่ทำให้กชนิภาหลับตาแน่น น้ำตาไหลพรากอาบแก้มด้วยความรู้สึกผิดที่ทำให้รงรองต้องมาตกกระไดพลอยโจน แบบนี้
นาฬิกายังคงหมุนไปไม่หยุด...
กชนิภาจ่อมจมอยู่กับความสิ้นหวังและแหลกสลายจนแทบอยากจะกลั้นใจตายไปเสียให้รู้แล้วรู้รอดหากคนเราทำเช่นนั้นได้จริง ซึ่งเธอรู้อยู่เต็มอกว่าทำไม่ได้...
เธอนิ่งงันและย่ำแย่ จมอยู่กับแอ่งน้ำตาที่รินไหลจนแห้งไปเอง แล้วไหลออกมาใหม่ กระทั่งได้ยินเสียงที่ทำให้หัวใจแทบหยุดเต้นเสียให้ได้!
“เสี่ยโทรมาบอกว่าให้เอาอีตัวแถมนั่
